Λίγο πριν πεθάνω..

Ο χρόνος που μεσολάβησε.. μέχρι την νέα αρχή...

Οι μέρες που ακολούθησαν στο σπίτι στην Αθήνα ήταν οι χειρότερες που είχαμε ζήσει σαν οικογένεια. Δεν ξέρω τι συνέβη στη εργασία τους γιατί ποτέ τους δεν με ενημέρωσαν, όμως όλα είχαν αλλάξει και μάλιστα προς το χειρότερο... Ο πατέρας μου ερχόταν σπάνια πια στο σπίτι και η μάνα μου ήταν με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι συνεχώς. Τελικά ο πρόεδρος την είχε απολύσει όπως η ίδια είχε προβλέψει, φυσικά λεπτομέρειες δεν γνώριζα.. Ένα μεσημέρι που επέστρεψα από το σχολείο είδα το σπίτι να είναι σε κακά χάλια.  Γυαλιά παντού... σπασμένα βάζα και ποτήρια σε όλη την κουζίνα και η μάνα μου κλειδωμένη στο δωμάτιο της. Ο πατέρας μου για μια ακόμα φορά άφαντος...

Πήγα στη πόρτα της και χτύπησα απαλά. Με τρεμάμενη φωνή μου απάντησε.

"Μαρίτα μου, φαγητό έχει στη κουζίνα, μωρό μου να με συγχωρείς δεν αισθάνομαι καλά θα σε δω το απόγευμα... Θέλω να κοιμηθώ..."

"Μαμά άνοιξε μου την πόρτα σε παρακαλώ....απλά θέλω να σε δω ...να δω πως είσαι καλά.. τίποτα περισσότερο..."

"Σε παρακαλώ παιδί μου όχι τώρα... Σε παρακαλώ..."

"Μαμά άνοιξε αμέσως την πόρτα.."

Άκουσα βήματα να σέρνονται και ύστερα από λίγο την η πόρτα άνοιξε. Αυτό που αντίκρισα δεν θα το ξεχάσω ποτέ... Η εικόνα της μάνας μου με πρησμένα τα χείλη και μαυρισμένα και τα δύο της όμορφα  μάτια..

"Μαμά ;; Τι έγινε; Αυτός το έκανε έτσι;; Μαμά ... Κάτι πρέπει να γίνει δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό .. θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία.."

"Όχι, όχι δεν θα πάρεις κανέναν τηλέφωνο... Εγώ φταίω δεν φταίει ο μπαμπάς σου... Εγώ τον ανάγκασα..εγώ τον έφερα σε αυτό το σημείο.."

"Μαμά τι λες έλα στα συγκαλά σου. Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό. Ότι και εάν είπες ότι και εάν έκανες δεν έχει το δικαίωμα να στο κάνει αυτό."

"Σου είπα δεν θέλω να κάνεις τίποτα..είμαι σίγουρη πως δεν θα το ξανακάνει. Πατέρας σου είναι και δεν πρέπει να τον μπλέξουμε με αστυνομίες.. Δεν καταλαβαίνεις.. Θα δεις δεν θα το ξανακάνει... Άφησε με τώρα κορίτσι μου να ησυχάσω και θα τα πούμε αργότερα..."

Και φυσικά το έκανε ξανά και ξανά ... μέχρι που ένα βράδυ σχεδόν δύο χρόνια μετά ίσως και παραπάνω  γύριζα από το φροντιστήριο των αγγλικών μου όταν  τον έπιασα να την έχει στριμώξει σε μια γωνιά και να την χτυπά με τόση λύσσα. Τα χαρακτηριστικά του πρόσωπο του είχαν τραβηχθεί, Ω Θεέ μου ήταν σαν να έβλεπα έναν άλλον άνθρωπο. Τότε με μεγάλη αποφασιστικότητα έτρεξα μπήκα μπροστά από την μάνα μου   πιάνοντας του τα χέρια. Εκείνος όμως είχε τόσο θυμό μέσα του που ούτε η κίνηση μου αυτή τον σταμάτησε. Με απίστευτη δύναμη με πέταξε στον απέναντι τοίχο όπου χτύπησα το κεφάλι μου στο πίσω μέρος χάνοντας τις αισθήσεις μου.