Unicode
🎶 နှလုံးသားရဲ့ ဂီတ 💛
-------- အပိုင်း (၃၂) --------
ဘုန်းးး
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အစည်းအဝေးခန်းမထဲမှာ
ဖိုင်တွဲပစ်ချသံ အကျယ်ကြီးထွက်ပေါ်လာပြီး
လူအားလုံးရဲ့ခေါင်းတွေက အသီးသီး
ငုံ့သွားကြတော့၏။
"သုံးရက်လောက်အချိန်ယူပြီး
လုပ်တာတောင် ဒီရလဒ်ပဲထွက်လာတာလား"
အော်ဟစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့
Rainရဲ့အေးစက်စက်တစ်လုံးချင်းထွက်လာသည့်
စကားတို့ကြောင့် အားလုံး ပင့်သက်ရှိုက်ကုန်ကာ
တုပ်တုပ်မလှုပ်ရဲကြသလို
အသက်ပင်ရဲရဲ မရှူထုတ်ရဲကြတော့။
ဒီတစ်ပတ်ထဲမှာ လူတိုင်းနီးပါး
MDရဲ့ဒေါသကို မြည်းစမ်းဖူးပြီးကြပြီမို့
အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ပေမဲ့လည်း
ကြောက်လန့်မှုကတော့ မရိုးသွားခဲ့ပေ။
"ကုမ္ပဏီနှစ်ပတ်လည်ပွဲရောက်ဖို့က
ဘယ်လောက်မှမလိုတော့ဘူး
ဒီအချိန်ထိတောင် သင့်တော်တဲ့အစီအစဥ်တစ်ခုကို
တစ်ယောက်မှ ချမပြနိုင်ကြသေးဘူး"
Ting~
MDစကားပြောနေတုန်းမှာပင်
ဖုန်းမက်ဆေ့ဝင်လာသည့်အသံကြောင့်
အားလုံး မျက်နှာတွေဖြူလျော်ကာ
သေမလောက်ထိတ်လန့်သွားရသည်။
မသိစိတ်အရ၊ အိတ်ကပ်တွေထဲလက်နှိုက်ကုန်ကာ
ကိုယ့်ဖုန်းမဟုတ်မှသာ စိတ်အေးနိုင်ကြပေမဲ့
အကြောက်အလန့်မရှိ meeting roomထဲ
ဖုန်းသံမပိတ်ထားတဲ့သူကိုလည်း
သူတို့တွေ သိချင်မိကြပြန်သေး၏။
ထိုစဥ်၊ စားပွဲထိပ်မှာထိုင်နေသည့်သူ၏
လှုပ်ရှားမှုကလျှင်မြန်ကာ
သူ့ရှေ့မှဖုန်းအားကောက်ကိုင်လို့ကြည့်ပြီးမှ
မျက်နှာအမူအယာဖတ်မရစွာ
ဖုန်းအားပြန်ချလိုက်တာကို
ခိုးကြည့်နေသည့်သူတွေအကုန်
မြင်တွေ့လိုက်ကြရသည်။
"သွားတော့၊ ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲ
မနက်ဖြန်နောက်ဆုံးထားပြီးတော့
အကောင်းဆုံးရလဒ်တစ်ခုလိုချင်တယ်"
"ဟုတ်ကဲ့.. အကောင်းဆုံးကြိုးစားပြီးတော့
ပြန်တင်ပြပါ့မယ်ဆရာ "
