რა საინტერესოდ და სწრაფად ვითარდება მოვლენები ხანდახან, დამეთანხმებით ხო?, გაიხედავ ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე ხარ, გამოიხედავ უკვე სტუდენტი, შემდეგ უკვე აღარ აკვირდები, იწყებ შენი პროფესიით სამსახურის ძებნას, ისე მიფრინავს დრო ვერც კი ამჩნევ, გააზრებასაც ვერ ახერხებ, საშიშია ეს ყველაფერი, სწორედ ასე დამემართა მეც.
იმასაც ვერ ვხდები და ნამდვილად ვერ ვიაზრებ, თუ როგორ აღმოვჩნდი აქ მისი კარების წინ. არ მახსოვს ის გზა, რომელიც გამივიარე, მანამ აქამდე მოვიდოდი ვერ ვაძლევ ჩემს თავს იმის უფლებას რო დავაკაკუნო და იმას ნამდვილად ვიაზრებ, რო ამას ვერც შევძლებ, ყოველშემთხვევაში დღეს, ასეთ მდგომარეობაში მყობი.
სასოწარკეთა გიპყრობს და იმას გაკეთებინებს, რის გაკეთებასაც საღ აზრზე მყოფი არც კი გაიფიქრებდი, თითქოს დაივიწყებდი ყველაფერს, რაც წარსულში გამოიარე, თითოელ ჭრილობას და მისგან მოყენებულ ტკივილს, მაგრამ ეს ასეთი მარტივი რომ ყოფილიყო ახლა ჩემზე ბედნიერი ადამიანი დედამიწის ზურგზე არ იარსებებდა, მაგრამ არის კი ბედნიერება ის რასაც იმ მომეტში განვიცდიდიი?, რაღაც არამგონია, ეს უფრო სხვა რამ იქნებოდა.
და ასე ვდაგავარ მისი კარების წინ და ფიქრებს ვყავარ გატაცებული და ამ ფიქრებისგან მხოლოდ ის ხმა მაბრუნებს, რომლის გაგონებასაც თითქმის 5 წელი გავურბოდი, რატოო, ეგ მეც არვიცი ან ვიცი და აღიარება არ მინდა.
ჩემი ცხოვრება იმთავითვე განწირული იყო, როცა მე დავიბადე და მოვევლინე ამ სამყაროს, მთელი 23 წელია მაგ დღეს ვწყევლი 15 იანვარს ჩემს დაბადების დღეს, მაგრამ რატო არვიცი. სრულყოფილი ცხოვრება ნამდვილად არ მქონია მაგრამ ვერც იმას გეტყვით, რომ ცუდი მქონდა, ჩემს ცხოვრებაში ბევრი კარგიც მომხდარა, ნუ ამის მჯეროდა, მანამ სანამ მას შევხვდებოდი.
- ნარა?
ვდუმვარ, ამ წამს მხოლოდ ეს შემიძლია, არადა არ ვყოფილვარ არასდროა ჩუმი ადამიანი. ყოველთვის ხმის ამოღება მიყვარდა. და ახლა ვდგავარ ჩემზე ერთი თავით მაღალი ადამიანის წინაშე და ვდუმვარ, თითქოს ლაპარაკი არც მქონდეს ნასწავლი.
- კარგად ხარრ? აქ ამ დროს რას აკეთებ?
არ მინდა კიდევ რამე მითხრას, არ მინდა ჩემი ამდენი ხნის ნაშენები სიამაყე კიდევ ერთი სიტყვით დაანგრიოს, მაგრამ კი შემრჩა ოდნავი აქ მოსვლის შემდეეგ.
- ფერი არ გადევს საერთოდ, არ გამოიყურები კარგად, შემოდი მოდი ჩაის გაგიკეთებ.
ოდნავ ჩამეცინა, აშკარად ახსოვს რო ჩაი ყველაზე მეტად მიყვარს, მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვრი, და ჩემს თავს ამის გამო ვსჯი, ბოლო დონემდე ვლანძღავ, იმის გამო არა რო არ შევდივარ, იმის გამო რო საერთოდ აქ მოვედი.
აზროვნების უნარი რო მერთვება, ადგილიდან ვწყდები და იქიდან უკან მოუხედავად გამოვრბივარ, კიარ მოვდივარ, გამოვრბივარ.
- ნარაა
ვაიგნორებ მის სიტყვებს, თითქოს აქამდე სხვას ვაკეთებდი.უნდა წავიდე, სასწრაფოდ აქედან უნდა წავიდე.
- ნარა მოიცა
ფეხის ნაბიჯების ხმა მესმის, აშკარად მომყვება და სისწრაფერს უფრო ვუმატებ, მოტოს ვაჯდები და იქიდან ვქრები.
რატო მივიქეცი ასე, რამინდოდა, რაზე მოვდიოდი აქ.
ამ კითხებს ისე ვუსვამ საკუთარ თავს გეგონება კითხვებზე პასუხები არ ვიცოდე. ისევ გიყვარს ნარა, ისევ და ამდენი ხანი ამას უარყობდი, როგორც საკუთარ წარსულს. არ უნდა დაბრუნებულიყავი, საქართველოში არ უნდა დავბრუნებულიყავი.
••••••••••••••••••••••••••••
მოგესალემებით ჩემო კარგებო
ეს ჩემი პირველი ფიკია ამიტომ დიდად მკაცრები ნუ იქნებით
დაავოუთეთ დააკომენტარეთ რო მოტივაცია მომცეთ გასაგრძლებლად
🎀🎀
