"Ne salgınmış amk" dedim bıkkınca. Son bir aydır kasabada yüzlerle insan önce qarip bir salgına yakalanmış , sonra ortadan kayb olmuştu. Ilk inanmamıştım tabi. Ama gözümün önünde yere yığılan kuzenim Jeongin ertesi sabah kayb olunca anlamıştım söylenti olmadığını.
Hastalığın nasıl bulaştığı bilinmiyordu. Bu yüzden de her kes kendini evine kitlemişti ve dışarı cıkmıyordu. Bu evde gecirdiğim bir haftaydı ve hastalık bitmek bilmiyordu.
Evde yiyecek ve içeceğim tükendiği için dışarı çıkmak zorundaydım. Uzun kahverengi saçlarımı arkadan toplamış , saçlarımla uyumlu renk bir pantolon ve gömlek giymiş , maske ve gözlük takmıştım. Ceketimi giymeden önce abimden kalan kücük bıçagı da yanıma almıştım. Nede olsa tüm seçenekelere hazırlıklı olmalıyım . Değilmi?
Her şeyin hazır olduğunu gördüğümde bir miktar para almış , ayakkabılarımı giyip dışarı çıkmıştım. Sokaklarda hic insan yoktu nerdeyse. Qarip bir sessizlik hükm sürüyordu ve ben bu sessizliği hiç sevmemiştim. Hemen evimin yanındaki markete gittimiş kapalı olduğunu görmemle korku hissinin kalbimi hızla ele geçirmesine engel olamamıştım.
Soğuktanmı yoksa korktuğumdanmı anlamamıştım ama bedenim tiriyordu. Eve gitsem hic yemek yoktu. Bu yuzden mecbur daha uzakta olan markete gitmek zorundaydım. Şimdi sokaklar daha sessiz ve daha korkunc gözüküyordu.
On dakika kadar uzaklıkta olan markete gidene kadar kafamı dağıtmak ve daha fazla korkmamamk için sevdiğim şarkını mırıldanmaya başladım. Şimdi daha az korkuyordum.
Markete gittiğimde açık olduğunu görmem sevinmeme neden olmuştu. Içeri girmiştim. Benim gibi içeride bir kaç kişi vardı. Hemen gerekli erzakları almış parasını ödeyip çıkmıştım. Şu an tek düşündüğûm şey acil eve gitmekti.
Çünki salgın başladıktan sonra hırsızlık çok fazlaydı. Elimde erzakla hırsızlara yem olma ihtimalım ise daha da fazlaydı.
Yeniden şarkı mırıldanarak hızlanmıştım. Birden arkadan gelen ses ile çop kaovasının devrildiğini anlamıştım. Ses tekrar tekrar beynimde yankılanırken ne zaman nefesimi tuttuğumu bilmemiştim.
