Five Night's at Freddy's: Foxy's a good guy

Day ?: Foxy

Hij stond in een ruime ruimte. de ruimte was bekleed met zwart-witte tegels. Er stonden donkere voorwerpen in, maar hij zag ze niet goed, het waren vage schaduwen. Hij keek om zich heen, er was wel een donkere muur, alsof daar een gang was. Maar, het voelde niet goed om daar heen te gaan, ook al wist hij dat daar de antwoorden waren. Hij hoorde ook geluiden, gelach van kinderen, zoals hij dat kende, maar ook, metaalachtige geluiden, als van gewrichten of iets dergelijks.

Plots besefte hij dat er iets niet klopte. Net was hij hier nog niet, net stond hij in de feestzaal en toen zag hij... Plots was het weer alsof hij een klap kreeg, die de herinnering uit hem sloeg. Hij kon zich niet meer herinneren wie hij had gezien, maar hij kende die persoon, dat wist hij.

Hij keek nog eens om zich heen, overal donkere vormen, nix herkenbaars, was hij wel in het restaurant? Hij hoorde ook vage stemmen, ergens van buiten waar hij was. Ze spraken ergens over, erge dingen, dat voelde hij. Hij kon vage klanken en letter horen, maar geen woorden en al zeker geen zinnen. Hij probeer zich te bewegen, dat lukte. Maar meteen voelde hij een soort schok door zich heen gaan, alsof een soort golf na een inferno, niet over nadenken. Hij probeer weer te lopen, het ging al beter. Maar hij wist nog steeds niet waar hij heen moest. De donkere gang zat vol gevaren, dat voelde hij. Hij keek of er nog ergens anders andere mogelijkheden waren om buiten te komen, maar er waren alleen twee afgesloten ventilatieroosters. Maar die waren afgesloten met schroeven en konden dus niet open. De gang bleef dus als enige mogelijkheid over.

Hij zette een de stap in de richting van de gang, hij voelde weer die kriebels in zijn buik. Plots kwam er iets boven... een herinnering leek het. Hij stond met Bonnie op het podium, het complete restaurant was verwoest. Maar, dat leek niet belangrijk. Bonnie zag er anders uit...meer...levend. Plots pakte hij Foxy's hand en keek het recht aan, met zijn prachtige paarse ogen.

'Je weet wat ik voor je voel.': zei hij ineens 'Ik zal me je altijd herinneren, zelf als onze geheugens gewist worden.'

Hij stapte naar voren en drukte een kus op Foxy's wang, daarna legde hij zijn hand op zijn schouder, Foxy zag de traan niet, die over zijn wang rolde.

'Vergeet me niet.': verluisterde Bonnie 'Alsjeblieft...'

Op dat moment moment was Foxy weer terug in de ruimte. Hij voelde iets, diep binnenin zich, een warme plek, maar ook, vlak daarnaast, een pijn. Wat was er tussen Bonnie en hem? Er klopte iets niet. En het restaurant? Waarom was dat verwoest geweest? De herinnering kwam ergens diep van binnenuit hem, een plek, in zijn gedachte. Lang vergeten en afgesloten geweest. Hij keek weer naar de gang, daar lagen de antwoorden, hij moest ze zoeken.

Hij stapte onzeker de gang in, wachtend op enig teken van aanval. Hij stapte onzeker door een andere zwart-wit geblokte gang, vol met half verscheurde en verbrande kindertekeningen. Er zaten grote krassen op de muur, alsof een woeste kracht had uitgehaald. Er droop ook een vloeistof vanaf, die Foxy meteen herkende, olie. Dezelfde olie die voor hen gebruikt werd, voor hun onderdelen. Hij liep onzeker verder, moest hij ergens bang voor zijn? Hij kwam op een soort kruispunt, rechts de wc's, links een andere opslagruimte. Hij zat te twijfellen waar hij heen moest.

Plots hoorde hij iets, voetstappen en metaalachtig gekraak. Hij keek rond, niemand te zien.

Plots, klonk er een stem, boven hem: 'Hello pallow.'

Foxy keek omhoog en schrok. Aan het plafond hing een soort gedemonteerde versie van zichzelf. Alleen, deze was spierwit met goudgele ogen. Er lag een vage glimlach op haar gezicht. Wacht, waarom dacht hij dat het een zij was, dat kon je toch niet zien.

Maar, ineens kwam er weer een herinnering boven. Een speelpark. Hij en de witte vos zaten op een van de banken en keken naar drie kinderen die aan het spelen waren. Als hij het in leeftijd mocht schatten, was de vos een jaar of 17, de kinderen een jaar of 12. Nou, waren het eigenlijk wel kinderen? Het waren Freddy, Chica en Bonnie als kinderen, maar geen robot's, het waren levende wezens. Dat klopte toch niet. Foxy kwam van het schip, ook al als robot. Hij was nooit jonger geweest, leeftijd had hij niet. En toch had hij deze herinnering. Waarom dan?