Kahvaltımızı ederken Ela'nın telefonu çalmaya başladı. Hiç hoşlanmazdım sabah onunla sohbet ederken telefonun çalmasından. Ela'ya baktım.
"Kim bu? Ne istiyor bu saatte? Açmak zorunda değilsin. "
Elimdeki suyu masaya koydum. Ela, telefonu açtı. Karşıda erkek sesi duyunca kaşlarımı çattım.
Ela'nın konuşmasını dinlemeye başladım. Ela'nın cümlelerine odaklanamıyordum tek odağım şuanda kıskançlıktan kontrolümü kaybetmemeye çalışmamdı.
Yumruklarımı sıkıp, konuşmanın sona ermesini beklemeye başladım. Böyle giderse kendimi tutmaktan ölecektim herhalde.
Konuşma bitince, bakışlarımı yerden kaldırıp Ela'ya döndürdüm.
"Kimdi? "
"Yunus."
"Beni aramak yerine neden seni arıyor? "
Cevap vermedi.
Öfkeyle içimi çekip tekrar ettim.
"Neden seni aramış, Ela? "
"Kız arkadaşına süpriz hazırlayacakmış, ne alabilirim hediye olarak diye sordu bana. Bu yüzden aramış. "
Sinirden kahkaha attım.
"Bak ya... Kız arkadaşının nelerden hoşlanıp hoşlanmayacağını kendisi bilmiyor mu? Çok saçma. Sen de bir daha kahvaltıya şu telefonunla inme. Hiçbir şey keyfimden önemli değil. "
"Tamam Barış. "
"Barış mı? "
"Evet? "
"Düz Barış demenden ne kadar hoşlanmadığımı biliyorsun. "
"Özür dilerim, Aşkım. "
"Heehh... Şimdi oldu, güzelim. Hadi devam edelim biz kahvaltımıza. "
Bu kitabın ciddili bir olayı yok.
