[ COMPLETED ] Hwang Hyunjin był młodym impresjonistą, którego kunsztu zazdrościło mu wielu. Jednak pod maską wybitnego artysty krył się zagubiony w świecie chłopiec, tracący wiarę w szczęście i we własne możliwości.
Był przekonany, że nikt nie zmien...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
──────────
CHAPTER TWELVE : NAKED BODY, NAKED MIND
[ 1,6k words ]
⠀⠀⠀⠀⠀IRÈNE mieszkała w zabytkowej kamienicy, umiejscowionej w paryskiej dzielnicy Palais-Bourbon, słynącej z wielu zabytków, instytucji kulturalnych i nastrojowych kościołów. Mieszkanie należało niegdyś do jej ojca, sławnego paryskiego architekta i malarza-hobbysty. Sam zaprojektował oraz urządził wnętrze, pozostawiając w nim pewną cząstkę siebie.
Chciał podarować jej mieszkanie na zakończenie szkoły, jednak niestety nie zdążył. Śmierć zabrała go wcześniej i ostatecznie Irène posiadła je dopiero wraz z rozpoczęciem studiów. Aktualnie zamieszkiwała je wraz ze swoją najlepszą (i wprawdzie jedyną) przyjaciółką, dzieląc się wszelkimi opłatami na pół.
Hyunjin stał przed budynkiem, podpierając ciało o uliczną latarnię, i wpatrywał się w okno, które bezsprzecznie należało właśnie do mieszkania Irène. Burgundowe zasłony okalały, tak typowe dla dawnego budownictwa, drewniane ramy. Ta barwa była już niemalże do niej przypisana, była istną definicją Mercier. Gdziekolwiek widział ten kolor, w jego umyśle pojawiała się sylwetka dziewczyny.
Stał tak od dobrych kilkunastu minut, nie wiedząc, jak postąpić. Był umówiony z Irène na trzecią, a powoli dochodziło wpół do czwartej. Nie kontaktował się z nią od wczoraj, nie napisał, że rezygnuje czy też że się spóźni. Jednak wahał się, bał się podejść do drzwi i wcisnąć przycisk domofonu.
Czuł się zdradzony. Czy on naprawdę był dla niej tylko zabawką? Czy ich relacja nic dla niej nie znaczyła? Hyunjin wiedział, że powoli się zakochiwał. Dziewczyna była dla niego uosobieniem bratniej duszy, wspierającej i ciągnącej w górę.
Nigdy na siłę nie szukał miłości, wolał, żeby to ona sama go znalazła. Wcześniej myślał, że właśnie tak było w tym przypadku. Kiedy on niejako błądził z wyznaczonego szlaku, Mercier go odnalazła i pokazała drogę, którą ten powinien odtąd podążać. Jednak najwidoczniej była to tylko ułuda. Był przekonany, że dziewczyna pogrywała z nim, jak z małym chłopcem, a on wplątał się w jej gierkę, wierząc w jej szczere intencje. Czuł, jak jego serce przenika miecz, przebijając je i tnąc na małe kawałki.
Wiele zarzucał również Cyrille'owi. Mógł zrozumieć zdradę ze strony Mercier, ale Roy'a? Czy on naprawdę o wszystkim wiedział i go nie ostrzegł? Mężczyzna wręcz zachęcał go, żeby dalej brnął w tę znajomość. Toteż skrzywdzili go oboje i został mu jedynie Lee Felix.
Przymknął oczy i odetchnął głęboko, starając się uspokoić zszargane nerwy. Uderzył pięścią w nogę latarni i odszedł w kierunku wejścia do kamienicy. Przystanął pod daszkiem i zabębnił palcami w klawiaturę domofonu, w końcu wciskając przycisk oznaczony nazwiskiem Mercier.
