dibine kadar | semih & barış a.

1.4

oy verelim mi😭😭😭????

ikili, semih'in evinde geçirilen romantik, tutkulu anlar sonrasında her ne kadar zar zor bir şekilde de olsa sakinleşebilmişler ve salona tekrar dönüp yarım bıraktıkları yemeklerine devam etmişlerdi.

bir küsüp bir barışan, sürekli sevişen yaramaz çocuklar gibiydiler.

o tatlı geceden sonra aradan geçen bir hafta boyunca semih kendisine göre oldukça verimli geçen antrenmanlarına girmişti ve her geçen gün beşiktaş'ın bu seneyi şampiyon olarak bitireceğine olan inancı artıyordu. yeni yönetim, yeni hoca ve yeni topçularla birlikte güzel bir ivme yakalayacaklardı.

galatasaray ile oynayacak oldukları süper kupa maçının önemini, kadroda olmayan oyuncular bile biliyordu. zaten ziraat kupası ile ligi sonlandırmış olan beşiktaş'ın, ligi tekrar bir kupa ile açması semih'e göre beşiktaş için büyük bir motivasyon kaynağı olacaktı.

gio hoca, geldiği ilk günden itibaren takımı bir sürü taktik antrenmana sokmuştu, semih daha önce çalıştığı hocaların hiçbirinin yaptırmadığı şeyleri yaptıran bu adama karşı şaşkınlık ve bir o kadar da hayranlık besliyordu. okuma yazmayı bilmediklerinden şüphelendiği beşiktaş'ın savunma hattına, ofsayt taktiğini bile çalıştırmıştı hocaları. semih, adamı sadece alkışlamak istiyordu.

sarışın oğlana kalırsa, kupa beşiktaş'a çok uzak değildi.

semih'i maçla ilgili geren tek nokta barış alper yılmaz'ın, galatasaray oyuncusu olmasıydı.

işte şimdi; tam da bu yüzden, olimpiyat stadının beşiktaş'a ayrılan soyunma odasında, elinde telefonuyla gergin bir şekilde oturuyordu sarışın çocuk.

nasıl olacaktı, semih beşiktaş'taki sol kanat eksikliğinden ötürü ilk onbir de oynayacağını biliyordu, ancak barış oynar mıydı? galatasaray'ın kadrosu henüz yayınlanmamıştı, bilmiyordu. aralarındaki şeyden sonra birlikte aynı sahaya çıkacakları ilk maç olacaktı ve üstelik rakiplerdi.

semih, çakma sarışınının maç esnasında ne kadar hırslı birine dönüştüğüne ve hatta zaman zaman hayvanlaştığına şahitlik etmişti. korktuğu şey, bunların olması değildi tabii ki. semih de saha içerisinde en az barış kadar hırslıydı, beşiktaş için yapmayacağı şey yoktu. oğlanın korktuğu şey, barış'ın hırsının semih'e yansımasıydı.

bilerek veya bilmeyerek, isteyerek ya da istemeyerek.

korkuyordu işte.

pozisyonlarından ötürü birbirleriyle birebir mücadeleye girecekleri çok fazla an olacağını biliyordu sarışın, umduğu şey birbirlerini incitmemeleriydi. barış'ı incitmek istemiyordu. barış'ın da kendisini incitmesini istemiyordu.

parmaklarıyla sıkmakta olduğu telefonu titrediğinde, kafasını telefonuna çevirip ekranını açacaktı ki içeriye giren sarışın adam bile birlikte telefonunu açmadan ekranını kilitledi ve kafasını içeriye giren italyan adama çevirdi.

ciro immobile.

ciro'nun beşiktaş'a geldiği ilk günden beri semih çok heyecanlıydı. önceden televizyondan takip ettiği adam ile birlikte aynı sahada aynı forma için ter dökecelerdi ve en önemlisi, adam semih'e karşı o kadar iyiydi ki, tam bir abi gibiydi. ilk günden itibaren semih ile sürekli iletişim halindelerdi ve semih için önemli bir rol model olacağı gerçekti.

ciro yüzündeki sırıtışıyla oğlana doğru yaklaştı ve elini çocuğun yanağına acıtmayacak şekilde geçirdi. semih adamın bu hareketine istemsizce gülerken, artık alışmış gibiydi. adamın sevgisini gösterme şekli buydu. talha'ya, erhan'a da böyle yaklaştığını gördükten sonra emin olmuş ve garipsemeyi bırakmıştı.