LYCANTHORP ( Tamamlanmış Kitaptır )

43.bölüm

LENORA KATELİYN

Balo kesinlikle güzel geçmişti başta işittiğim laflar için kendimi kötü hissetsemde şimdi mutluydum

Aynanın karşısında kulağımdaki küpeyi çıkarırken aklıma duncan geldi

Bugün bana adeta tapıyordu
Bu iyiye işaret değilmi artık yavaş yavaş aramızdaki sorunlarımızı çözüyorduk

Aynadaki gülümsemem genişlerken düşüncelerimi köşeye atmaya karar verdim
Güzel bir duşa ihtiyacım vardı

Banyoya girip suyun dolmasını beklerken bende giyeceğim kıyafetleri seçiyordum

Ama kapım aniden vurulunca işim yarıda kaldı bu saatte kim olabilirdi saat 21.40 tı

Elbiseleri yatağın üstüne bırakıp hemen kapıya yöneldim kapıyı açtığımda kralın bir adamı karşımda duruyordu

" lenora " dedi

İçimdeki gerginlik büyürken sessizce kafamı salladım

" annem ağır bir saldırıya uğramış şuan hastanede "

Duyduklarımla adeta nefesim kesilecek hissettim muhafızı iterek hemen koşar adımlarla göz yaşlarıma aldırmadan hastanenin yolunu tuttum

🌸🌸🌸

Hastaneye vardığımda duncan ve bi kaç askeri orada bekliyordu

Şifacı yüzü hüzünlü bir şekilde

" çok üzgünüz LENORA tatlım " dedi

Duncana hızla dönerek

~ kimin yaptığını biliyormusun ~ dedim

Eğer gerçekten ağzımla konuşuyor olsaydım dilimin tutulmasından cümleleri bir araya getiremezdim

Duncan annemin olduğu odaya göz attıktan sonra bana dönerek

" baban " dedi

Söyledikleriyle nutkum tutulmuştu
Bu adamın incitmek için  istediği bendim neden o halde sevdiklerime zarar veriyordu
Ellerimle yüzümü kapatarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım

Annem benim yüzümden bunların hiç birini hak etmemişti ve şimdi nerde olduğuna bakın

Şifacıya dönerek

" onu görebilirmiyim " dedim

Şifacı sessizce başını salladı hemen kapıyı açarak içeri girdim ama onu yatakta öyle görmeye gücüm yetmiyordu

Attığım her adımda bacaklarım titriyordu
Sargılara ve tüplere bağlıydı
Uyuyordu

Sessizce ağlamaya devam ettim
Şifacı arkamdan belirerek

" durumu iyiye gidiyor lenora lütfen güçlü ol " dedi

Söylemesi kolaydı tabi
Sessizce başımı salladım
Şifacı

" burada beklemenin manası yok kızım saraya dönün ona bakacak bir sürü doktor var"

Dedi
Derin bir nefes alarak adımlarımı dışarı yönlendirdim duncan yüzü asık bir şekilde bekliyordu

Oda öfkeliydi babam haddini fazlasıyla aşmaya başlamıştı
Hayır düzelteyim nathanniel
Böyle aşşağılık biri babam olamazdı

Ben koridorda sessizce ağlarken duncanın sıcaklığını hissettim sessizce bana sarılmış yüzünü boynuma gömmüştü

Çevrenin şaşkın bakışlarını umursamadan

Zihin bağlantısıyla

~ hepsi benim hatam ~

dedim akan göz yaşlarımada engel olamıyordum
Duncanda zihin bağlantısıyla

" hayır bunların hiç biri senin hatan değil " dedi

~ benim hatam duncan eğer babama teslim olsaydım bunların hiç biri yaşanmayacaktı belkide teslim olma... ~

Duncan ufak bir hırıltıyla sözümü keserek

" sakın sonunu getireyim deme " dedi

Derin bir nefes alarak

~ öyle ama...eğer başta cezama razı gelseydim şu anda annem bu yatakta olmazdı ama onun yerine ben burda...~

Dediklerimi algılayınca gözlerim fal taşı gibi açıldı duncan taş kesilmişti

" benimle olmaktan pişmansın yani " dedi

Oldukçada kızgın görünüyordu bunu istememiştim

~ hayır duncan lütfen yanlış anlama onu...~

Bir anda öfkeyle bağırarak

" neyi kast ettiğini çok iyi anladım..."

Tekrar benim bildiğim bana acı çektiren duncan olmuştu
Gözlerinde hem öfke hemde ihanet vardı ama bunu kast etmemiştim

Benden hışımla ayrılarak uzaklaştı onunla olmaktan pişman olduğumu sanıyordu
Ama değildim pişman değildim...eşimi seviyordum

Arkasından koşturarak

~ duncan lütfen dur ben öyle bir şey demedim ~ dedim

Ama durmadı
Ona yaklaştığımda koluna dokundum ama ani bir refleksle beni duvara sertçe sabitleyerek az kalsın kaburgalarımı kırıyordu

Gözleri siyaha bürünmüştü
Yaşlarımı durduramıyordum

~ lütfen beni dinle duncan yemin ederim yanlış anladın~

Beni anlamasını umuyordum ama burnunu nefretle yukarı kaldırarak

" ne anlamam gerektiğini anladım benden uzak dur annen iyi olduğundada onunla birlikte gidebilirsin babanıda sorun etme uygun gördüğüm şekilde ilgilenicem  "

Dedi ve hışımla hastaneyi terk etti gittikten sonra toslandığım duvardan yere süzülerek kendimi sert soğuk zemine bıraktım

Kimsenin bakışlarına aldanmadan
Hıçkırıklarımı tutamıyordum sessiz sessiz o zeminde ağlamaya başladım

Neden tam herşey düzelirken bir anda kötü oluyordu neden sürekli mutluluğum baltalanıyordu

Neden...