Λίγο πριν πεθάνω..

Αγώνας

"Νιώθω ....ναι νιώθω μια αγαλλίαση..όμως το μυαλό μου δεν με αφήνει ...τρέχει ακόμα πίσω ....δεν θέλει ακόμα να κοιμηθεί..."

Το σπίτι μας πλέον δεν ήταν σπίτι ήταν ένα ζωντανό νεκροταφείο... Πλέον κυκλοφορούσαμε μέσα του σαν ζόμπι με μηχανικές κινήσεις γίνονταν όλα. Δεν συναντιόμασταν σχεδόν καθόλου. Όταν τύχαινε να βρεθούμε δεν ανταλλάζαμε ούτε μια κουβέντα.. Ο πατέρας μου είχε αλλάξει τόσο πολύ. Ήταν ξαφνικά σαν να έβλεπα έναν ηλικιωμένο και όχι έναν σαραντάχρονο άντρα μέσα σε μόλις μία εβδομάδα είχε χάσει τόσα κιλά που είχε μείνει η σκιά του εαυτού του.. Ναι πράγματι την αγαπούσε πολύ αλλά με πολύ λάθος τρόπο και τώρα και τώρα όλα χάθηκαν... Εμείς χαθήκαμε χωρίς αυτήν..

Τα παιδιά δεν μπορώ να πω και ο Πέτρος μα και η Ζωή δεν έφευγαν λεπτό από το πλευρό μου.. Και ο Αλέξης προσπαθούσε όσο μπορούσε να στέκεται πλάι μου. Φυσικά περισσότερο μέσω τηλεφώνου και μηνυμάτων. Είχαμε να βρεθούμε από εκείνη την νύχτα... Σήμερα του είχα στείλει πως δεν άντεχα άλλο και ήθελα να βρεθώ στην αγκαλιά του. Κανονίσαμε να με περιμένει αργά το βράδυ στο δασάκι θα πηγαίναμε στο σπίτι του να περάσουμε εκεί την νύχτα μας. Είχα ανάγκη την αγκαλιά του, τα φιλιά του, τα χάδια του. Θα ήταν σαν βάλσαμο στην σπαραγμένη μου καρδιά.

Στο σχολείο είχα να πάω μια εβδομάδα ευτυχώς το συμβούλιο των καθηγητών είχε αποφασίσει να δικαιολογηθούν οι απουσίες μου. Μου είχαν στείλει μέχρι και ψυχολόγο.. μα όμως τι να πεις σε έναν άγνωστο άνθρωπο.. πως να θεραπεύσει την διαλυμένη σου καρδιά; Εγώ είχα ανάγκη από κάποιον που με αγαπά και δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη...

Η ψυχολόγος είχε μόλις φύγει και ο πατέρας μου ήταν άφαντος όπως πάντα. Βγήκα από το σπίτι, οι άδειοι τοίχοι με έπνιγαν.. πήρα το μονοπάτι για την παραλία και συνειδητοποίησα πως την τελευταία φορά που είχα βρεθεί εκεί είχα μαμά ....αχ Θεέ μου πες μου πως θα συνεχίσω εγώ χωρίς εκείνη. Δίχως τα λόγια της δίχως την αγάπη της δίχως τα φιλιά της ...δίχως το άγγιγμα της ....

Τις σκέψεις μου διέκοψαν βήματα στη παραλία γύρισα και κοίταξα προς το σημείο που τα άκουσα και τότε τις είδα. Ήταν η Έλενα με τις φίλες της γελούσαν και με κοίταζαν. Πλησίασαν και η Έλενα μου είπε περιπαιχτικά.

"Α βλέπω δεν έρχεσαι σχολείο αλλά κάνεις τις βόλτες σου. Μια χαρά σε βλέπω παρόλο που έχει περάσει μόνο μια εβδομάδα από τον χαμό της μάνας σου. Αλλά λογικό να μην σε νοιάζει που πέθανε τέτοια τσούλα που ήταν και πηδιόταν με τον καθένα. Ακόμα και με τον γκόμενο σου τον καθηγητάκο. Ε κορίτσια τι λέτε θα θέλατε να είχατε και εσείς μια τέτοια μάνα; Εγώ ειλικρινά θα προτιμούσα να την δω νεκρή παρά να πηγαίνει με τον έναν και τον άλλον.. Λογικά πρέπει να νιώθεις ανακούφιση που ευτυχώς βγήκε από την ζωή σου. Συνεχώς θα ζούσες με τον φόβο πως θα σου κλέψει κάθε γκόμενο που θα γνώριζες..."