သူ လူနာများကို အကန့်အတွင်းစစ်ဆေးနေချိန်တွင် အပြင်ဘက်က မူမမှန်သောတိတ်ဆိတ်မှုကို သတိထားမိလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် ခန်းစီးစကိုအသာလှပ်၍ ကြည့်လိုက်ရာ မဟူရာမျက်ဝန်းတစ်စုံဖြင့် ဆုံစည်းသွားလေသည်။ လူငယ်လေးသည် လူနာထိုင်ခုံပေါ်မှာ မျက်နှာသေဖြင့်ထိုင်နေပြီး တခြားသူများ၏အမြင်ကို အာရုံမထားပေ။
ယခုတစ်ခေါက်မှာတော့ လက်ဗလာဖြင့် ရွာထဲဝင်ခွင့်တောင်းခဲ့တာမို့ ဝင်လို့ရသွားပေမဲ့ အထူးတလည်သတိထားဆက်ဆံခံနေရသည်သာ။
"ဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာတာလဲ"
လူနာရှင်းသွားတော့ နားကြပ်ကိုချွတ်ပြီး မေးလိုက်သည်။
"ရောဂါလာပြတာ"
"ဘာရောဂါ?"
သူ့မျက်ခုံးတွေပင့်တက်သွားပြီး လက်ပိုက်ထိုင်နေသောလူငယ်လေးကို သံသယဖြင့် အထက်အောက်စုန်ဆန်ကြည့်လိုက်သည့်တိုင် မေးလိုက်ဆဲ။
"ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်း ကုပေးလို့ရတဲ့ရောဂါ"
"နှလုံးရောဂါတော့မဖြစ်လောက်ပါဘူး..... အထဲဝင်လေ ကိုယ်လက်အရင်ဆေးလိုက်ဦးမယ်"
လက်ဆေးပြီး အကန့်ငယ်လေးထဲပြန်ဝင်လာတော့ လူငယ်လေးက ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ထားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။ သူသည်လည်း လူငယ်လေး၏ရည်ရွယ်ချက်ကို အရှင်းအလင်းသဘောပေါက်နေပြီဖြစ်ရာ စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့၍တရှုံ့ရှုံ့လုပ်လိုက်သည်။
"ခင်ဗျား အနံ့ပြင်းတာကိုကြိုက်လား"
လူငယ်လေးက ရုတ်တရက်ထမေးလာသည်။ သူ၏လိင်တံက အနံ့တကယ်ပြင်းမှန်း သူလည်းသိသည်။
ဘယ်လောက်ရေဆေးဆေး လုံးဝမပြယ်သွားတဲ့ အနံ့အသက်မျိုး။
"အမ်း.....
ကြိုက်တယ်.... အနံ့ပြင်းပြင်းကိုကြိုက်တယ် အရသာပြင်းတဲ့လီးရည်ကိုလည်းကြိုက်တယ် မင်းသုံးရက်လောက်ရေမချိုးဘဲထားရင်တောင် ကိုယ်ကကြိုက်ဦးမှာပဲ"
ဟော်မုန်းဓာတ်အပြည့်ထုတ်လွှတ်နေတဲ့အနံ့မျိုးကို သူဘာလို့မကြိုက်ရမှာလဲ။
သိုဝ်က ဒီမနက်သူ့လက်အောက်ငယ်သားလေးရဲ့စကားကို နားစွန်နားဖျားကြားခဲ့တာကြောင့် အသန့်ကြိုက်တဲ့ဆရာဝန်က ဒါကိုမကြိုက်မှာစိုးရိမ်ခဲ့သည်။
