Neva/Gerçek ailem (DEVAMI)

Bölüm-51

Uzun bir aradan sonra merhabalar herkese!

Ben Azerbaycanda yaşadığım için erişim engeli yok,umarım Türkiye de bu sorun çözülür.

Bölüm atmadım çünki hesabım elden gittiği için hevesim kaçtı.Yazmak istemedim,keşke kitabı bitirdikten sonra hesabım gitseydi.Zaten 3 ya da 4 bölüm kalmıştı kitabın bitmesine.Burdaysa bu son bölüm olsun istiyorum.

Finali pek iyi olmayacak gibime geliyor.Herkesten özür dilerim,kitabın böyle olmasını bende istemezdim.

-İyi okumalar-

****
-2ay sonra-

"Hayat ne kadar garip değil mi,ikizito?"

"Ne alaka Neva?"

Omuz silktim."Bilmem,bir an aklıma geldi işte."derin nefes alarak"Anne sevgisi hayatım boyunca görmedim.Sizin yanınızda Dicle abla vardı ama benim bir annem yoktu."dedim.

"Yine başa mı sarıyoruz?Ben varım,abimler var,babam-"

"Babam yok artık.Onunla eskisi gibi olmayacağım.Bunu herkes aklına soksun."

Buğra bana uzunca baktıktan sonra önüne döndü.

Tekrar konuşmaya başladım."Nedense içime hüzün çöktü lan.Anlamadım ben de."

"Eve dönelim mi artık?"

Kafamı iki yana sallayarak kahvemden içtim."Ben gelmeyeceğim.Gitmek istiyorsan git."

Buğra yandan bana bakış atarak"Hadi ya!Gideyim de sen de hemen kaybol ortalıklardan.Yemezler!"dediğinde sıkıntılı nefes aldım.

Eve 2 ay önce gelmiştim ve babamın yüzüne bakmadan günlerim geçmişti.Çoğu şey yapmıştı barışmak için.Ama ben konuşmamıştım.

Konuşmayacaktım da.

Abimler ve Buğra ne kadar affet deseler de yapamamıştım.

Hani bazen içtenlikle bir şey yapmak istemez ya insan.Ama başkaları zorla yapmasını ister.Şuan o durumdaydım.

Ben onlara göre babamı affetsem de içimde hiç bir zaman affetmeyecektim.Bu yüzden affetmeme gerek yok ki.

Kunt abim hala İstanbuldaydı.Arada konuşuyorduk.Pek fazla aramıyordum.Şuanlık depresyondaydım.

Resmen hayat enerjimi benden aldı bu Mardin.

İstanbuldayken bari annemi bir kaç saat çekmez zorundaydım.

Ama arkadaş bu Mardinin olayı,kaçırılması bitmedi gitti!

Sana gelmeyelim demiştim...

Demişmiydin?!Çıldırtma beni!

Konağa gitmem konusunda beni uyaran sendin!

Küçük bir şakaydı sadece...

"Kes lan!"

"Ne?"

Buğraya döndüğümde anlamsızca bana bakıyordu.Kaşlarımı çatarak ona baktım."Sana demedim."

"Neva yeter artık.Gecenin gündüzünden farkı yok.Ne kadar devam edecek bu süreç?"

Gözlerimi kırpıştırarak"Depresyonum ne zaman gitmek isterse o zaman."dediğimde göz devirdi.

Aradan dakikalar geçtikten sonra"E Hazarla nasıl gidiyor?"dedi.

"Problem şurdaki gitmiyor.Ayrıldım."dediğimde hızla bana dönerek "Ne?!"dedi.