Close To You || Kim Seungmin

#13

Yaslandığım koltuğa biraz daha sinerken gözlerimi karşıya, mutfağa çevirdim.

Annem...

İç çekerek dudaklarımı dilimle ıslattım ve konuşmaya başladım. Yeniden derinlere inme vakti...

"Ben daha ilkokuldayken, güzel bir ailemiz vardı. Babam annemi , annemde babamı seviyordu ve elbette benide. Aynı şekilde bende onları. Ters olan hiçbirşey yoktu anlayacağın."

Derin bir nefes aldım. O anları hatırlamak bana hiç iyi gelmiyordu, ama belkide artık birilerine anlatıp içimi dökme zamanı gelmişti.

"Okuldan beni genellikle annem alırdı, birgün yine okul çıkışı onu beklemeye başladım. Okuldaki tüm çocuklar dağılmıştı. Fazla beklemedim, 'belkide işi çıkmıştır' diye düşündüm. Okuldan çıktım ve bildiğim evimizin yolundan ilerledim. O sırada ana caddede bir topluluk dikkatimi çekti. Sesler oldukça fazlaydı. Bir yandan ambulans ve polis siren sesleride geliyordu. Çocuk aklı işte merak ettim , yoldan saptım ve yola atladım. Küçüğüm zaten aradan sızmam kolay oldu."

Aklıma gelen görüntüler ile gözlerim dolarken başımı arkaya attım. Seunguma bendeki değişikliği görmüş olacak ki ortadaki hüzünlü hikayeyi azda olsa anlamış gibiydi. Pişmanlıkla konuştu.

"Anlatmak zorunda değilsin , ben öylesine sormuştum..."

Başımı iki yana salladım.

"Ağlamak istiyorum, içimi dökmeme izin ver..."

Boğazımdaki yumru ile ağlayıp rahatlamak istiyordum. Bu anı aşmak istiyordum. Çok geçmeden devam ettim.

"Ortaya geldiğimde kanlar yeri renklendiriyordu. Ayrıca bir dumanda hakimdi alana. Biraz daha ilerledim kanın sahibi olan bedeni bakmak için, o sırada beni gören birkaç ambulans görevlisi beni oradan çıkarmaya çalışıyordu. Ancak görmüştüm. Annem... Kanlar içinde yerde yatıyordu. Bedeninin yarısı arabanın altındaydı... Yüzü..."

Artık cidden ağlamaya başlamıştım. Aklıma o görüntüler geliyordu. Annemin yüzü kanlar içinde yerde bilinçsiz yatıyordu. Bir hıçkırık kaçtı ağzımdan. Gözyaşları yanaklarımdan süzülüp akıyordu.

"Yüzü... Kanlar içindeydi... Annemin o güzel yüzü... kanlar içindeydi."

Seungmin beni omuzlarımdan tutup kendine çekerken ona karşı çıkmadım. Başımı omzuna yasladığımda oda ellerini sırtıma çıkarmış, yavaşça patpatlıyordu. Bir hıçkırık daha çıktı ağzımdan.

"Ben... Annemin o haline alışık değildim ki... Onu hep gülerken görmek istedim. Ama o... Son görüşüm oldu, kanlar içinde..."

Birkez daha iç çektim.

İşte şimdi daha kötüsü geliyordu...

"Beni oradan çıkarmaya çalışırlarken birden beni kucağına alan görevlide bende yere savrulduk. Yüksek bir ses ve yer titredi... Meğer patlama olacağı için beni uzaklaştırıyorlarmış... Benzin deposu patlamış aracın... "

Gözlerimi sıkıca kapatırken Seugnmin in üzerindeki tişörtü bilinçsizce sıkıştırdım avcumda.

"Yerde yatarken gözlerimi zorla açmıştım. Alevlere baktım, ardından yere... Annemin o güzel yüzü bedeninden ayrılmıştı... Patlama esnasında vücudu parçalara ayrılmıştı... Bir mezarı bile olamadı Seungmin... Annem bunu hak etmemişti."

Hıçkırarak başımın altındaki omzu gözyaşlarımla ıslatmaya devam ettim.

Ne kadar süre geçti emin değilim. Ağlamaktan yorulmuştum. Hıçkırıklarım devam ederken yaslandığım bedenden ayrıldım...

Gözyaşlarımı silerken gülümsemeye çalıştım.

"Ah, çok sulugözüm."

Benim gibi oda gülümsemeye çalışırken arkama yaslanıp derin bir nefes aldım.

"O günden sonra... Babamda bende toparlayamadık. Babam beni görmeye tahamül edemiyordu. Sürekli ağlıyordu, ona annemi hatırlatıyormuşum... Ben zaten çoğu şeyden zevk alıyordum. Konuşurken ağzımı açamıyor, yemek yiyemiyordum. Psikolojim bozulmuştu. Çok kez hastaneyi kaldırıldım tansiyon düşüklüğünden. Üzerine babamda beni terk etti. Bir bakıcı tutmuştu. Çok geçmeden bakıcı bendeki garipliği fark ederek bir psikoloğa gitmem için babamla konuştu. Çabuk toparlandım. Yaklaşık dört yılda düzelmiştim , bunda doktorumun çok faydası vardı. Babam benim için en iyisi ile görüşmüştü...

Ama elbette eskisi gibi değildim. O kadar gülüp eğlenmiyordum. Durum böyle... Bu zamana kadarda toparlandım işte. Aklıma getirmediğim sürece sıradan bir hayata devam ediyorum. Babam bana para gönderiyor ve öyle yaşıyorum. Bu kadar..."

Seungmin diyecek birşey bulamamıştı. Derin bir nefes alıp gözlerini bana çıkardı.

"Zor şeyler yaşamışsın..."

Gülümsemeye çalıştım.

"Geçti artık. Önüme bakmalıyım... Annem olsaydı böyle isterdi."

Oda benim gibi gülümsedi. Ve bu sefer sarılmak için ben ona yaklaştım. Sarılmak bir nebzede olsa iyi geliyordu...

•
İşte böyle birşey yazacağımı ben bile beklemiyordum.
Bu arada şu psikolog mevzusu...
Küçük çocuklar tam olarak ne gibi bir psikolojik yardım alır bilmiyorum bu nedenle psikolog dedim , bir yanlışlık varsa lütfen kusura bakmayın...
Bölüm atacakken uyuya kalmışım eheh.
Sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakın
Öpüldünüzzzz 🎐✨🤍✨