Love me in thunder

Prologue

I step back when a heavy rain suddenly showed up in the middle of the night!

Fricking rain!

I let out a heavy sighed and sat down in the waiting shed where I got stuck. How am I gonna go home? I have no money left and I was planning to just walk since our house is not that far.

Also, even I can text my mom to wait for me in the shed so that she can hand me my pamasahe, There is no vehicles around!

My heart beat so fast when a lightning showed up in the sky.

Dagdag pa ang kulog na talagang nag pagulat sa akin ng husto.

Pakiramdam ko ay wala ng planong tumigil ang ulan kaya no choice kundi ang sumulong sa ulan!

"No!" I yelled with all my heart out.

Nabitawan ko ang notes na pinaghirapan ko. Lahat basa at walang natira maski isa! What was I thinking!

Nakalimutan kong hawak hawak ko ang notebook ko! It took me months to write that!

Napaupo ako sa kalsada at wala sa sariling naiyak. I'm so frustrated! Bahala na kung nababasa na ako ng husto ng ulan.

Is this my punishment?

Tumingala ako sa kalangitan.

"Pinaparusahan mo ba ako dahil pinatay ko ang batang nasa sinapupunan ko pa lang?" Mahinang sambit ko. Nag halo na ang luha at ulan sa pisngi ko. "Fetus pa naman 'yon! Hindi naman 'yon counted eh!" Tuluyan akong humagolgol.

Mas malakas pa ata ang pag iyak ko kesa aa kulog na nang galing sa kalangitan. Ang masaklap pa ay imbes na humina ang ulan ay mas lalo itong lumakas na para bang luha ko iyon na walang tigil sa pag kalas sa aking mga mata.

Muling nanumbalik sa alaala ko ang nangyari kahapon.

Muli kong narinig ang hinanakit niya sa utak ko.

"W-why? Why would you do such a thing!"

"That's my baby too"

"Akin din 'yon! Ba't ka nag desisyon mag isa!"

Rinig na rinig ko ang hinanakit sa boses niya. Him breaking down in front of me flashed on my mind. The way he kneeled, begged that to take my words back.

Pero anong magagawa ko? I already did what I did.

Hindi ko na maibabalik ang kung ano man ang nangyari.

Tumayo ako at saglit na sinulyapan ang mga notes ko. Pinulot ko 'yon isa-isa at nag simula ng mag lakad.

Sanay akong umiyak pagkatapos ay babalik na sa hinaharap. I'm good at doing that. Specialty ko 'yon, mag breakdown tapus after a minute parang nothing happened.

I need to control my emotions dahil isa 'yon sa rules ng program ko.

Nang makarating ako sa bahay ay agad na nanlaki ang mga mata ni mama dahil siguro sa pag kalat ng mascara ko at ang pag lusaw ng lipstick ko. Dagdag mo pa ang basang basa kong katawan at ang buhok kong basang basa sa ulan. Kanila ay nakatali 'to eh, ewan ko ba kung pano ito bumagsak.

"Ginoo ko, anong nangyari sa'yong bata ka!" Agad niya akong hinila papasok at ni-lock ang Gate bago ako sinundan sa loob.

Bago pa siya makapag salita at dumiretso na ako paakyat at mabilis na pumasok sa kuwarto ko.

Napatitig ako sa bintanang nakabukas kaya ending nabasa ang kama ko at ang dingding na may mga larawan namin.

I scoffed.

Talk about misfortune.

Sige! Parusahan niyo lang ako...pahirapan niyo ako! Oo na! Sige na! What I did was punishable and I don't deserve your mercy kaya sige! Basa-in niyo na lahat! Including out memories and everything!

Damn it!

I broke down. Napaupo ako sa sahig at niyakap ang sarili ko.

Tumitig ako sa larawan naming naiwan na walang basa. It was us looking in love to each other, smiling and staring to each other.

I know...you will never forgive me, but I hope someday you will. I know I broke you but I did it for you! I did it for us.

I'm sorry sweetheart.

J E A N Y Y Y