ΤΡΙΑ ΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Αυτές οι σελίδες άρχισαν να γράφονται στον καναπέ μου, στο γραφείο μου, σε δύο μπυραρίες, σε επτά καφετέριες, σε μία βιβλιοθήκη και σε ένα παγκάκι. Καταναλώθηκαν κάποια λίτρα καφέ, ζεστής σοκολάτας, κρασιού και κάμποσα τσιγάρα. Ξεκίνησαν να γράφονται σκόρπια, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, έπρεπε όμως μετά να μπουν σε μία σειρά. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους συνέβαλαν ώστε να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Θα ήταν όμως παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω ιδιαίτερα όσους πίστεψαν δυνατά σε αυτό και με ώθησαν να συνεχίσω, ώσπου να ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθεια και να τυπωθεί το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου. Επειδή όμως δεν θα είχε νόημα όλο αυτό χωρίς τους αναγνώστες, σε ευχαριστώ κι εσένα για τον όποιο χρόνο αφιερώσεις ξεφυλλίζοντάς το.
Ό,τι θα διαβάσεις εδώ είναι ένα μπουκέτο από ιστορίες καθημερινές, μα καθεμιά τους ξεχωριστή, επηρεασμένες από αληθινά γεγονότα, που τις κρατούσα καλά φυλαγμένες για χρόνια. Τις πασπάλισα με λίγη φαντασία, με μια τσιμπιά υγειούς παράνοιας και τις δίνω σε σένα, για να σου κρατήσουν συντροφιά.
Οι ήρωές τους είναι βασισμένοι σε ανθρώπους πραγματικούς, που βίωσαν αληθινά συναισθήματα, που αγάπησαν, πλήγωσαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, αδιαφόρησαν, κινδύνεψαν, προδόθηκαν, έκλαψαν στα αλήθεια. Είναι η αλήθεια τους. Δεν έχω γράψει ποτέ, μα ένιωσα χρέος μου να την αποτυπώσω στο χαρτί όπως μπορούσα όταν έπιανα το στυλό μου, με ύφος είτε ευγενικό, είτε σκληρό, ρομαντικό, άλλοτε ωμό, βίαιο, νευρικό, βλέποντας κάθε φορά μέσα από τα δικά τους μάτια. Ήταν ένας τρόπος να τους κάνω να περάσουν στην αιωνιότητα, να βρουν τη γαλήνη και να μην ξεχαστούν. Δεν έχω σκοπό να καταλήξω σε κάποιο βαθυστόχαστο ηθικό δίδαγμα, ούτε να σου δώσω κάποια μεγάλη ανατροπή, παρά μόνο αυτό, να καταγράψω τις ιστορίες για αυτά τα πλάσματα. Στο τέλος, αυτή είναι απλά η ιστορία μου, η ιστορία σου, η ιστορία της, η ιστορία τους...