ΤΡΙΑ ΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Ανοίγω τα μάτια και βρίσκω τον εαυτό μου ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο προς το ταβάνι. Πόσο μακρινό φαίνεται! Ανακάθομαι στο στρώμα και κοιτάω τα χέρια μου. Ρέει τόση ένταση μέσα μου που θαρρείς πως αυτή κάνει τις φλέβες μου να φουσκώνουν, κι όχι το αίμα.

Τι βαρετό δωμάτιο! Πέρα από το κρεβάτι που είναι καρφωμένο στο πάτωμα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εδώ μέσα. Είναι ένας χώρος που δεν έχεις να κάνεις απολύτως τίποτα! Απλώνω το χέρι μου και νιώθω τον υφασμάτινο τοίχο. Έχει επένδυση με μαξιλάρια και σούστες σε ένα μεσαίου τόνου γκρι, ένα γκρι χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Κοιτάω πίσω μου για κάποια διέξοδο... Δεν έχει ούτε ένα παράθυρο! Πρέπει να βγω από 'δω. Αν μείνω σ' αυτό το δωμάτιο θα τρελαθώ! Κάποιοι με θέλουν αδρανή και με έβαλαν εδώ ώστε να μην μπορώ να ξεσπάσω, να εκφραστώ, να κάνω το οτιδήποτε! Θα εκραγώ αν δεν σπάσω κάτι!

Στην τσέπη μου κάτι αρχίζει να με ενοχλεί... Μα ναι! Κλειδί! Στο βάθος του δωματίου μόλις που κατάφερα να βρω μία πόρτα, που μόνο αν κοίταζε κάποιος πολύ προσεκτικά θα μπορούσε να τη βρει... Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά, και ανοίγοντας βγαίνω απ' τη φυλακή μου, μόνο και μόνο για να βρεθώ στο σκοτάδι.

--- ♣️ ---

Μου αρέσει αυτός ο άντρας και δεν ξέρω αν βιάστηκα που έχουμε προχωρήσει ήδη ερωτικά. Περνάω όμορφα μαζί του, όταν μαγειρεύουμε μαζί, όταν πηγαίνουμε στην παραλία, όταν κάνουμε ντουζ... Το σεξ μαζί του δεν έχει την ποικιλία που θα ήθελα, αλλά είναι ανεξήγητο το πόσο όμορφα "κουμπώνει" το όλο πράγμα. Αν θα έκανα σχέση μαζί του; Ίσως ναι. Νομίζω πως ναι. Αν το λέω διστακτικά είναι γιατί ακόμα φοβάμαι να ξαναμπώ σε σχέση.

Ναι, μην βιάζεσαι... Κι εγώ θα χαιρόμουν, αλλά πριν κάμποσο καιρό μαλώσαμε πάλι. Είναι φορές που το να είμαι ο εαυτός μου το πληρώνω ακριβά, γιατί όταν γίνομαι πιο τολμηρή για τα γούστα του ή απ' όσο μπορεί να ελέγξει τουλάχιστον, εκεί πέφτει κατσάδα. Πάντα λέει τα ίδια, ότι δεν θα με πάρει ποτέ κανείς στα σοβαρά, ότι θα μείνω μόνη μου στη ζωή κι άλλα τέτοια, μα κι εκείνος δεν μου είπε ποτέ ξεκάθαρα αν είμαστε μαζί! Κάποια στιγμή, τελείως αθώα, του είχα αναφέρει ότι θα δω έναν φίλο για καφέ. Μετά από ένα πάρτι, που λες, είχαμε πάει να φάμε και ξαφνικά με ρώτησε με το γνωστό ανακριτικό ύφος του: «Πώς τα πέρασες με τον φίλο σου...;;». Μια χαρά, Σωτήρη μου! Ζηλεύεις; Γιατί ζηλεύεις; Είμαστε μαζί και δεν το ξέρω;! Όποιος και να ήταν ο λόγος, ζήλια, θυμός ή απλά ένας τρόπος να με έχει του χεριού του επειδή έχω περισσότερη άνεση με τους άντρες, ο τσακωμός έγινε. Και το τηλέφωνο που του έκανα το ίδιο βράδυ, σχεδόν κλαίγοντας στο κρεβάτι μου, του έδειξε τελικά το πόσο αδύναμη είμαι, κάτι που δεν ήθελα ποτέ να φανεί! Δεν μου έδωσε καμία ευκαιρία να με γνωρίσει καλύτερα και να δει πραγματικά τι άνθρωπος είμαι. Με πλήγωσε πολύ αυτή η ταμπέλα που βιάστηκε να μου περάσει απ' τον λαιμό. Του το είπα. Ξέρεις τι έκανε; Μου ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με δει σοβαρά. Όλο και κανονίζουμε όμως να βρισκόμαστε και φυσικά συνεχίζει να μου «κουνάει το δάχτυλο» όταν είμαι "πιο πολύ" απ' αυτό που αντέχει, παρόλο που μου έχει ήδη αποκλείσει κάθε πιθανότητα του να είμαστε μαζί, το πιστεύεις;! Τι δουλειά έχω ακόμα μαζί του; Δεν ξέρω, εσύ πες μου. Πες με μαζόχα. Τον βλέπω όμως ούτως ή άλλως στη σχολή και στα πάρτι, ακόμα και να ήθελα δηλαδή να τον αποφύγω τελείως, θα ήταν δύσκολο.