«Ήξερε ότι η βραδιά δεν θα κλείσει απλά έχοντας πιει ένα ποτό. Η ατμόσφαιρα εκεί σαν να μην σε αφήνει. Σαν να σε τυλίγει ένα πέπλο ερωτικό, αέρινο με το που πατάς το πόδι σου μέσα. Σαν από αυτό το πέπλο να σχηματίζονται δύο χέρια που νοητά σου βγάζο...
Δεν με τρομάζει το σκοτάδι, όμως δεν βλέπω απολύτως τίποτα... Τα πόδια μου αισθάνονται μόνο το κρύο τσιμεντένιο πάτωμα και απλώνοντας τα χέρια μου δεξιά κι αριστερά μπορώ να ακουμπήσω με ευκολία και τους δύο τοίχους. Διάδρομος. Στενός διάδρομος. Ένα φως ανάβει στο βάθος! Είναι κόκκινο και αχνό, πολύ αχνό, σαν λάμπα πυρακτώσεως που αργοπεθαίνει, παρόλα αυτά με βοηθάει να δω λίγο καλύτερα στο σκοτάδι.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Πράγματι, βρίσκομαι σε έναν αχανή διάδρομο που θαρρείς δεν τελειώνει ποτέ! Και πόρτες, πολλές πόρτες, όπως αυτή που έκλεισα πίσω μου πριν λίγο. Μα κανείς δεν είναι εδώ. Η ησυχία με τρομάζει. Η απέναντι πόρτα είναι ανοιχτή, ελάχιστα, μία χαραμάδα μόνο, και μέσα από ’κει ίσα και φαίνεται να τρεμοπαίζει κάποιο κιτρινωπό φως. Με αβέβαια και προσεκτικά βήματα πλησιάζω τη βαριά ξύλινη πόρτα, που μοιάζει με εκείνες των μεσαιωνικών κάστρων. Τη σπρώχνω με προσοχή κοιτάζοντας κρυφά μέσα στο δωμάτιο. Υπό το φως των πολλών κεριών διακρίνω έναν πέτρινο τοίχο και το περιβάλλον μου θυμίζει μπουντρούμι εκείνης της εποχής... Μία κοπέλα βρίσκεται όρθια εκεί, ακινητοποιημένη, με χέρια και πόδια ανοιχτά, δεμένα με σκοινιά από τους μεγάλους κρίκους στον τοίχο. Φοράει ψηλά μποτάκια και μία ολόσωμη φόρμα από γυαλιστερό μαύρο vinyl, κατεβασμένη μέχρι τη μέση της. Τα ξανθά μαλλιά της είναι λυτά και φτάνουν μέχρι το γυμνό της στήθος. Είναι πολύ όμορφη. Ένας άντρας με καλυμμένο πρόσωπο την πλησιάζει. Αν κρίνω απ’ το σώμα του είναι σχετικά νέος, φοράει μόνο ένα τζιν. Είναι καλοχτισμένος και τα χέρια του φαίνονται δυνατά, ικανά να κουμαντάρουν μία γυναίκα και να την κάνουν ό,τι θέλουν. Στα χέρια του κρατάει μία ηλεκτρική συσκευή, ένα sex toy. Θα το χρησιμοποιήσει πάνω της. Εκείνη το ξέρει, μα δεν δείχνει να φοβάται. Το αντίθετο... Μπορώ να το καταλάβω από το λάγνο και ανυπόμονο βλέμμα της. Τον κοιτάει στα μάτια με τα κατακόκκινα χείλη της μισάνοιχτα. Αυτός ο άντρας έχει σκοπό να την κάνει να σπαρταράει. Και το θέλει πολύ, θέλει να τη δει να παραληρεί απ’ την καύλα, να τρέμει, να τον παρακαλάει να χύσει... Μένω και παρακολουθώ όσο εκείνος συνεχίζει να την πλησιάζει με αργά και σταθερά βήματα, όπως η γάτα που παίζει με το θύμα της και το περικυκλώνει πριν του επιτεθεί. Συνειδητοποιώ ότι δεν νιώθω καθόλου άβολα με αυτό που βλέπω. Ίσα-ίσα θέλω να μείνω εκεί... Μα τι μου συμβαίνει;;
