ΤΡΙΑ ΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

Καιρό έχω να δω κόσμο. Κι ενώ δεν ήθελα αρχικά να πάω πουθενά, πήρα απόφαση τελικά να πάω στο πάρτι. Δεν με βοηθάω καθόλου το να μένω στο σπίτι, μου το είπε και ο ψυχολόγος μου πως πρέπει να πιεστώ λιγάκι, οπότε θα κάνω μία προσπάθεια να περάσω καλά, ν’ ακούσω μουσική, να μιλήσω με δυο ανθρώπους, κάτι. Θέλω να προσπαθήσω, μέχρι που θα βάλω και αποκριάτικα αξεσουάρ για να με ξεγελάσω. Ψάχνω να δω τι θα βάλω. Κάτι σέξι θέλω... αλλά και κομψό. Ανοίγω το συρτάρι με τα καλσόν μου και διαλέγω ένα ζευγάρι ψηλές μαύρες κάλτσες με ραφή στο πίσω μέρος τους. Μαύρες μυτερές γόβες με λουράκι, κλασικές, δεν μπορείς να κάνεις ποτέ λάθος μ’ αυτό το παπούτσι. Τα μαλλιά μου δεν θα τα φτιάξω, βαριέμαι. Θα τ’ αφήσω κάτω... Κι ένα γρήγορο βάψιμο. Κόκκινο κραγιόν, ρουζ, μάσκαρα «κι έξω απ’ την πόρτα», όπως συνηθίζω να λέω.
Δεν είναι μακριά ο σύλλογος. Βάζω μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου και σε πέντε λεπτά είμαι εκεί, δεν έχει και κίνηση... Ευτυχώς πάντα βρίσκω να παρκάρω ακριβώς απ’ έξω. Τραβάω χειρόφρενο και σβήνω τη μηχανή. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και αφού ξεφυσάω, φοράω το χαμόγελό μου. Ξεγελάς τον εγκέφαλό σου έτσι, το ήξερες; Δίνω ένα φιλί στο είδωλό μου. Αααχ.... Πάμε αγάπη μου, πάμε κούκλα μου...
Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω. Περπατώντας προς την είσοδο λύνω το μαύρο παλτό μου. Μπαίνω στη μεγάλη σάλα του συλλόγου. Έχει ήδη μαζευτεί κόσμος που χορεύει στους ρυθμούς της ’80s μουσικής και τα πολύχρωμα φώτα δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε disco της εποχής. Ο DJ ξέρει πολύ καλά τι παίζει! Στο άκουσμα της μουσικής η διάθεσή μου ανεβαίνει, βλέπω κόσμο χαρούμενο, νιώθω ήδη καλύτερα. Αισθάνομαι παιχνιδιάρα και λέω να μπω στον ρόλο.
«Πρόεδρε!»
«Ωωω, καλώς την! Καλώς τη γάτα!»
Γελάω κουνώντας την ψεύτικη ουρά γάτας πάνω απ’ το μαύρο, κοντό, balloon φουστάνι μου.
«Ωραία το στήσατε, τέλεια!»
«Ναι, ναι, άψογα! Άντε και στην εκδήλωση να δεις, ακόμη καλύτερα... Έχουμε ένα παιδί εδώ στον σύλλογο, σκηνοθέτη, θα μας βοηθήσει με βίντεο και τέτοια. Πολύ καλός!»
«Πολύ καλός;;; Καλέ, να τον γνωρίσουμε...», λέω παιχνι¬διάρικα.
«Χαχαχα, εννοείται, έξω πρέπει να είναι!»
Βγαίνω έξω με τα τσιγάρα μου κι ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας. Ο Πρόεδρος μας συστήνει. Ο Άγγελος είναι ένας πανύψηλος μελαχρινός, μία ιδιαίτερη, γοητευτική φυσιογνωμία. Φοράει σκούρο μπλε Montgomery, πολύ φινετσάτος. Πίνει κι αυτός κρασί, το οποίο τσουγκρίζει με το δικό μου στα πλαστικά μας ποτήρια, μιμούμενος τον ήχο γυάλινων ποτηριών.
«Εις υγείαν!», προσθέτει σηκώνοντας ένα φρύδι.
«Γεια μας, γεια μας!», αποκρίνομαι κι αμέσως ανοίγω κουβέντα για να γνωρίσω καλύτερα τον μελλοντικό συνεργάτη μου: «Λοιπόν, ο Πρόεδρος μου είπε ότι θ’ αναλάβεις την παραγωγή των βίντεο για την εκδήλωση το καλοκαίρι.»
«Ναι, παραγωγή και μοντάζ. Έχω ένα σενάριο στον νου μου, κάτι απλό, μην φανταστείς, αλλά πιστεύω θα βγει καλό.»
«Σενάριο; Μισό λεπτό... Σκηνοθέτης, μοντέρ, γράφεις και σενάρια...»
«... και γραφίστας. Κάνω τα πάντα και συμφέρω. Εδώ πάνω το τοιχάκι που βλέπεις έχω αναλάβει να το ζωγραφίσω, με φιγούρες χορευτών, σαν τοιχογραφία.»
«Καλέ, τι είσαι εσύ;! Πιάνουν τα χέρια σου...», λέω πονηρά.
«Θα πιώ σ’ αυτό!»
«Στο ότι πιάνουν τα χέρια σου;»
«Στο ότι βρήκα επιτέλους έναν άνθρωπο που έχει το ίδιο χιούμορ με μένα και δεν θα με παρεξηγεί! Άντε, γεια μας...»
«Ε, τότε θα πιώ διπλά!», λέω και πίνω μια γουλιά απ’ το κόκκινο κρασί μου, ανάβοντας παράλληλα ένα τσιγάρο.
«Εσύ με τι ασχολείσαι; Εκτός από παρουσι¬άστρια εκδηλώσεων, όπως ήδη επληροφορήθην...»
«Όχι, αυτό είναι απλά το χόμπι μου. Παρουσιάζω και διοργανώνω εκδηλώσεις μ’ έναν φίλο από τα 16 μου. Αυτός διοργάνωση και τεχνικό κομμάτι δηλαδή, κι εγώ βοήθεια στη διοργάνωση, κατασκευή βίντεο, παρουσίαση...»
«Απ’ τα 16;;; Και τώρα είσαι πόσο;»
«Την άλλη εβδομάδα κλείνω αισίως τα 32.»
«Ε, τότε χρόνια πολλά για την άλλη βδομάδα, γιατί δεν ξέρω πότε θα σε ξαναδώ για να σου ευχηθώ, και... ουάου, θα έχεις εμπειρία!»
«Ευχαριστώ... Έχω τον τρόπο μου με το μικρόφωνο, τον κόσμο, τις κάμερες... Δεν τα φοβάμαι. Θα το διαπιστώσεις κι εσύ... Όντως, μπορεί ως την άλλη βδομάδα να μην τύχει να με ξαναδείς, αλλά social θα έχεις...»
«Έχω... και chat apps και απ’ όλα.»
«Κι εγώ. Εφόσον θα συνεργαστούμε για την εκδήλωση...», ξεκλειδώνω το κινητό μου.
«Εννοείται...», λέει και με προσθέτει σε όλα του τα social, δίνοντάς μου και τον αριθμό του.
«Για να δω και το προφίλ σου, πότε γεννήθηκες... Χμμμ... 37 και... Παρθένος! Όντως;»
«Μόνο στο ζώδιο!»
«Ευτυχώς! Χαχαχα... Τέλεια, τώρα σ’ έχω φακελωμένο. Για πες, εργάζεσαι κάπου; Τι κάνεις γενικώς;»
«Δουλεύω σε μία διαφημιστική, τους κάνω βίντεο και φωτογραφίσεις. Ως χόμπι έχω τον χορό, παραδοσιακούς προφανώς. Έχω και δικό μου σύλλογο, χορεύω όμως κι εδώ, επίσης έχω και μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα.»
«Ααα, πολυτεχνίτης, μπράβο... Χόρευα κι εγώ, χρόνια...»
«Μάλιστα... Τι χορό έχεις κάνει;»
«Έχω περάσει από διάφορα είδη... Ξεκίνησα με παραδοσιακούς από τα 5 μου, βέβαια έχω σταματήσει τώρα. Ασχολήθηκα μετά με αργεντίνικο tango και latin για κανένα χρόνο περίπου. Τώρα κάνω salsa και bachata εδώ και πέντε χρόνια. Πρόσφατα ξεκίνησα και pole dancing. Ήθελα πολύ καιρό να το δοκιμάσω το τελευταίο...»
«Pole dancing... Ενδιαφέρον...»
«Αχά... Όσο περνάει η ώρα, αστεία-αστεία, τόσο πιο πολλά κοινά βλέπω πως έχουμε...»
«Εκτός απ’ το χιούμορ και τον χορό; Γιατί εγώ pole dancing δεν χορεύω!»
«Γιατί, χορεύεις latin;»
«Oh, yes...»
«Άει στο καλό! Αν και αναφερόμουν στα επαγγελματικά κυρίως, αλλά, δες τώρα πόσα κοινά, γιατί ήμουν κάποτε για δύο χρόνια σε θεατρική ομάδα και μάντεψε τι έχω σπουδάσει... Γραφιστική!»
«Έλα ρε, συνάδελφε!!! Θα πιώ και σε αυτό!»
«Πιες, πιες, να μην ξέρεις τι κάνεις, να σ’ εκμεταλλευτώ!»
«Μπορεί και να σε προλάβω, και να μην ξέρεις πρώτη εσύ τι κάνεις!
«Χαχαχαχα!»
«Πιες, πιες άλλο λίγο!»
Αναμφίβολα ταιριάζουμε πολύ στο χιούμορ. Ο Άγγελος είναι “περιβόλι” και απολαμβάνω πολύ τη συζήτηση μαζί του, τόσο που δεν καταλαβαίνω καν πόσο εύκολα περνάει η ώρα...
«Σε latin πάρτι πηγαίνεις καθόλου;»
«Ε, καμιά φορά...»
«Μόνος;»
«Μόνος όχι, πάω με την κοπέλα μου, χορεύει κι αυτή εδώ στον σύλλογο.»
«Αααα... όμορφα. Παντός καιρού είσαι!»
«Το κατά δύναμιν...»
Δεν θα έλεγα πως με πείραξε ιδιαίτερα που ο Άγγελος είναι “αγκαζέ”, δεν θα σκεφτόμουν ας πούμε να του την πέσω στεγνά αν τον έβλεπα κάπου έξω. Είναι όμως αυτό το «κάτι» που βλέπω όσο μιλάω μαζί του, ο τρόπος που επικοινωνούμε, που τον κάνει τόσο ευχάριστο και... δεν ξέρω, κάτι έχει... Μπαινοβγαίνω στην αίθουσα κατά διαστήματα και ανανεώνω το κρασί μου, χαζοχορεύω, μιλάω με γνωστούς... Ξαναβγαίνω έξω, ξανακαπνίζω... Δεν βιάζομαι να φύγω, λες κι έχω τι να κάνω στο σπίτι... Πρέπει να μιλήσω και με τον Πρόεδρο για τα της εκδήλωσης. Μόλις συνειδητοποίησα ότι η μουσική χαμήλωσε αρκετά σε σχέση με πριν. Ο κόσμος αραιώνει και οι άνθρωποι του συλλόγου έχουν ήδη αρχίσει να συμμαζεύουν την αίθουσα.
«Πρόεδρε!», λέω μπαίνοντας και πάλι στον προθάλαμο, «να δούμε για την εκδήλωση δυο-τρία πραγματάκια, θες τώρα, θες να ’ρθω άλλη μέρα; Όποτε θέλεις.»
«Όχι μόνο για την εκδήλωση βρε κορίτσι μου, κάθε βδομάδα να έρχεσαι, να μας βλέπεις κιόλας!», λέει ο Πρόεδρος που μου έχει μεγάλη αδυναμία, όπως κι εγώ άλλωστε.
«Θα έρχομαι να βλέπω και τις πρόβες τότε, να στήνουμε και τη ροή της εκδήλωσης με το πάσο μας. Είναι μεν τρεις-τέσσερεις μήνες, αλλά να το κάνουμε σωστά!»
«Βέβαια, Πέμπτες στις 20:00 έχουν πρόβα τα παιδιά, να ’ρχεσαι όποτε θέλεις.»
Βγαίνω έξω, στο μεγάλο πεζούλι δίπλα απ’ την πόρτα για ένα τελευταίο τσιγάρο. Ο Άγγελος είναι ακόμα εδώ. Μιλάει λίγο παραδίπλα με κάποιο άλλο παιδί. Δεν θέλω να φανώ αδιάκριτη, λέω να καθίσω πιο μακριά, μην τους διακόψω. Παρόλα αυτά ακούω πολύ καθαρά τι λένε:
«Καταλαβαίνω ότι θα είναι καλό για την προβολή του συλλόγου, αλλά μιλάμε μόνο για τρεις μήνες από τώρα. Με τι άτομα θα πάμε; Πέντε-έξι νοματαίους; Κι έπειτα το πρόγραμμα είναι απαιτητικό, βγαίνει με τρεις μήνες πρόβα;»
Ο συνομιλητής του φαίνεται σκεπτικός.
«Άγγελε, βγαίνει. Αν μπορέσουμε να βρούμε έξτρα άτομα με εμπειρία, που να το ’χουν και λίγο με τα ποντιακά, βγαίνει, κι ας μην είναι του συλλόγου, δεν με πειράζει, αρκεί να δώσεις εσύ το οk. Εμένα με νοιάζει να κάνουμε την πρώτη μας εμφάνιση ως σύλλογος και να είναι καλή.»
«Από μένα το ok το ’χεις, είμαι εντάξει. Εσύ να πεις ότι θα σου φτάσουν τρεις μήνες με πρόβα μία φορά την εβδομάδα. Με μουσικούς, με όλα.»
«Θα βρούμε... Μουσικούς έχω και θα μπορούμε να κάνουμε και όλες τις πρόβες μαζί τους. Από άντρες, μαζί με εμάς τους δύο, είμαστε έξι. Μου φτάνουν. Γυναίκες αν είχαμε τρεις-τέσσερεις παραπάνω, να μπορούσαμε να παρουσιάσουμε και κανένα τραγούδι στη σκηνή...». Ξαφνικά σταματά και το βλέμμα του πέφτει πάνω μου: «Κοπελιά! Συγγνώμη, να σου πω, χορεύεις μήπως; Είσαι εδώ του συλλόγου;»
Ο Άγγελος, κοιτάει πίσω του για να δει σε ποια «κοπελιά» απευθύνεται. Γυρνάω έκπληκτη προς το μέρος τους:
«Εγώ;;;»
«Χορεύει, χορεύει!», με προλαβαίνει ο Άγγελος. «Πριν δεν μου είπες ότι έκανες παραδοσιακούς απ’ τα 5 σου;»
«Ναι, μα έχω εφτά χρόνια που σταμάτησα...»
«Ε, τώρα θα ξαναρχίσεις!», λέει ο άλλος που νιώθει ότι βρήκε ήδη μία υποψήφια. «Θα κατεβάσουμε χορευτική ομάδα με τον σύλλογο του Άγγελου σ’ ένα φεστιβάλ που μας κάλεσαν στην Πάρο. Θα σ’ ενδιέφερε να μας βοηθήσεις, να κάνουμε και τη βόλτα μας προς τα ’κει; Σαν εκδρομή δες το!»
«Εεεε... Έχω καιρό να το σκεφτώ;», απαντώ χαμογελαστή.
«Όχι και πολύ γιατί την άλλη βδομάδα ξεκινάμε πρόβες. Με ένα “ναι” ή με ένα “ναι” πες μας!»
«Έλα, θα ’ρθεις να δεις και τον σύλλογο, να γνωρίσεις και τα υπόλοιπα παιδιά, θα ’μαι εγώ με την κοπέλα μου, ο Πέτρος εδώ, η κοπέλα του, ο κολλητός μας... Είμαστε ωραίο παρεάκι!»
«Τρεις μήνες προετοιμασία θα είναι, θα περάσουμε γαμώ.»
«Τι να πω... Με βρίσκετε απροετοίμαστη, αλλά απ’ την άλλη... γιατί όχι; Μέσα!»
«Τέλεια! Λοιπόν θα σου στείλω και τη διεύθυνση. Δάσκαλε, πότε λες να ξεκινήσουμε;»
«Θα μιλήσω με άλλες δυο-τρεις κοπέλες που έχω υπόψη μου για να κλείσω με τα άτομα και ξεκινάμε. Η πρόβα είναι Τρίτες στις 22:00. Βολεύει;»
«Ναι, ναι... Μια χαρά!»
«Ωραία, πάρε και τον αριθμό μου... Ό,τι χρειαστείς μου στέλνεις. Α, Άγγελε, τι σου είπε ο Πρόεδρος για γυναικείες φορεσιές, έχει να μας δανείσει;»
«Μίλησα πριν μαζί του, είπε να μην ανησυχούμε, έχει πολλές.»
«Μια χαρά... Ωραία, πάω σπίτι και το μιλάμε. Κορίτσι, σ’ ευχαριστούμε!»
«Τίποτε! Στο καλό...». Ο δάσκαλος απομακρύνεται κι εγώ πιάνω ξανά την κουβέντα με τον Άγγελο: «Πωωω... Λοιπόν, ακόμα δεν γνωριστήκαμε έπεσες στην ανάγκη μου, χαχαχα!»
«Πέρα απ’ την πλάκα, σ’ ευχαριστώ.»
«Σιγά... Εγώ ευχαριστώ, που με θέλετε στην ομάδα.»
«Είσαι σοβαρή; Εννοείται... Ήταν μεγάλος πονοκέφαλος γιατί θέλουμε να πάμε στο φεστιβάλ με ομάδα σχεδόν έτοιμη. Εσύ που έχεις εμπειρία και από χορό και από εκδηλώσεις, καταλαβαίνεις τι είναι...»
«Πολύ καλά... Χαίρομαι, θα είναι ωραία εμπειρία.»
«Θα περάσουμε τέλεια... Θα βλεπόμαστε και πιο συχνά, να γνωριστούμε και καλύτερα...»
«Ακόμα πιο τέλειο!», γελάμε και οι δύο.
«Πάω κι εγώ, και θα τα πούμε... Πέμπτη; Τρίτη; Ό,τι έρθει πιο γρήγορα! Χάρηκα πάααρα πολύ...», με πλησιάζει φιλώντας με σταυρωτά. «Καληνύχτα!»
«... Παρομοίως, καλό βράδυ!»
«Α!», προσθέτει φεύγοντας με πίσω βήματα, «αν έρθεις από ’δω Πέμπτη απόγευμα, να πάρεις και φορεσιά για το φεστιβάλ, θα έχω μιλήσει εγώ με τον Πρόεδρο να στην έχει έτοιμη.»
«Αφού τα κανονίσατε οι πρόεδροι μεταξύ σας... Εεε, 20:00, έτσι;»
«Οκτώωω...», φωνάζει όσο απομακρύνεται.
Ρε, τον Άγγελο... Ψηλός, γοητευτικός, με χιούμορ και σωστό συντακτικό... Σπάνιο δείγμα! Ακόμα κι αν ήθελα, δεν θα μπορούσα ν’ αγνοήσω τη συμβατότητα. Ένα μικρό γελάκι μου ξεφεύγει απ’ τα χείλη...