Of the abyss//kokonui//

†

O kadar yıl geçti
Delirdiğimiz o zamanlar geride kaldı
Ya da öyle düşündüm
Belkide en başında suçlusu bendim.
--------------------------------------------------------------

Hayatımızda onca şey olmuştu, bir sürü değişiklik. Hatalarda yaptık, iyiliklerde.
Günün sonunda suçlu da olduk, kahramanda.
En sonunda ikimizin uzaklaştığı bir dönem benliklerimize, beynimizin bir köşesine kazınmıştı.
Bunları düşünürken bir yandan oturduğum yerde doğruldum. Aynadaki kusurlu, yaralı yüzümü görmezden gelerek yıllarımın geçtiği o adamla olan tek fotoğrafımıza bakarken içimin darlanmaya başlaması beni nefes almak için kapıdan fırlarcasına çıkmama neden olmuştu.

Kabanımın bile beni gecenin soğuğundan koruyamaması titrememe neden olmuştu, sokakların boşluğu içten içe geriyordu.
İçimdeki his ise git gide yoğunlaşıyordu, bir şeyler olucaktı ve ben yıkılacaktım, yine.

Neden böyle olmuştu.
Sahile yaklaştığımda gözüm iskeleye takıldı. Eskiden her gün onunla beraber geldiğim o nokta beni çağırıyordu.

Yavaşca oturdum ve ayaklarımı sarkıttım, tüm eski anılar beynimde canlanmıştı.
Eskiden yakın olduğum çocuk şuan her gün birilerini öldürürken paraların içinde yüzüyor, günahlarını reddediyor ve benliğini kaybediyordu.

Suçlu bende olabilirdim, kendimi ondan uzaklaştırmıştım bile isteye. Gün geçtikçe çöküyordum.

O an boğulmak, kendimi arındırmak istedim.

Arkadan gelen bir kaç adım sesi umrumda değildi sadece su ile bakışmaya kendimi suçlamaya devam ediyordum.

Yanıma çöken beden ile kafamı çevirdim, uzun beyaz saç tutamları yüzüne çökmüştü göz altları mordu eski halinden herhangi bir eser kalmamış, bakışları, stili bile değişmişti.

Kokonoi Hajime.

Tüm benliği ile önümdeydi.

Ağzımı açmadım.

Sessizce saatlerce oturduk. Bazen suya baktım bazen ona. O ise gökyüzündeki beyaz uydudan gözlerini ayırmadı.
Bir kere bile konuşmadı ve ya bana bakmadı.

Herşeyi ellerimle parçalamışken bunu isteyemezdim.

Saat gece 5'i bulunca hava aydınlanmadan, ona birşey bile demeden oradan ayrıldım.

Ben ayrılırken en ufak tepki vermedi. Sadece Ay'ı izlemeye devam etti.

Gözlerindeki umutsuzluk herşeyi açıklıyordu.

Eve vardığımda kabanımı askıya atarak yatağıma geçtim. O fotoğrafa tekrar baktım ve gülümsedim.

O beni görmemişti bile.

Gerçek değildim, ruhumu göremezdi.

Çünkü ben çoktan o iskeleden atlayarak intihar etmiş ve onu bırakmıştım.

--------------------------------------------------------------

27/08/24
309 kelime.