Unexpected love || Bankzitters

3 || Help me

Ondertussen zijn we al weer een paar weken verder. Na die avond hebben Liam en ik het gelukkig uitgepraat en ik heb het hem vergeven. Toch voelt onze relatie nog steeds niet helemaal goed. Hij is vaak ineens weg en we praten ook een stuk minder met elkaar. 

Sophie is het er nog steeds niet mee eens dat ik bij hem ben gebleven. Aan de ene kant snap ik het wel, maar aan de andere kant snapt zij volgensmij gewoon echt niet hoeveel ik van hem hou en dat ik hem echt niet kwijt wil. 

Ik bel Sophie en na een paar tellen neemt ze op 'hey Soof, ik stap nu de auto in, dus ik ben er over ongeveer een halfuurtje' zeg ik. 

'Helemaal goed Loen, ik zie je zo, rij voorzichtig'.

Na een lange dertig minuten rijden bel ik aan bij Sophies appartementje. Het duurt niet lang voordat ze opendoet en ze vliegt me om mn nek. 'Loenieee ik ga je zo erg missen'. 

Vandaag is de dag dat Sophie voor 2 maanden naar Barcelona gaat voor werk. Ze werkt bij een modebedrijf en is uitgeloot om bij hun filiaal in Spanje 2 maandjes mee te kijken. Ik ben natuurlijk echt super blij voor haar, maar ik ga haar ook zo erg missen. 

'Soofjee ik ga je ook echt heel erg missen, kan je niet hier blijven?' vraag ik met een pruillip. 'Niet zo zielig doen, zometeen blijf ik nog echt ook' beantwoord ze me lachend. 

'Zolang je niet verliefd wordt op Barcelona en er maar 2 maanden blijft kan ik het nog accepteren'.

'Deal' zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt. Met een blij gezicht schud ik haar hand wild.

'Ja ja Loen zo kan het wel weer'. 

Als Sophie haar laatste spullen heeft gepakt laden we alles in mijn auto en beginnen we onze reis naar Schiphol. Ik had beloofd dat ik haar weg zou brengen en zo gezegd zo gedaan. 

Na een lange knuffel en een paar traantjes laat ik Soof los. 'Heel veel plezier in Barca, ik weet zeker dat je de modewereld daar helemaal op z'n kop gaat zetten Soof, je kan het' zeg ik enthousiast om de sfeer iets beter te maken. 

'Dankje Loen, we bellen sowieso vaak oké? en als er iets gebeurt in je leven wil ik meteen een update' zegt ze streng. Lachend schud ik mijn hoofd 'ja ja Soof, ga jij nou maar zo mis je je vlucht nog'. 

'Okee doei Loeniee Love you' schreeuwt ze hard, waardoor iedereen zijn hoofd naar ons omdraait. Maar op dit moment maakt me dat niet zo veel uit en ben ik gefocust op mijn vriendin die steeds verder weg is. 'Love you too Soofje' schreeuw ik nog hard naar haar. Ze zwaait nog even en voor ik het weet is ze alweer uit mijn zicht verdwenen. 

Met een zucht plof ik thuis op de bank. Hoe ga ik ooit 2 maanden zonder Soof overleven. Liam is weer eens niet thuis en zoals gewoonlijk heb ik ook echt geen flauw idee waar hij uithangt. Maar na de laatste keer durf ik hem ook eigenlijk niet meer te appen of te bellen om te vragen waar hij is. 

Ik besluit maar iets nuttigs te gaan doen en ik open mijn laptop en neem even wat zaken door die ik voor werk moet voorbereiden. Na een uurtje ben ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee en open ik zonder dat ik het echt doorheb Youtube. Zal ik? Nee denk ik bij mezelf, dat is raar. 

Maar toch kan ik het niet laten. Langzaam typ ik Bankzitters in op Youtube en meteen krijg ik allemaal videos van hun te zien. Ik klik de video aan die ze als laatst gepost hebben, genaamd Bankzitters adtje marathon en ik begin met kijken. 

Na iets minder dan een uurtje is de video afgelopen en stiekem heb ik best wel veel gelachen. Ik was vergeten hoe leuk en grappig de jongens eigenlijk zijn. Ik twijfel om Rob een berichtje te sturen, maar besluit het toch niet te doen. Misschien een beetje raar denk ik bij mezelf. 

Na nog een paar video's te hebben gekeken besluit ik dat het tijd is om te gaan avondeten. Aangezien in niet extreem veel zin heb om te koken besluit ik maar gewoon wat te bestellen. Ik kies voor Taco Bell en na een uur heb ik eindelijk mijn eten. 

Nadat ik het op heb zit ik maar een beetje op de bank door Tiktok te scrollen. Ik zou namelijk niet weten wat ik deze avond nog zou kunnen doen. Nu Sophie weg is heb ik eigenlijk niet echt iemand waar ik iets mee kan gaan doen en aan Liam heb ik nou ook niet zo heel veel. 

Na echt uren op Tiktok gescrold te hebben is het ondertussen alweer bijna 1 uur. Ik besluit maar naar bed te gaan en op het moment dat ik bijna bij de badkamer ben om mijn tanden te poetsen hoor ik de deur met een klap opengaan. 

'Luna waar ben je', hoor ik Liam al een beetje geïrriteerd zeggen. Alsjeblieft niet nu, denk ik bij mezelf. 

'Hier ben ik' zeg ik terwijl ik langzaam richting hem loop. 

'Waarom is het hier zo'n zooi en is de was niet gedaan? En heb je geen avondeten voor mij ofzo' zegt hij boos. Een beetje verbaasd kijk ik hem aan, maar de alcohollucht verklaart het meteen. 

'Er liggen alleen een paar dingen op tafel en de was ben ik even vergeten, sorry' zeg ik zacht 'En ik had maar eten besteld, want ik dacht dat je pas laat thuis zou zijn, wat ook zo is'. 

Liam kijkt me aan met een blik waar ik bang van word. 'Ik heb ook echt helemaal niks aan jou hé, maar goed dat ik ook nog een andere meid heb gevonden'. Mijn ogen worden groot en er beginnen tranen in mijn ogen te ontstaan. 

'Je bent .. vreemdgegaan?' vraag ik met een gebroken stem. 

'Ja kijk hoe je eruitziet en je bent echt een slechte vriendin, ik snap niet dat ik ooit een relatie met jou wilde'. Zijn laatste worden zijn voor mij echt de druppel 

'IK HAAT JE' schreeuw ik in zijn gezicht, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Het moment dat ik dat heb gezegd verandert de blik in zijn ogen in iets duisters en voor ik het weet lig ik op de grond. Maar deze keer stopt het niet bij een duw. 

Hij komt boven me hangen en slaat me hard in mijn gezicht en niet één keer, maar nog een keer. Ook de rest van mijn lichaam is niet veilig. Hij stompt me meerdere keren hard op mijn arm en in mijn buik. Eindelijk is het voorbij en staat hij op en gaat weg. 

Als een balletje lig ik huilend op de grond. Ik weet niet wat ik nu moet doen, Soof is weg en ik kan nergens heen, toch? Dan bedenk ik me ineens iets. Rob. Ik weet zeker dat ik naar hem kan, maar waar woont hij ook alweer. Het is al zo lang geleden en de laatste keer dat ik de jongens heb gezien woonden ze nog niet samen. 

Dan herinner ik me dat Rob me 2 jaar terug een kaart heeft gestuurd op mijn verjaardag. Ik heb die kaart nooit weggegooid en ook de envelop niet. Met moeite sta ik op en begin ik mijn zoektocht naar die kaart. Na een tijdje zoeken heb ik hem en zie ik het adres waar de kaart vandaan komt. Een huis ergens in Rhoon, gelukkig maar een halfuurtje rijden. 

Snel pak ik wat spullen en voor ik het weet zit ik in de auto onderweg naar mijn broer. Eigenlijk best raar denk ik bij mezelf, maar ik kan nergens anders heen. Wat nou als ze me helemaal niet willen helpen en ze me wegsturen, dan ben ik echt helemaal verloren. 

Na een halfuurtje rij ik de oprit op en parkeer ik mijn auto. Een beetje zenuwachtig loop ik naar de deur. Het is ook al bijna half 3, zometeen doet er helemaal niemand open of is er niemand thuis en dan sta ik hier. Met trillende handen druk ik op de bel. Na een minuutje zie ik het licht aangaan en iemand naar beneden komen. De deur wordt opengedaan en daar staat mijn broer, Rob. 'Help me, alsjeblieft' zeg ik met tranen in mijn ogen.