කළුවර අහසේ දිස්නෙ දෙන වටකුරු හද.. ඊට එහායින් තියෙන නිවි නිදි දැල්වෙන පුංචි තරුව.. කොච්චර ඈතට ලස්සන උනත් මේ තරුව කියන්නෙත් ලගට වැඩක් නැති අභ්‍යාවකාශ වස්තුවක්ම විතරයි... රැස් විහිදන හද වුනත්.. ඈතට විතරමයි ලස්සනයි..
"සනුල්.. වරෙන් බං යන්න මොකද ඔතන කරන්නෙ..
කන ලගින් ඇහුන දෙනුවන්ගෙ සද්දෙට මං එයා දිහා බැලුවත් මං ආයෙ බැලුවෙ මං බලාගෙන හිටිය දිහාව..
කොල පාට තනකොල ගානට කපපු රජ පිහිල්ල උද්‍යානයේ එක සිමෙන්ති බංකුව අරලියට ගහක් යට ඉදන් උන්නෙ දුඹුරු පාට පිරිමි ලමයෙක්.. එයාගෙ හම දිස්නෙ ගහන සුදු උනත් එයා ඇදන් හිටියෙ දුඹුරු පාට.. එයාට තිබුනෙත් තද දුඹුරු ඇස් දෙකක්..
"උබ ඔය බලන් ඉන්නෙ ලවන්‍ය දිහාද..? ඌ අර කිත්සිරිගෙ පුතා..
මට ආයෙත් ඇහුනා මං ලග ඉන්න දෙනුවන් ඒ ඉදන් ඉන්න ලමයා ගැන මොනවදෝ කියනවා.. කිත්සිරිගෙ පුතාලු..
"පව් බං පොඩි එකා අපිට වඩා අවුරුදු 3ක් බාලයි.. උගෙ ඇස් පෙන්නෙත් නැ.. ලස්සන කොල්ලා මොනවා උනත්..
මට ආයෙත් ඇහුනා ඉවරයක් නැති මගෙ යාලුවගෙ කියවිල්ල..එත් ඉන්න.. එයා කියනවා ඒ දුඹුරු පාට ලමයා අන්ධයිලු!? ඒ දුඹුරු ඇස් ඇත්තටම කළුවරේ වැලලිලා ගියපුවද?
"අපි ඌ ලගට යමුද..?
මගේ ඉල්ලිමත් එක්ක මං දිහා ටිකක් වෙලා බලාගෙන හිටපු මගෙ යාලුවා ඊලග තත්පරෙ මාවත් ඇදගෙන ගියේ ඒ ලවන්‍ය කියන ලමයා ලගට.. ලගට යද්දියි දැක්කෙ මම ඈතට වඩා එයා ලගටයි ගොඩක්ම ලස්සන ඒ වගේම ඈතින් නොපෙනුන ගොඩක් දේවල් එයා ලගින් ඉදගද්දි මං දැක්කා..
එ මොහත මගෙ ජිවිතේ ලස්සනම මතක වල උඩින්ම මං මිහිදන් කලා.. මොකද දැන් එවා මිහිදන් වෙන්නම ඕනේ..
අපි එදා හොදටම කතා කලා එයාට 22 වෙද්දි එදා මට 25යි.. දෙනුවන්ගෙ කියවිල්ලෙන් එයාගෙ හිනාවෙන් මගෙ පුංචි පුංචි වචන වලින් එදා එ උද්‍යානෙ උඩු හුලග පිරිලා ගියා..
කාලය එ විදිහට අවුරුදු දෙකයි මාස හතරකුත් ගෙව්නා.. මං එයාගෙ සනූ අයියා වුනා.. එයාගෙම අයියා.. දෙනුවන් ඌ අපි දෙන්නගෙ හොදම යාලුවා උනා..
