მშვიდი ღამე იყო. ირგვლივ ყველაფერი დუმდა და ქალაქიც სიჩუმეში ჩაძირულიყო. გოგონა ფეხით მიუყვებიდა ბნელ ქუჩებს, გზას მხოლოდ მთვარე უნათებდა.
-შუა ღამისას ქუჩაში რას აკეთებთ? - სიჩუმე მამაკაცის ბოხმა ხმამ დაარღვია.
გოგონა შეცბა, ფიქრებიდან გამოერკა და უკან შეტრიალდა, რათა მამაკაცი დაენახა. თუმცა უკან არავინ იყო.
ამოიგმინა, იფიქრა ალბად მომეჩვენაო და შემოტრიალდა.
-ააა!! - შეჰკივლა, მამაკაცი წინ უდგა, არადა თითქმის დარწმუნებული იყო რომ მისი ხმა უკნიდან მოესმა.
-ბოდიში თუ შეგაშინე - გულწრფელად მოუბოდიშა.
-კარგი იქნება თუ შემდეგში ხალხს ასე ჩუმად არ მიეპარებით, განსაკუთრებით შუა ღამისას! - მიუხედავად მამაკაცის მობოდიშებისა, მას მაინც შეაწია თავის სიტყვა.
-დამნაშავე ვარ - ბრალდებულივით ასწია ხელები ზემოთ და გაიცინა. - იქნებ მითხრათ რას აკეთებს ასეთი ახალგაზრდა ქალბატონი გარეთ, ამ შუა ღამეს?
-წვეულებიდან მოვდივარ, გადავწყვიტე ფეხით გამესეირნა. თანაც აქვე ვცხოვრობ - ხელით უკან, წვეულების ადგილისაკენ მიანიშნა.
-და არ გეშინია? - არაფორმალურად მიმართა.
-ფოლსვუდში?! აქ ხომ ცუდი არასდროს არაფერი ხდება. ასე რომ არა. - სიარული განაგრძო.
-არასდროს თქვა არასდროს. - ისევ გაიცინა - იმედია სახელი გაქვს? რადგან მეწყინება თუ ეს ასე არაა. - გოგონას გაჰყვა.
-ალბათ, ჩემმა მშობლება იზრუნეს იმაზე რომ ვინმეს არ სწყენოდა. - ახლა უკვე მანაც გაიცინა - ჯენი მქვია.
-ჯენი... ლამაზი სახელია.
-იმედია წინააღმდეგი არ იქნებით თუ თქვენი სახელის გაგებასაც მოვისურვებ.
-მე ჰისუნგი ვარ, ცუდია დღე რომ არ არის, სიბნელეში ვერ ხედავ როგორი სიმპათიური ვარ - თითქოს წყენით დაიკვნესა.
