Ξύπνησα... Στον παγερό θάλαμο ενός λευκού νοσοκομείου... Κατα το ήμισυ νεκροί με τριγυρίζουν... διψασμένοι για μια στερνη ανάσα και δυο σταγόνες ζωής.
Άβολο το νεκροκρέβατο...που μύριες ψυχές εχει ρουφήξει.. ψυχρό και πέτρινο το στρώμα οπως οι ώρες μου εκει μέσα..
Άψυχα όντα οι υπάλληλοι... Στη σκεψη τους βρισκόμαστε στο νεκρικό ψυγείο... Στερευουν οι πιθανότητες να σηκωθώ... βαρενει η αναπνοή
Μια σκια γαλήνια με τριγυρίζει...ποτε με κοιτα κατάματα και πότε φεύγει...
Και αν ο θάνατος με τριγυρίζει... γλυκιά θα ειναι η ανάμνηση...
Ημουν νεκρός για τον καθέναν εκει μεσα.. και ακόμη πιο νεκρός για τους υπόλοιπους... έξω από τα τοίχοι αυτού του άρρωστου νεκροταφείου...
