Hide and Seek

8

"Jusko po! Regen! Regn! bumaba na kayo rito mga bata kayo. Aatakihin ako sa nerbyos sa inyo!"

Hindi pa ako nakakapasok sa loob ng bahay ay rinig ko na ang pagsaway ni manang sa kambal. Panigurado kung anong stunt na naman ang pinaggagawa nila. Hay nako!

Having two boys is such a headache!

I knock on the door to get the attention of my twins. My handsome twins.

"Mama!" They said in unison at sabay na tumalon mula sa hagdan at tumakbo palapit sa akin. I kissed their cheeks.

"What did I told you about stressing manang?"

They gave me a sly smile and went to hug manang. Napailing nalang ako. Pilyo lang talaga pero mababait naman.

It's been 6 years. I am now a successful fashion designer, model and a mom of two. We live a peaceful life in New York with manang. My parents visit us frequently as well as Lili and Lilo. After all this years hindi ko pa rin alam kung bakit pinangalan ko pa rin ang mga anak ko sakaniya at hindi ko rin alam kung bakit ko tinago sakaniya ang pagbubuntis ko. I was so immature back then. Nakita ko lang naman siya na may kinakausap and we don't even have a relationship back then. I know it's my fault why my children are fatherless that's why I'm doing everything fill the missing part. I hope I'm doing a good job tho. But I don't regret what I did. I heard he is a succesful engineer now. Good for him. Ayoko na rin siyang guluhin kung sakali. Fore sure ay pamilya na iyon at nakalimutan na rin ako non. I smiled bitterly.

"Mama? why are you sad?" Naluluha na ang mata ni Regen. Nakatingin silang magkapatid sa akin. Regn, starting to cry.

"Omg! mga anak, huwag kayong umiyak. Mama is not sad, look," Pinasaya ko pa ang ngiti ko. Sobra akong mahal ng kambal ko at sobrang sweet nila. Hindi ko lang alam saan nila namana ang ugali na ito.

I hug them and give a kiss to their cheeks. "Mama is not sad. Please don't cry my handsome twins. Mama love you both so so much!"

They giggled. "We love mama so so much too!" They said in unison which made me laughed.

We spent the day playing and baking their favorite cookies since I don't have work yet.

Nakahiga kami sa sala at nanonood ng movie when we heard a knock on the door. We don't expect any visitors tho.

Binuksan na ni manang ang pinto at ganoon nalang kabilis ang takbo ng kambal ng makita kung sino ang nasa pinto at may malaking ngiti.

"Daddy Lilo!!"

"Hey, How's my boys?" Agad nitong binuhat ang dalawa. Kahit 5 years old na ay ang hilig pa rin magpakarga kay Lilo.

Lili and Lilo visit us always. Especially nung nanganak ako sa kambal ay halos dito na tumira si Lilo dahil ayaw niya akong iwan mag-isa lalo na nung naubusan ako ng dugo sa panganganak at nag 50/50 pa ako. Kaya ganyan nalang kaclose ang dalawa sakaniya. I owe him a lot for being a father figure for my boys.

"Where's Lili? hindi mo ata kasama ngayon." Kinuha ko na ang mga pasalubong nito dahil karga na niya ang kambal.

"Busy sa anak niya tsaka para walang maingay." I rolled my eyes. Hanggang ngayon talaga ay hilig pa rin nilang inisin ang isa't isa. Lili already have a daughter.

Dumiretso na kami sa hapag para sabay-sabay na kumain. As usual ay nakatabi ang kambal kay Lilo at tuwang-tuwa naman ang isa na subuan sila. Nakangiting aso pa nga sa akin. Nagyayabang.

I rolled my eyes. "Akala mo naman may ambag ka sa pagbuo sa kambal."

"Please lang, ayoko ng live show at..." Tinakpan nito ang tenga ng kambal.

"I don't like threesome. Not my thing." He whispered.

Hinampas ko naman siya sa braso dahil kung ano ano ang pinagsasasabi. Bastos!

Tawa naman ito ng tawa kaya naman pati ang kambal ay tumawa rin. Pinagkakaisahan ako aba!

"Lilo, huwag kayong lalayo ha? baka hindi ko kayo makita." Paalaa ko ulit. Nasa mall kami ngayon para ipasyal ang kambal dahil sa susunod na araw ay baka maging busy na naman ako.

"Chill, doon lang kami ng mga anak natin." Sabi nito sabay kindat. Palibhasa ay maraming tao. I heard gasp around me.

Napailing nalang ako habang naglalakad ito palayo kasama ang dalawa. People assumed that Lilo is the father of my children at ganap na ganap naman ang bugok kaya kahit ideny ko ay hindi sila naniniwala lalo pa ang tawag sakaniya ng kambal ko ay daddy.

May important client lang akong nameet at may gustong iclarify kaya naman inaya ko siya sa isang coffee shop para makapag-usap about her concern. Our discussion only last for 15 minutes dahil ayoko rin naman paghintayin masyado ang kambal ko. I promise to spend the day with them.

I was about to leave the coffee shop ng may mabunggo.

"I'm sorry..." Halos manlaki ang mata ko sa taong nabunggo ko sa loob ng coffee shop. He still look the ssame after 6 years. Anak ng! sa laki ng New York ay talaga namang nagkabungguan pa kami.

Nakatingin lang ito sa akin. No emotion display on his beautiful blue eyes. I act as if I don't know him. "I'm sorry. Excuse me."

Grabe ang kabog ng puso ko palabas ng coffee shop. Agad kong hinanap ang aking mga anak. Hindi pa ako ready na malaman niya na may anak kami. Alam kong matalino siya lalo na't sa unang tingin palang ay malalaman na niya agad na anak niya ang kambal. Copy na copy ba naman mula ulo hanggang paa lalo na ang mga mata.

Agad ko naman silang nakita na naglalaro at lalapit na sana ng may humigit sa akin. Paglingon ko ay ganoon nalang ang takot ko ng makita si Wrayn sa harapan ko. Wearing an expensive suit.

"Do you need anything, mister?" Papangatawanan ko na itong pagpapanggap ko na hindi ko siya kilala.

"Yes." He seriosuly said. Wala kang makikitang kahit anong emosyon sakaniya.

"What is it? I'm kinda busy. Sorry." Sabi ko habang dahan-dahang tinatanggal ang pagkakahawak niya sa wrist ko.

"I think I deserve an apology..."

"I'm sorry, again-"

"And an explanation to what happened 6 years ago. Why you ghosted me?" He smirk sarcastically.

Pakiramdam ko ay naubos ang dugo sa mukha ko dahil sa sinabi niya. Walang epekto ang drama kong hindi ko siya kilala.

"I'm sorry, I don't know what are you saying. Please, let me go." My sons, or should I say, our sons are just few meters away from us. Hindi pa ako handa kung sa ganitong sitwasyon sila magkikita. Lumilingon ako sa likod at buti naman hindi pa ako nakikita ng mga anak ko na busy sa paglalaro.

"Ivy, stop it. And give me an explanation what happened 6 years ago when you left me!" He took a threatening step kaya naman ay napa atras ako. Medyo nakakakuha na kami ng atensyon dahil sa tangkad ni Wrayn.

"Wrayn, stop it!" I hissed. Masyado na akong kinakabahan habang tumatagal na magkausap kami.

"What? Hilig mo ba talaga ang mang ghost? ang tumakas?" Sunod-sunod nitong tanong habang may sarcastic na ngiti.

I glare at him. Umaasang matatakot siya ngunit tinawanan lang ako nito ng walang kabuhay-buhay bago muling nagseryoso.

"Why did you fucking leave me like that, Ivy? Aren't I the father of your twins?" May diin ang bawat salita nito at halos magulantang ang mundo ko dahil sa huling sinabi nito. I look at him with my wide eyes kaya naman lalong dumilim ang mukha nito.

"Ano? tama ako? ako nga ang ama ng kambal mong anak? where's my sons, Ivy?"

What the fuck?!

-💙