Abimin Arkadaşı

Çakır döndü!

Eve geldiğimiz de abimin yüzünde ki o memnuniyet beni çok mutlu etmişti. İçinde halen o korkunun olduğunu biliyordum. O yüzden adımlarımı bilerek atıyor abimi üzmemek için elimden geleni yapıyordum.

"Geçin bakalım masaya"dedi abim güleryüzüyle. Hepimiz masaya geçtik. Anıl abime hülyalı hülyalı bakarken abim ona göz kırptı. Anıl kızarıp başını eğdi. Ayak üstü abimle flörtleşiyordu göt.

"Annem gelicek yarın Uzay'ım. Evde ol tamam mı?" Abime bakıp başımı salladım. Annem ayda bir gelir bize kontrol eder,1 hafta kadar kalır giderdi.

"Oo midemiz bayram edicek. Artık bir hafta bu hafta evdeyiz"Alperen'in söylenmesine gülerek cevap verdim. Aklımda Ege'nin mesajı vardı. Görüldü atıp çıkmıştım. Neden 2 senedir mesaj atmamıştı ki? Birden benimle irtibatımı kesip abisiyle gitmişti. En azından bir vedaya hal ediyordum. Gözlerimin dolması ile ayağa kalktım ve odama ilerledim. Abimin arkamdan geldiğini biliyordum. Yine onu üzecektim ama sanki onun mesajı ile her şeyi yeniden yaşıyordum. Kapıyı kapatmadan yatağımı oturdum. Abimde hemen yanıma geldi.

"Ne oldu abicim birden"şefkatli sesiyle iç çektim.

"B-bir şey yok abi"dedim burnumu çekip. Abim inanmamış olacak ki elini çeneme getirip başımı kaldırdı. Dolu gözlerimi görünce bir iç çekti.

"Anlat güzelim hadi"dedi samimi içten sesiyle. Onun gözlerini bakamadığım için tekrar yüzümü eğdim.

"Buraya gelmeden önce Ege mesaj attı. Özledim demiş abi. Bunca sene yazmayan çocuk, ben tam kendime gelmişken mesaj attı. Bende kötü oldum abi. Özür dilerim"dedim. Neden özür diledim bilmiyorum ama dilemem gerekiyormuş gibi hissediyordum. Abim beni omzuna çekip saçlarımı öptü. Sarıldığı eli ile omzumu okşadı.

"Annem aradı siz gittikten sonra. Biraz konuştuktan sonra bir şeylerden bahsetti."dedi kısık sesiyle. Ona dönüp gözlerine baktım.

"Ne dedi abi annem"demem ile bana baktı. Yanağımı boş kalan eliyle okşadı.

"Çakır geri dönmüş abicim"demesiyle tüm vücudum kasıldı. Abim yanaklarımı okşayıp sakin olmam gibi şeyler fısıldasa da ben tepki veremiyordum. Öylece abime bakıyor ses çıkarmıyordum.

"Merak etme sana yaklaşmasını izin vermeyeceğim. Sakın endişelenme"abim böyle diyorsa benimle görüşmek istiyordu. Ama ben buna hazır değildim. Ve asla olmayacaktım. Onu hayatımdan çıkarmıştım. Onu atlatmıştım. Tüm duygularımı kilide vurmuştum. Şimdi gelip tekrar o kiliti açmasını izin veremezdim. Olmazdı. Ben bir daha onun altında ezilemezdim.

"Abim nerede yaşadığımızı bilmiyor. Öğrenemez. Annem de sırf onunla muhatap olamasın diye geliyor. Bir süre burada kalıcak"dedi abim. Sesim çıkmıyordu. Ağlamak istesem bile gözlerimden bir damla yaş bile akmıyordu. Yutkunup abime sarıldım. O gittiğinde,arkadaşım gittiğinde nasıl toparlandıysam şimdi de güçlü olucak ve çocukça hareketler yapmayacaktım. Abim benim üzülmeme asla izin vermezdi.

"Şimdi gidelim. Arkadaşların bekliyor"dedi. Aklıma gelmesiyle ayağa kalktım. Abime gülümsedim. Çünkü gülmezsem iyi olduğuma inanmayacaktı.

"Sen git abi. Ben elimi yüzümü yıkayıp geliyorum"demem ile saçlarımı öpüp dışarı çıktı. İçerdekileri söyleyeceğini biliyordum. Onları her şeyi anlatmıştım. Eşcinsel olduğumu biliyorlardı. İçim rahattı. Tam gidecekken titreşen telim ile durdum. Elime aldığımda yine Ege'den gelmişti.

Ege: Beni affetmeyeceksin biliyorum. Seni kaybettiğim için ne kadar pişman olduğumu bilmeni isterim Uzay. Özür dilerim demek bir şeyleri değiştirmeyecek  biliyorum ama yine de özür dilerim Uzay'ım.

Ege: Abim ile gitmek zorundaydım. Onu yalnız bırakmak istemedim. Ama seni kaybetmek hayatımın en kötü yanı. Seni çok seviyorum Uzay'ım.

Ege: Ayrıca biz döndük ama sen yoksun. Bu mahalle sensiz çok kötü.

Ege: Abim ise...neyse onun adını anmasam daha iyi gibi.

Ege: Seni bulduğumda asla bırakmayacağım. Yine en iyi arkadaşın olacağım. Seni çok seviyorum Uzay'ım. ❤️

Geçmiş iki sene için bölüm yazacağım merak etmeyin. 😅