Love Caused By Rain(Complete)

PART-9

'သားငယ်ရယ် နိုးလာပါတော့။ မေမေ့ကိုရင်ကျိုးအောင်မလုပ်ပါနဲ့။သားငယ်ရဲ့'

မေ့လဲသွားပီးသည့်နောက် ဆေးရုံသို့ပို့ထားကာ စိတ်ပူစရာမရှိပဲလူနာသတိရလာတဲ့အချိန်ထိစောင့်ပါလို့ပြောသွားခဲ့တဲ့ဆရာ၀န်ရဲ့စကားကို‌နားထောင်ပီး သတိရလာမဲ့အချိန်ကိုစောင့်နေခဲ့တာ နှစ်လကျော်ကြာသွားခဲ့ပီ

'မြည်း။ ဖွားမြည်းရေ ။မင်းတစ်ကယ်အဖွားကိုထမကြည့်တော့ဘူးလား'

'အမေရယ် သမီးတို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ'

ဒေါက်ဒေါက်~~

'၀င်ခဲ့မယ်နော်'

'အော် သွေးပဲ။ လာလေ'

'ဟူး'

ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေသည့်လူကိုကြည့်၍ သက်ပြင်းပင်ချမိကာ မျက်ရည်များပင်ဝဲ၍မထိန်းထားနိုင်သည့်အဆုံး မျက်ရည်များပင်ကျလာခဲ့သည်

'ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်'

'ဟားဟားဟား'

ရီသံတစ်ခုပဲထွက်လာခဲ့ပီး အခန်းတစ်ခန်းလုံးခဏတာတိတ်ဆုံးသွားခဲ့သည် ထိုချိန်ထိုင်နေရာမှထ၍

'ငါ ပြန်တော့မယ် ထွေး။တေးကိုဂရုစိုက်'

ဂရုစိုက်ပေးဖို့မှာသွားပီး အလိုက်တသိရှောင်သွားပေးမှန်းသိလို့ ကုတင်ပေါ်ကလူနားကို သွားလိုက်ပီး လက်္များအားဆုပ်ကိုင်၍

'အန်တီတောင်းပန်ပါတယ် တေးငယ်ရယ်'

'အမသိနေမယ်လို့ ကျွန်မထင်ပါတယ်။
ဒီအရာတွေကိုမေ့ထားခဲ့တာကြာပါပီ။ဒါပေ့မယ့် အတုန့်အလှည့်ဆိုတဲ့စကားကို ကျွန်မယုံပါတယ်'

'ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်ထွေးရယ် ကျွန်မသိတာမကြာသေးပါဘူး။အရင်တုံးကမသိပဲနေခဲ့မိတဲ့အတွက် ကျွန်မအများကြီးတောင်းပန်ချင်ယုံကလွဲရင် ကျွန်မမှာပြောစရာစကားမရှိတော့ပါဘူး'

'အမပြောကြည့် သားတေးကိုဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတာ'

မျက်နှာဟာတင်းမာနေတာမျိုးမဟုတ်ပေ့မယ့် အနည်းငယ်တော့ တည်တံ့နေသည်

'ကျွန်မတကယ်တောင်းပန်ပါတယ် ထွေးရယ်။အခု အခုလဲ ကျွန်မတစ်ရောက်ထဲဖြစ်သွားပါပီ'