"မထင်ခဲ့ဖူးဘူး?"
သိုဝ့်နှုတ်ဖျားမှ လေသံမျှင်းမျှင်းထွက်လာသည်။
ဒေါက်တာခန့်သစ်လွင်၏မျက်ဝန်းထောင့်မှာ ယခုထက်ထိနီကာ စိုစွတ်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူမျက်တောင်ခတ်လိုက်သည့်တစ်ဖြတ် လူငယ်လေး၏နှုတ်ခမ်းထောင့်ကနေ မထင်မှတ်ထားသည့်အပြုံးတစ်ခု ရလိုက်သည်။
အကြောမာတဲ့သူတောင်မှ ကြက်သီးထသွားခဲ့သည်။
"ကိုယ်ပြောချင်တာက....."
"ထပ်လုပ်ရအောင်"
လူငယ်လေးက သူ၏ခြေနှစ်ဖက်ကိုချက်ချင်းခွဲလိုက်သည်။ မငြင်းဆန်လိုက်နိုင်ခင် သူ၏အပေါက်မှာ ထပ်ခါတလဲလဲထိုးသွင်းခံလိုက်ရသည်မှာ ထုံကျင်လာသည်အထိပင်။
လှည့်စားခံခဲ့ရသောကောင်လေးတစ်ယောက်၏ ကလဲ့စားချေမှုက သူ့ကိုအမှန်တကယ် ဖွတ်ဖွတ်ညက်ကြေသွားစေခဲ့၏။
ရွာထဲ နှစ်ရက်နေပြီးနောက် သိုဝ်က သူ့အဖေနဲ့အတူပြန်သွားခဲ့သည်။ ထိုအခါမှ ဒေါက်တာကြီးသည်လည်း သူ၏ခါးကိုပွတ်၍ စိတ်သက်သာရာရသွားလေသည်။
သူမသေတာကံကောင်း။ ခါးထက်က လက်ရာကလည်း ခရမ်းရောင်သမ်းနေပြီး သူ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ဆို နီညိုရောင်ဆေးတွေသုတ်လိမ်းထားသလိုပဲ။ ဖူးယောင်နေတဲ့နို့နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုက်ရာတွေပါထည့်လိုက်ရင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ဒဏ်ရာတွေအပြည့်။
အလိုးခံရင်းရလာတဲ့ အရှိုးရာတွေပေါ့။ သူစိတ်အားထက်သန်နေရင်တောင်မှ သူ့အသက်က လူငယ်လေးရဲ့ခွန်အားကို အမီမလိုက်နိုင်ဘူးဆိုတာ လက်ခံလိုက်ရသည်။
နှစ်ရက်အတွင်း အားရကျေနပ်အောင် ဆန္ဒတွေဖြည့်ဆည်းခဲ့ရတဲ့သိုဝ်ကတော့ သူ၏စခန်းငယ်လေးဆီမဟုတ်ဘဲ အပါးနဲ့အတူ ပင်မစခန်းချုပ်သို့လိုက်သွားခဲ့ရသည်။
အကြောင်းမှာ ကိစ္စကြီးတစ်ခုပေါ်လာတာဖြစ်ပြီး သူတို့၏အဓိကလျှို့ဝှက်ချက် ပြိုင်ဘက်များထံရောင်းစားခံလိုက်ရသည်။ သူတို့ရောက်သွားတော့ ပင်မစခန်းတွင်းရှိလေထုဟာ လေးလံနေပြီး အဝင်အထွက်ကိုတင်းကြပ်ထားသည်။
ပင်မစခန်း၏လုပ်အားအရေအတွက်က ၆၀ဝန်းကျင်ခန့်ရှိပြီး ကင်းစောင့်များပါဆိုလျှင် တစ်ရာကျော်သည်။ လူတစ်ရာကျော်ထဲကနေ သံသယရှိသူကိုရှာဖွေဖော်ထုတ်ဖို့ကတော့ နည်းနည်းလေးခက်သည်။
