neyin nesi, barsem

01 // sen de, bu büyü de yalan

barış'ın sarışın oğlanı görmesinin üzerinden sadece birkaç gün geçmişti fakat her yerde onu aramaktan kendini alıkoyamıyordu. sarı saçları, kusursuz yüzü ve yorgun sesi dinlediği her şarkıda, kaldığı her boşlukta aklına düşüyordu. arkadaşları da onun bu dalgınlığını fark etmiş ve birçok kez aşık olup olmadığı hakkında şakalar çevirmişlerdi. buna karşı bir cevabı yoktu, ismini bile bilmediği sarışının etkisine bir isim koyamamıştı.

onların mekandan ayrılmasını izledikten biraz sonra o da babasıyla ayrılmıştı oradan. arabaya bindiklerinde yaşlı adamdan ortadan kaybolup durduğu için birkaç azar yemişti. aklı o kadar çok sarışın oğlan ve babasının onlar ile nasıl bir ilişkisi olduğuyla doluydu ki, adamın azarlarına ve kendisini yerden yere vuran sözlerine bir karşılık vermemişti. yine de bir teşekkürün bu kadar zor olmadığını düşünüyordu. aralarına giren soğukluk dışarıdan hissedilebilecek hale geldiği için aklındaki hiçbir soruyu da ona soramamıştı. babasının homurdanmaları eşliğinde eve gelip zar zor uyumaya çalışmıştı.

şimdi ise görmesinin üstünden sadece birkaç gün geçmesine rağmen görmek için can attığı beden tam karşısındaydı. arkadaş grubuyla oturuyordu. kısılan gözleri ve çocuksu gülüşü barış'ın da yüzüne bulaşıp dudağının kenarının kıvrılmasını sağlamışken ilk görüşündeki gibi yorgun olmamasına sevinmişti. neden yorgun olduğunu bilmese de içine bir sızı olmuştu onu o şekilde görmek. gülmek kesinlikle çok yakışıyordu, hatta belki de en çok ona yakışıyordu.

uzun boylu, esmer ve kolları dövmeyle kaplı birisi göz hapsine aldığı bedenin yanına oturup tek kolunu omzuna attığında kaşlarını çattı kıvırcık saçlı olan. sarışın oğlanın gülüşü yanına oturan bedenle daha çok büyümüştü, esmer olan ise ortamı hiç garipsemeden sohbetlerine uyum sağlamış gibi duruyordu. içine sebebini anlayamadığı bir huzursuzluk dolarken ona seslenen arkadaşıyla kendine geldi. "barış, bir şey desene oğlum."

kerem, ayağa kalkmıştı ve barış'ın baktığı tarafa baktıktan sonra ona dönmüştü. barış'ın ise kerem'in neyden bahsettiği hakkında bir fikri yoktu. oturduğu masanın etrafına baktığında diğer arkadaşlarının olmadığını fark etti. anlamayan gözlerle arkadaşına baktığında, hala ayakta durmaya devam eden kerem gözlerini kısmış bir şekilde ona bakıyordu. "hangi alemlere daldın sen?" diye sordu sorgularcasına.

barış omuzlarını silkerken "hiç." dedi ve devam etti "sen ne diyordun?"

kumral oğlan arkadaşının bu hallerini daha sonra sorgulamak üzere aklının bir köşesine yazmıştı. "fark ettiysen, gitti bizimkiler. ben de gidiyorum hava almaya, tek kalma diye seni de çağıracaktım ama gelesin yok gibi. yine de tek başınayken dikizleme çok dikkat çekersin." şakayla karışık söylediğinde barış da gülmeden edememişti. "git hadi. birazdan gelirim ben." kerem kafasını onaylarcasına salladıktan sonra uzaklaşmaya başladığında barış da arkadaşının uyarısını unutmayarak göz ucuyla tekrar aynı masaya bakmıştı.

ayaklanan sarışın oğlanla göz göze geldiğinde gözlerini kırpıştırdı ve kafasını eğdi. yakalanmıştı. utanç hissi tüm vücudunu ele geçirirken mavi gözleri hala üzerinde hissedebiliyordu. cesaret edip tekrar ona baktığında kendisine doğru yaklaştığını fark etti. kafasının içinde birkaç bahaneyi sıralamaya başlamışken sarışın oğlan olduğu masaya iyice yaklaşmıştı. ağzını açıp bir şey diyecekti ki oturduğu masada bir saniye bile duraksamadan yanından geçip giden bedenle öylece kalmıştı. kafasını çevirip nereye gittiğine baktığında arkasındaki kapıdan çıktığını gördü. aptal gibi kendisiyle konuşacağını düşündüğü için ortadan kaybolmak istemişti.

yine de kapıdan çıkan bedenin peşinden ayağa kalktı. hızlı adımlarla uzun koridora çıktığında ileriye baktı, sarışın oğlanın girdiğini gördüğü tuvalete doğru ilerlemeye başladı. onu takip ederken aklından hiçbir şey geçmiyordu. sadece içgüdüleriyle hareket ediyordu. eninde sonunda onunla tanışacağını, onu uzaktan izlemekle durmayacağını içinde kabullenmişti. onu rahatsız etme ihtimalinin oluşturduğu endişelerini görmezden geldi. gittiği yere kadar peşinden gidecekti.