Sa araw ng Sports Fest, kitang-kita ang kasabikan sa mukha ng bawat estudyante. Ang init ng araw ay hindi sapat para pigilan ang enerhiya at excitement ng mga kalahok. Sa gilid ng field, nakatayo sina Trina, Alex, at Lucas—ang tatlong magkaibigan na kilalang-kilala sa kanilang pagiging underdog sa eskwela. Sa kabila ng pang-aalipusta at pagdududa ng kanilang mga kaklase, ito ang araw na nais nilang patunayan ang kanilang kakayahan.
"Guys, this is it! Our chance to show them na hindi lang tayo puro laro at tawa," sabi ni Trina habang inaayos ang shoelaces niya.
"Yeah, right. But honestly, kinakabahan pa rin ako," pag-amin ni Lucas, halatang nanginginig ang boses. "Wala akong magagawa kung palpak na naman tayo."
"Basta give our best shot! This is our time," dagdag ni Alex na nagfi-flex pa ng muscles, trying to lighten up the mood.
Hindi nagtagal, nagsimula na ang unang laro—ang relay race. Ang bawat team ay nagsisimula na sa kanilang mga posisyon. Kitang-kita ang determination sa mukha ng bawat isa. Pinangunahan ng team nila Trina ang laro, at ang takbo ng mga oras ay tila bumagal sa bawat hakbang ng kanilang mga paa.
"Lakasan mo pa! Huwag kang magpapahuli!" sigaw ng mga nasa sidelines habang tumatakbo si Trina. Ramdam niya ang bigat ng mga mata ng lahat sa kanya, parang ang tagumpay ng kanilang grupo ay nakaasa sa bawat hakbang na ginagawa niya.
"Lapit na! Huwag kang titigil!" sigaw ni Alex habang naghihintay ng baton. Ngunit nang malapit nang maabot ni Trina si Alex, nadapa siya.
"Trina!" sigaw ni Lucas, kasama ang malalim na paghinga ng kanilang mga kaklase. Parang bumagsak ang kanilang mga pangarap kasama ng katawan ni Trina.
Subalit, mabilis na bumangon si Trina, kahit pa nakikitang nanginginig ang kanyang mga tuhod.
"Sorry guys," bulong ni Trina, handing the baton kay Alex. "I slipped."
"Okay lang, tuloy pa rin!" sabi ni Alex, mabilis na tumakbo, tinatabunan ang kaba. Kitang-kita sa kanya ang pagnanais na bumawi para sa team.
Habang tumatakbo si Alex, naririnig niya ang ingay ng mga tao, ngunit isa lang ang malinaw sa kanya—ang sigaw ng kanyang mga kaibigan. Parang dumoble ang kanyang lakas dahil alam niyang umaasa sila sa kanya.
Sa wakas, naabot niya ang finish line, ngunit alam nilang hindi iyon sapat upang mauna.
“Pangalawa lang tayo…” sabi ni Lucas, nagmumurang bumagsak sa lupa, hinahabol ang hininga.
“Kaya pa,” ani Trina, hinihila si Lucas patayo. “It’s not over. Kaya nating bumawi.”
Sa pangalawang event, basketball naman ang labanan. Pinangunahan ni Lucas ang kanilang team, at alam niyang nasa kanya ang responsibilidad. Habang umaandar ang oras, tila mas naging mabigat ang bawat galaw ng kanyang katawan.
"Lucas, mag-focus ka!" sigaw ni Trina mula sa gilid ng court, habang nag-aabang sila ni Alex.
"Focus nga ako!" sagot ni Lucas, obvious na nai-stress. Nakita niyang may bumababa na ang morale ng team nila, kaya kinuha niya ang bola mula sa kalaban at tumakbo patungo sa ring.
"Ako na 'to," bulong ni Lucas sa sarili. Huminga siya nang malalim at ibinato ang bola.
Swish!
Pasok ang bola, at biglang nagkaroon ng panibagong lakas ang team nila.
“Kaya natin ‘to!” sabi ni Alex, pumapalakpak pa. "We’re back in the game!"
Sa huling minuto ng laban, dikit na dikit ang score. Isa na lang ang lamang ng kalaban. Inbound ang bola kay Trina, at sa kanya nakaasa ang winning shot.
"Trina, shoot it!" sigaw ni Lucas, pawis na pawis.
Alam ni Trina ang bigat ng pagkakataon. Kung magmimintis siya, tapos na. Kung papasok, panalo sila.
Huminga siya nang malalim, tinitigan ang ring, at inihagis ang bola.
Tila tumigil ang oras habang umaangat ang bola sa hangin. Tahimik ang lahat, naghihintay sa resulta. Nang bumagsak ang bola sa ring, tumama ito sa gilid. Ngunit bago pa ito mahulog palabas, pumasok ito sa loob ng ring!
Pasok!
Sumabog ang saya ng buong team nila Trina. Agad silang nagyakapan, parang hindi makapaniwala sa kanilang nagawa.
“YES! WE DID IT!” sigaw ni Alex, halos mapaos na.
“Nagtagumpay tayo!” sabi ni Lucas, sabay yakap kay Trina.
"Finally!" Tumulo ang luha ni Trina, hindi dahil sa pagod kundi dahil sa tuwa. Para sa kanila, hindi lang ito tungkol sa sports, kundi tungkol sa pag-papatunay sa kanilang mga sarili. Sa wakas, nakuha nila ang respeto ng mga kaklase, hindi lang dahil sa kanilang pagkapanalo kundi dahil sa kanilang determinasyon at pagsusumikap.
Nakita nila ang mga kaklase nila, na dati ay nag-aalinlangan sa kanilang kakayahan, ngayon ay pumapalakpak at nagbibigay ng thumbs up.
“You guys were amazing!” sabi ni Rachel, isa sa mga kaklaseng madalas mang-bully sa kanila noon. “I didn’t expect that.”
“Huwag mong sabihing naniniwala ka na sa amin?” biro ni Trina, bahagyang tumatawa.
“Well, I guess… yeah. You guys earned it,” nakangiting sabi ni Rachel, na tila nagkaroon ng pagbabago ng puso.
Habang naglalakad pauwi, dala pa rin nila ang saya at tagumpay ng araw na iyon. Hindi lang nila napatunayan sa iba ang kanilang kakayahan, kundi pati sa kanilang mga sarili.
“Next year ulit?” tanong ni Alex, nakangiti.
“Of course,” sabi ni Trina. “We’re just getting started.”
