Kanıt

17

Zaman her şeyin düzenleyicisidir derler.

En azından tüm hayatımı bir köşeye koyarsak bu bir haftanın benim için oldukça düzgün geçtiğini söyleyebilirdim.

Öğle aralarında ona yaptığım çeşit çeşit işkence tarzı yemekleri tek mimik oynatmadan yemesi ne yazık ki pes etmeme sebep olmuştu.

Pişmemiş çiğ makarna da yapsam, birbirinden alakasız malzemeli smoothie de versem, neredeyse çiğ tavuk da koysam önüne fayda etmemişti.

Gözümün önünde hepsini yediğinden emin olup, eline sağlık demeyi de ihmal etmemişti.

Hal böyle olunca da pes etmiştim. En azından bu pazartesi için ona işkence etmeyecektim artık.

"Eymen."

Kafamı sesin geldiği yöne kaydırdığımda Ali Asaf'ı gördüm. Birlikte odasındaki kanepede oturmuş, dosyaları inceliyorduk.

Aslında pazar günü için mesai olacağı her türlü biliniyordu. Ancak Ali Asaf ile kalacağım bana tamamen sürpriz olmuştu. Haftanın bir gününü ona ayırmamı istemişti ve bugün pazar günü olacaktı.

İlk haftamızı benim mesaim için kullanacağımı düşünmemiştim. Ve işin iyi tarafı işim olduğunu söylediğimde Ali Asaf zorluk çıkarmak yerine beni odasındaki kanepeye oturtmuş kendi de yanıma oturarak işleriyle ilgilenmişti.

Son iki saattir sessizce yan yana oturmuş işlerimizle ilgileniyorduk.

"Efendim?" Bakışlarım ona kaydığında gözleri bilgisayarımın ekranındaydı.

"Gözlerin kızarmış biraz ara ver." Söylediklerini algılar algılamaz gözlerim yeni farkına varmış gibi yanmaya başladı.

"Gözlüklerimi unutmuşum." Hemen ayaklarımın dibindeki çantadan gözlüklerimi alırken kutusundan zar zor çıkardım.

Omegaların gözleri epey hassastı. Benim işimde epey detay içerdiğinden gözlerimi zorluyordu. Bir yıla yakın bir süredir dinlendirici gözlük takıyordum ama burnumu acıtıp kafamı ağrıttığından pek kullanmıyordum.

Gözlüklerimi takıp ona döndüğümde ilk başta duraksadı, gözleri yüzümü dikkatle süzdü ve hemen sonra hiç beklemediğim bir şey yaptı.

Melodik kahkahası odayı doldurduğunda o ciddi ifadesinden sıyrılmış yüzünü ilk kez görmüş olmanın verdiği şoku yaşıyordum.

İki yana gerilen yüzü ve düzgün görünen beyaz dişleriyle yakışıklı yüzüne sevimlilik katılmıştı birdenbire.

Ne yapacağımı şaşırarak onu izlediğimde omegam içimde dört dönüyordu mutluluktan.

"Ne oldu?" Diye sordum yavaşça tebessüme dönüşen gülüşünü izlerken.

"Hiç." Zorlukla kendini dizginliyormuş gibi baktığında benimle dalga geçtiğini düşünerek huzursuz bir ifadeyle ellerimi gözlüklerime ilerlettim.

"Komik mi görünüyorum?" Ancak elimin üzerini kapatan iri eller ve yüzüme yaklaşan yüzüyle duraksadım.

"Hayır, çıkarma." Yakınlığıyla boğazım kurumuş gibi hissederken yutkundum.

Ne zaman bu kadar yakınıma gelmişti ki? Aramızda santimler anca vardı ve omegam bile şoktan tepki vermezken içten içe elim ayağıma dolansa da put kesilmiştim.

"Güzel görünüyorsun." Gözleri yakından yüzümü süzerken derin ve boğuk sesiyle konuşması dilimi damağımı kurutmuştu.

İstemsizce dudaklarımı ıslattığımda bakışları anında oraya odaklandı. Hipnoz olmuş gibi bakışlarını ayırmazken ne yapacağımı bilemiyordum.

Bir tarafım bu durumdan deli gibi hoşnutsuzdu. Hayatım boyunca alfalar tarafından tacize uğrayıp omega olduğum için toplumdan onlar yüzünden hor görülmek kanıma dokunuyordu.

Ancak diğer tarafım daha ılımlıydı. Kabullenmiştim bu ruh eşi durumunu. Hoş kabullenmesem de bir şey değişmeyecekti.

Ama görüyordum, Ali Asaf deniyordu. Ciddi bir adam olsa da sinirlenmiyor beni zayıf biri olarak görmüyordu. Ona ne verirsem vereyim vazgeçmek yerine onları yemeyi kabul etmişti. Orta yolu bulmaya çalışırken benimle günler sonra gerçekleşecek düğüne bile gelecekti. Programının deli gibi dolu olduğunu biliyordum magazin neden bu şirketi satın aldığı konusunda deli gibi teori üretiyordu.

Hepsini benim için yapmıştı ve yaparken lafını etmemişti.

Ve en önemlisi baskın kurdu omegamla aynı ortamda olduğunda yönetme arzusu değil saf sevgi yayıyordu.

Ondan kaçtıkta kendimi onda buluyordum ve bu kulağa o kadar da kötü gelmiyordu.

Çünkü genelin aksine benden fedakarlık bekleyip yerinde saymıyor kendi seve seve fedakarlık yapıyordu.