කේනු ගෙදරට ඇවිත් කෙලින්ම ගියේ අම්මව හොයාගෙන කුස්සියට, ඒ යද්දිත් අම්ම ලොකු කල්පනාවක, එයාට අඩු ගානේ කේනු ආපු බවක් වත් ඇහුනේ නෑ....
"අම්මා"
"ආ සුදූ ඔයා ආවද"
"ම්ම්ම්"
"යාළුවන්ට දුන්නද ඉතින් ගෙනිච්ච දේවල්"
"ඔව්"
"කව්ද පුතා යාළුවො දෙන්න"
"එක්කෙනෙක් අලුතෙන් ඉස්කෝලෙට ආවේ, එයාගෙ අම්මත් අලුතින් අපේ ඉස්කෝලෙට උගන්නන්න ඇවිත් තියෙන්නේ, යුකී අයියලාගේ නෑදෑයෝ"
"ආ... අර එයාලගේ පරණ ගෙදර නැවතිලා ඉන්න අය නේද ඔය"
"ම්ම්ම්"
"එතකොට අනිත් යාළුවා"
"අර වොලිබෝල් කෝඩ් එක ලඟ පොඩි ගෙදර ඉන්න ළමයා. එයත් අපේ වයසනෙ, ඒ ළමයා පව් අම්ම. මං එයාව යාළුවෙක් කර ගත්තට කමක් නෑ නේද"
"කමක් නෑ සුදූ, ලොකු මිනිස්සුන්ගේ වැරදි වලට ඒ ළමයා මොනව කරන්නද, මං දැකලා තියෙනවා හරි අහිංසක ළමයෙක්"
"එයා එක්ක වැඩිය කවුරුත් කතා කරන්නෙත් නෑ"
"ඒ ළමයගේ තාත්ත බීලා කුණු හරප කිය කිය දඟලන නිසා වෙන්න ඇති. ඒකට ඉතින් ඒ ළමයා මොනව කරන්නද"
"ම්ම්ම්"
"අද පංති නේද, කාලා ඉවර වෙලා ලෑස්ති වෙන්න"
කේනු බත් බෙදාගෙන කුස්සියේ ඉඳන්ම අම්මත් එක්ක කතා කර කර බත් කාල ඉවර වෙලා නාගෙන ලෑස්ති උනේ පන්ති යන්න.
කේනු නුවර ටවුන් එකේ ටියුෂන් ක්ලාස් යන්නෙ, එතකොට නේහට ටියුෂන් කියන්නේ හීනයක්. බෝමිගෙ කතාව ඊට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්.
බෝමිට ටියුෂන් කරන්න ගුරුවරු ගෙදරටම ගෙන්නුවා, එයාට ඕන උනත් අනික් ළමයි වගේ බස් එකක තනියම ක්ලාස් එකකට යන්න එයාගෙ අම්මගෙන් තාත්තගෙන් කවදාවත් ඒකට ඉඩක් ලැබුණෙ නෑ. බෝමි ඉගෙන ගන්න ඕන විෂයන් පවා තීරණය කරේ අම්මයි තාත්තයි, එයාට නිදහස ගොඩක් අඩු උන නිසාම අම්මගෙ තාත්තගෙ ඇස් මායිමෙන් වහන් වෙන හැම තත්පරේම මේකා කරේ ඇට්ටරකම්..........
★
★
නේහ ඊයේ වෙද සීයා දුන්න රුපියල් පන්සීයෙන් පොඩි පොඩි අඩුපාඩු ටිකක් ගත්තා, අද දේවකී දුන්න දාහත් අරන් එයා කඩේට ගියේ තව මොනවා හරි බඩු අරන් යන්න.
