KAYIP RUHUN IZDIRABI

BÖLÜM 1

Yağmur'un görüp okuyamayacağını bilmesine rağmen yine de okuyacakmış gibi yazıp bir kenara ayıran Baran'ın yazdığı mektuplardan bir tanesi:)

15 yıl. Koskoca 15 yılımı sensiz geçirdim kömür gözlü güzel kızım. 5.475 gün olmuş. Nereye kayboldun kalbim? Kim bilir kimler neler yaptı sana. Kendimi çok suçluyorum. Seni hala ve hala bulamıyorum çünkü. Polis ekipleri bir süre sonra aramayı bıraktılar. Dosyan zaman aşımına uğrayıp görevlilerin bile yerini hatırlamadığı tozlu raflara eklendi. Ama biliyor musun? Ben hiç pes etmedim. Ailen yıllarca aradı, uğraştı, acını çekip televizyonda ki arama programlarına bile katıldılar ama bulamadılar seni. Umutlarını kestiler. Onun yerine yalandan sahte bir mezar yaptılar sana. Üzüldükçe, sen akıllarına geldikçe o içi bomboş sahte mezarla vakit geçiriyorlar. Ölümünden birkaç yıl sonra ailenle kavga ettik güzelim. Senin için uğraşmamam gerektiğini ve senin hiçbir şeyin olduğumu yüzüme yüzüme bağırdılar. Ama biz daha bebekken bile bizim beşiklerimizi kerttiklerini söyleyenler de onlar. Şuan yaşıyor olsaydın aynı yaşta olacaktık. Belki gerçekten birbirimizi severdik. Mutlu bir hayatın içinde beraber hayallerimizi kurup onları gerçekleştirebilmek için canımızı dişimize takabilirdik. Baban gece dışarı çıkmana izin vermediği için odanın önüne gelip pencereden izlerdik birbirimizi. Güzel olmaz mıydı ay yüzlüm? Ben bu kadar güzel hayaller kurarken bizim için, kim niye seni benden aldı? Sen daha küçücüktün. 7 yaşımızdaydık ikimizde. Aynı okulda aynı sınıftaydık. Öğretmenimize yalvarıyordum seninle aynı sırada oturabilmek için. Yanında ki kız arkadaşını sürekli sana kalem alırım diye kandırmaya başlamıştım en sonunda. Senin son zamanlarında yanında sık sık  durabiliyordum. Şu an büyüdük, her ne kadar sen şu an yanımda olmasan da sende benimle birlikte 22 yaşındasın balım. Çok iyi hatırlıyorum küçükken hep izlediğin çizgi filmlere özenip ‘ Ben de peri olmak istiyorum, ben büyüyünce peri olacağım.’ derdin. Hep küçüklük hayalindi. Ve sana bu zamana kadar hiç bilmediğin bir şey söyleyeyim mi? Hep hayalin olan o perileri gerçekleştirdim. Yani çizgi filmlerdeki kadar olmasa bile senin gibi minicik kızların da peri olma hayalleri için bir peri okulu açtım. Küçücük kız çocukları okulun içerisinde peri kıyafetleriyle birlikte dolaşıp eğitim alıyorlar. Hem okullarda görmeleri gereken eğitimi hem de kendilerini geliştirebilecekleri etkinlikler var içinde. Kitaplar, oyuncaklar, onlarla ilgilenen masal ablaları aklına gelebilecek her yer ve her şey var okulun içinde. Okulun adı konusuna gelirsek, okulun adı için senin ismini vermek istedim, çünkü senin hayalindi bu. “Peri Kızı Anaokulu”. Bunu koydum çünkü küçükken hep kendine peri kızı denmesini isterdin. Senin için gerçekleştiremediğim iki şeyden birisi de bu. Çünkü sen benim için hem elzem hem meftunsun minik perim. Ant içtim. Senin ecelini bulup eceli olacağım. Kızacaksın belki evet ama yapmak zorundayım. Sana bunu her kim yaptıysa benden korksun. Eceli olmaya gideceğim çünkü. Elimde gücüm kuvvetim oldukça hep senin için kullanacağım. Odamın her köşesi senin kıyafetlerin, fotoğrafların. Senin olan hiç bir şeyi atmalarına izin vermedim. Okuldayken kullandığın yarım kalan silgi bile hala benimle. Uğruna yaşlar döküp hem kuafördeki ablayla hem de annenle bağıra bağıra kavga ettiğin ve üç gün konuşmamana neden olan saçların var ya onlar bile hala benimle. Bir kısmını çerçeveletip odamın en güzel köşesine astım. Bir kısmını da küçükken saçları koptu diye çok üzüldüğün bebeğine diktirdim. Senin saçların artık bebeğinin saçları oldu. Hala sen kokuyorlar. En azından ben kokladıkça senin kokunu alıyorum. Elimde olmayan tek şeyin kaybolduğun gün üstünde olan kıyafetlerin. Geri kalan her şeyi aldım ailenden. Ama onlar seni unuttu sanırım. Çünkü seni hiç anmamaya başladılar. Ben hala seni hatırlarken onların bir parçası olmana rağmen onlar seni unuttular. Ailen artık benimle konuşmuyor. Zaten şehirden de taşınmışlardı sen kaybolduktan birkaç yıl sonra. Dediklerine göre her yer onlara seni hatırlatıyormuş. Ben sırf bu yüzden hala bu şehirdeyim. Her köşesini detayına kadar ezberlediğim o okulun sınıflarında, tuvaletlerinde, koridorlarındayım. Hala ilkokuldaki sınıf öğretmenimizi ziyaret eder, sohbet ederim. Her özel gününde ona destek çıkar, hediye alır, yanında kalırım. Çok seviyor beni. Ve hep senden de bahsediyoruz biliyor musun? Onun yanına gittikçe gelir yine anlatırım sana. İçimden o kadar güzel şeyler geçiyor ki senin için. Onları kalemime dökemiyorum, içimdeyken çok güzeller çünkü. Dışarı çıkarlarsa kirlenip kötüleşmesinden çok korkuyorum. Seni bulamamaktan da çok korkuyorum. Her gece rüyalarımdasın. Her sabah gözlerimin önünde hemen yanı başımdasın. Bana gülümsüyor, yanağımı okşayıp öpüyorsun. Beraber kahvaltı da yapıyoruz. Her anımda yanımdasın. Seni senin bile hayal gücünün yetemeyeceği şekilde seviyorum. Annemin bir gün beni karşısına alıp her şeyi açıkladığı o gün var ya, sanki o gün 4 yaşında daha çatalı bile elinde tutamayan minik bir oğlan çocuğu değil de şu anki yaşlarımda olup da annesinin karşısında sevdiği kız hakkında konuşan bir gençtim.  O gün ben seni sevdim. Günler geçti, aylar geçti. Bahçelerde oyunlar oynadık, beraber güldük beraber ağladık. Kaybolduğun o gün hayatımın değişim geçirdiği o gündü. Tüm ailen sorguya alındı, şüpheliler bulundu geri serbest bırakıldılar. Ama kimse sana ne olduğunu bulamadı. Tekrar söylüyorum ben bulacağım. Seni çok seviyorum balım. Bunu asla unutma. En kısa zamanda tekrardan geleceğim. Hoşça kal.