Otobüs yaklaşıyordu. Yanımda sadece annem vardı, babam yoktu. Anneme nereye gidiyoruz dedim. henüz cevap gelmemişti. O zamanlar anneannem ve dedem Ayşe ablamın eğitimi için İzmirde oturuyorlardı. Annemin elini bırakıp otobüsün ön tarafına geçtim. aynen şöyle yazıyordu:
"karaman- İzmir"
iç geçirdim. Biz şimdi babamı, teyzelerimi,babaannemi ve dedemi bırakıp izmire mi gidiyorduk?
ben bunları düşünürken annem benim yanıma geldi.
"Hadi, gidiyoruz Ege"
"Tamam anne, geliyorum."
Demek İzmire gidiyorduk.iyi, güzel, hoş ama neden babam veya diğerleri gelmiyordu? Ben babamdan ayrılmak istemiyordum. O çok iyi birisiydi. Ben bunları düşünürken annem tekrar seslendi
"Ege, hadi kızım herkes bizi bekliyor."
"Tamam anneciğim geldim."
Anneme cevabı verirken merdivenlerden çıkıyordum. Ben annemin yanına vardığımda yol boyunca yiyeceğimiz kırıntıları yukarı tarafa yerleştirmeye çalışıyordu. Annemi es geçip pencere kenarındaki koltuğa oturdum. Ben daima pencere kenarındaki koltuğa otururum. Çünkü orada başımı pencereye yaslayıp uyuyabiliyorum. Annem de çantayı yukarı sığdırmayı başarmış yanımdaki koltuğa oturmuştu.
"Kuzum, iyi misin? Biraz üzgün gibi duruyorsun?
"Anne"
"Efendim?
"Nereye gidiyoruz?
Bunu bana ne derece doğru söylediğini ölçmek için yapmıştım.
"İzmire, anneannengilin yanına."
"Peki neden babam bizle birlikte gelmiyor?
"Çünkü onun Karamanda işleri var."
"Ne tür işler?
"Ege, bazen beni çok zorluyorsun. Lütfen bu konuşmaya bir son verelim."
Annem bunu dedikten sonra başımı onaylarcasına salladım ve oturduğum koltuğa iyice yerleştim.
Saat 22.35'ti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eski Çerçeve Anıları
Non-Fictionbir anıdan kalma kağıttan parçalar... son bir öpücük onun için çok değerliydi...
