ညဘက်ဆိုတိတ်ဆိတ်ပြီး
နေ့ဘက်ဆို ဆူညံနေတက်တဲ့ နေရာ..
ဆူညံသံကလည်း အခြားသော သီချင်းသံ၊ရယ်မောသံများမဟုတ် ပဲ ပူဆွေးငိုကြွေး သံများနှင့် သာ စည်ကားနေတက်တဲ့ နေရာ...
ဒီနေရာမှာ ငိုကြွေးနေရတဲ့သူကလည်းကျွန်တော်မဖြစ်ချင်သလို....
ကျွန်တော့်ကြောင့် လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ ငိုကြွေးမနေစေချင်ဘူး...
ဒါပေမယ့်..ကျွန်တော်မဖြစ်ချင်ဆုံး တစ်ခုက ဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ...
ကျွန်တော် မျက်ရည်များအထိန်းအကွပ်မရှိ စီးကျနေတဲ့အပြင်...အရူးတစ်ယောက်လိုလည်း အော်ဟစ်နေမိတယ်...မကြားနိုင်တော့တဲ့သူကို မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ စကားတွေ အော်ပြောနေမိတယ်...
အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်နဲ့ လူတစ်စုကလည်း...ကျွန်တော့်ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ...ကျွန်တော့်ကို ပြန်ဖို့ဆွဲခေါ်တဲ့သူကခေါ်...ကျွန်တော့်နီးပါးငိုတဲ့သူကငိုနဲ့...သုသာန်တစ်ဝိုက်မှာ...ဆူညံနေလျက်ပေါ့...!
" ထ ပါ နေခ ရယ်..နင်ဒီလိုဖြစ်နေတော့..သွားလေသူ..ငါ့မောင်ယုသာ စိတ်ဖြောင့်နိုင်ပါ့မလား...."
ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ပုတ်ရင်း စိတ်ဖြေလျော့ပေးနေသူက
ကွယ်လွန်သူရဲ့ အစ်မအရင်းပါ..
"ငါ ဘယ်လိုမှလက်မခံနိုင်သေးဘူး ဟာ...ဒီကောင်လေး ငါ့ကိုနောက်နေပြန်ပြီမလားးဗျာ.....ယု...ယုသာ အစ်ကို့ကို မနောက်ပါနဲ့ကွာ...အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့တော့ ထတော့နော်..."
ကွယ်လွန်သူ_ယုသာမောင်
အသက်_၁၈နှစ်
အုတ်ဂူပေါ်က စာတွေကို ဖျက်ပစ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ပြုံးနေတဲ့ ယုသာရဲ့ပုံလေးကိုမြင်တော့...လည်း လက်မခံချင်ပေမယ့် လက်ခံရပါတော့မယ်..နောင်တဆိုတာ နောင်မှရတယ်ဆိုသလိုပါပဲ...ယုသာနဲ့ပါတ်သက်ပြီး ရလိုက်တဲ့နောင်တကတော့..ဖြေသိမ့်လို့တောင်မရတဲ့နောင်တတစ်ခု...
"အစ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ် အစ်ကိုမင်းခံစားချက်တွေကို..ထည့်မတွေးလိုက်မိလို့...အဲ့ဒီ့နေ့ က အစ်ကိုသာ မင်းကို .....!!
{လွန်ခဲ့သော ရက်များက...}
"မင်္ဂလာပါ အစ်ကို...!!"
စာကြည့်တိုက်အတွင်း လူတိုင်းတိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပေမယ့်..
ကျွန်တော့် နား နားကို ကပ်ပြီးအော်လိုက်တဲ့ အသံက ထိတ်လန့်စေတာထက် ဒေါသထွက်စေပါတယ်....
