Chapter 137
ယခုအချိန်တွင် အတိဒုက္ခကို အမြန်ကျော်ဖြတ်ပြီး ကောင်းကင်ဘုံသို့တက်ခြင်း သို့မဟုတ် လွန်ခဲ့သော နှစ်လေးရာကကဲ့သို့ ကောင်းကင်ဘုံတက်ရန် အခွင့်အရေးကိုစွန့်ပယ်ပြီး ချုန်းချီကို အသေသတ်ရန်ဟူသည့် ရွေးချယ်စရာနှစ်ခုသာ ကျန်ရှိတော့သည်။
ဟမ်ကျု့ယင်က သူ့လျှာဖျားကိုသွားဖြင့်ဖိကြိတ်လိုက်သည့်အခါ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် နှလုံးသားကိုးခုပေါ်လာသည်။
" ဒီလောကမှာ ကောင်းကောင်းမနေတဲ့သူတွေကို ကောင်းကင်နဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီးက အပြစ်ပေးတတ်တယ်... ဧကရာဇ်က ဒီလောကရဲ့အတက်အကျကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ ဂရုစိုက်သင့်ပါတယ်... မင်းသားလေးနဲ့ မင်းသမီးလေးတို့ရဲ့ သေရေးရှင်ရေးကို ဘေးဖယ်ထားပြီး ကောင်းကင်ဘုံကိုတက်သွားရမှာ ဝမ်းမြောက်စရာကိစ္စပဲ ဟုတ်တယ်မလား..."
" ငါ့ကို ရန်စဖို့ မကြိုးစားနဲ့..."
တိယွင်ယွီက သူ့ကိုဂရုမစိုက်ဟန်ဖြင့်ကြည့်နေပြီး လက်တစ်ဖက်မြှောက်ကာ သူ၏ကြွယ်ဝသောဝိညာဉ်စွမ်းအားကို မိုးကြိုးအတိဒုက္ခထံ ပစ်လွှတ်ရန် ကြံစည်လိုက်သည်။
" ခမည်းတော် ရပ်လိုက်..."
တိယွင်ယွီ၏ လှုပ်ရှားမှုများ ရပ်တန့်သွားပြီး ခဏအကြာတွင် သူ့လက်ချောင်းများ တစ်ဖန်ပြန်လည်ကွေးညွတ်လာပြီး ဝိညာဉ်စွမ်းအားကို ပိုအားပြင်းသည့်ဖိအားဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်သောကြောင့် ကောင်းကင်နှင့်ကမ္ဘာမြေပြင်ကို ဖျက်ဆီးတော့မည့် အတိဒုက္ခမိုးကြိုးသွားများ အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာဖြစ်ကုန်သည်။
ကောင်းကင်ပေါ်တွင် ဝဲနေသည့် အနက်ရောင်တိမ်တိုက်လေပွေများလည်း လျင်မြန်စွာပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
လေအေးတစ်ချက်က အရံအတားကို ဖြတ်ကျော်တိုက်ခတ်သွားချိန်တွင် ဟမ်ကျု့ယင် အော်ရယ်လုမတတ်ဖြစ်လာသည်။ သူက "ကောင်းပြီ" ဟူသောစကားကို သုံးကြိမ်ဆက်တိုက်ပြောပြီး လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။
" ဧကရာဇ်က တော်တော် သဘောထားကြီးတာပဲ... ဧကရာဇ်ကို သူများတွေက တည်ကြည်တယ်လို့ပြောကြတာ သဘောပေါက်ပါပြီ... တကယ်ကိုပဲ ပင်မကုန်းမြေတစ်ခုလုံးမှာ ခေါင်းအမာဆုံးလူပဲ..."
