Herdenkingstuin

4. Brute in Babylon

En de tafel stond al op ons te wachten.
Het was een waar festijn.
Toen vroeg jij of ik wilde dansen.
Ik aarzelde: "Weet jij het zeker?"
Maar jij zei: "Geen zorgen, dit is voor altijd."

Dansende sokken over het wollen tapijt.
Een melodie in je achterhoofd: je lichaam
slungelt en schommelt. Armen
over mij heen geslagen. Ik lach,
want jij kan alleen naar mij kijken.
Plagend duw je me op de bank en
valt vervolgens op mijn buik in slaap.

Wellicht waren we te vroeg in het paradijs beland.

In ogenschouw laat het gevoel
me gewoon niet los.
Hoe is het ook mogelijk!
Haar verlangen blijven
als de hangende tuinen van Babylon
over jouw lichaam hangen.

Het veranderde inderdaad tot iets groters.

Argwanend wacht ik nu
aan de andere kant van deze aardplaat
tot je eindelijk haar huis verlaat.
Hoe vaak moet ik je bijna verliezen
tot je werkelijk weggaat?
Een noodzakelijk kwaad
om jou te behouden.
Toch telkens het gevoel dat je me
elk moment zal verlaten.

Houd je vier handen vast in plaats van twee?

Mijn vrienden kijken gefrustreerd toe,
omdat ik van je blijf houden
terwijl je me zo veel redenen
hebt gegeven om je op te geven.
De laatste tijd geef jij mij een wond
in plaats van jouw hart.
Liefde is de meest wrede daad.

Jij hebt me enorm veel pijn gedaan:
ik blijf je maar verdedigen.
Ik houd zo veel van jou;
mijn dierbaarste jongen.
Helaas houd jij niet open van mij
dus niets of niemand staat haar in de weg.

Kijk haar dan.
In de verte galoppeert haar paard.
Brute komt er weer aan.
Helaas heb ik het nog niet in me
om weg te gaan.