ฝนตกพรำๆ ต้อนรับการมาเยือนของฤดูใบไม้ผลิ ท่ามกลางสายฝนที่ไม่มีท่าที่จะหยุดคงไม่ต่างอะไรกับน้ำตาของเด็กสาวผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ซีด ในเสื้อโค้ทตัวหนาสีดำ หน้าตาโทรม ใต้ตาดำคล้ำ ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน เด็กสาวกำร่มในมือแน่นอยู่หน้าหลุมศพของผู้เป็นแม่
ไม่มีอีกแล้ว ไม่เหลือใครอีกแล้ว คนที่รัก...
หญิงร่างท้วมวัยสี่สิบปลายๆโอบไหล่เด็กสาวไว้อย่างอ่อนโยน แววตาที่มองมาอย่างเป็นห่วงรื้นไปด้วยน้ำตาไม่ต่างจากเด็กหญิง
"ยังเหลือป้าอีกคนนะ ป้าจะดูแลหนูเอง" เด็กสาวพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เปียกชื้นเต็มไปด้วยน้ำตา พลางวางดอกไม้ช่อแรก และช่อสุดท้ายหน้าหลุมศพ
'แมร์รี่ พาร์คเกอร์
ผู้เป็นที่รัก จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป'
ก่อนที่เธอจะย้ายไปอยู่กับป้าผู้ซึ่งเป็นพี่สาวของบุคคลในหลุมศพนี้ ถึงแม้เธอจะไม่อยากไปจากที่นี่ก็ตาม
"ไปกันเถอะชาลี" หญิงร่างท้วมเอ่ยก่อนจะพากันเดินออกไปจากสถานที่อันห่ดหู่และเศร้าสร้อยแห่งนี้
﹌
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
