Ματωμένες Ρίζες

Πρόλογος

5 π.Χ.

-Λίλιθ, είσαι η γυναίκα μου. Οφείλεις να με σέβεσαι και να με υπηρετείς.

Η Λίλιθ ύψωσε το βλέμμα της, τα μάτια της γεμάτα φωτιά και αποφασιστικότητα.

-Ποιος νομίζεις πως είσαι;

-Είμαι ο Αδάμ, ο σύντροφός σου. Πρέπει να υπακούς σε μένα.

-Όχι! Ξεχνάς ότι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο χώμα. Είμαι ίση με σένα.

Η φωνή του Αδάμ γέμισε οργή.
-Θα το δούμε αυτό . Θεέ μου, αν με ακούς, πες μου τι να κάνω μ' αυτή τη γυναίκα!

Μια λάμψη σκέπασε τον ουρανό και η φωνή του Θεού αντήχησε δυνατά, γεμίζοντας τον αέρα με ιερή εξουσία.

-Σε ακούω, γιε μου. Ποιο είναι το πρόβλημά σας;

-Η Λίλιθ αρνείται να υποταχθεί.

Η λάμψη στράφηκε προς τη Λίλιθ.

-Λίλιθ, είναι αλήθεια αυτά που λέει;

Η φωνή της Λίλιθ ήταν σταθερή, γεμάτη περηφάνια.

-Αλήθεια είναι.

Ο Θεός σιώπησε για λίγο πριν της μιλήσει ξανά.
-Θα σου δώσω δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να παραμείνεις στον Κήπο της Εδέμ, να υποταχθείς στον άντρα σου. Η δεύτερη είναι να φύγεις, μα τα παιδιά που θα γεννήσεις θα πεθάνουν, και εκείνα που θα ζήσουν θα κουβαλούν την κατάρα σου. Τι θα επιλέξεις, λοιπόν;

Η Λίλιθ τον κοίταξε στα μάτια, η αποφασιστικότητά της άθραυστη.

-Δεν θα υποταχθώ σε κανέναν.

-Σκέψου καλά,είπε ο Θεός με βαριά φωνή.Θέλεις να χάσεις τα παιδιά σου και να συνεχίσουν την κατάρα σου;

-Ναι, απάντησε η Λίλιθ με ακλόνητη πεποίθηση.

Με μια τελική λάμψη, ο Θεός την έστειλε στον κάτω κόσμο.

Ο αέρας πάγωσε, καθώς η Λίλιθ ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Η λάμψη που την περιέβαλλε έσβησε, και τα μάτια της σκοτείνιασαν. Ο Κήπος της Εδέμ έμεινε πίσω της, ένας μακρινός ψίθυρος ειρήνης που δεν της ανήκε πια. Καθώς έπεφτε, ο ουρανός απομακρυνόταν και η γη την αγκάλιαζε με την κρύα σιωπή της.

Όταν άνοιξε ξανά τα μάτια της, βρέθηκε στον κάτω κόσμο. Η γη ήταν γκρίζα, ο αέρας βαρύς, γεμάτος από μια έντονη μυρωδιά θανάτου. Η Λίλιθ στάθηκε εκεί, μόνη, μα το βλέμμα της δεν έδειχνε φόβο. Ήταν ελεύθερη. Ελεύθερη να είναι η ίδια, χωρίς να υποταχθεί σε κανέναν.

Καθώς περπατούσε μέσα στην ερημιά, ένιωσε κάτι βαθιά μέσα της. Μια νέα δύναμη, σκοτεινή και αρχέγονη, άρχιζε να κυλά στις φλέβες της. Η κατάρα που της είχε επιβάλει ο Θεός δεν ήταν μόνο βάρος – ήταν επίσης και πηγή ισχύος. Τα παιδιά που θα έφερνε στον κόσμο θα ήταν καταραμένα, μα θα ήταν και δυνατά, τόσο όσο καμιά ανθρώπινη ψυχή δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

Μέρα με τη μέρα, η Λίλιθ γινόταν πιο ισχυρή. Έμαθε να κυβερνά τους δαίμονες του κάτω κόσμου, να επικοινωνεί με τις σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνούσαν τη νύχτα. Έγινε βασίλισσα τους, η πρώτη γυναίκα που αρνήθηκε να υποταχθεί, η μητέρα του σκότους.

Είχε επιλέξει να ζήσει με τους δικούς της κανόνες, αψηφώντας το πεπρωμένο που της είχε επιβληθεί.

Κι έτσι, η Λίλιθ έγινε θρύλος. Μια θεά του σκότους και της ανεξαρτησίας, μια γυναίκα που διάλεξε την ελευθερία της ψυχής της, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την αιώνια κατάρα.

2000

Ο κύριος Άδης Μπέκαμ και η κυρία Λίλη Μπλάκμπερν επισκέφτηκαν το ορφανοτροφείο,αυτή την φορά για να πάρουν στο σπίτι τους το μικρό τους κοριτσάκι. Η κυρία Μπλάκμπερν δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Το μυστικό της οικογένειας της ήταν ότι τους είχε καταραστεί ο Θεός αιώνες πριν.Η γυναίκα του ήταν απόγονος της Λίλιθ έκανε προσπάθειες να κάνει παιδιά αλλά είτε τα απέβαλε είτε τα έχανε αμέσως μετά τη γέννα.

Υιοθέτησαν ένα γλυκύτατο και ντροπαλό κοριτσάκι την ονόμασαν Λούνα .

-Είστε οι νέοι μου γονείς; ,Ρώτησε γεμάτο ενθουσιασμό το μικρό κοριτσάκι, σιγανά .
Τότε η κυρία Μπλάκμπερν έσκυψε στο ύψος της χαμογελώντας της τρυφερά. Το κοριτσάκι ανταπέδωσε στο χαμόγελο της.
-Λέγε με μαμά. Από δω είναι ο πατέρας σου, γλυκέ μου πες γεια στην κόρη μας.

Τα μάτια του ήταν ψυχρά δεν κινήθηκαν ούτε λεπτό, έσκασε ένα ψυχρό χαμόγελο στο μικρό κοριτσάκι και αποχώρησε. Η Λίλη άπλωσε το χέρι της περιμένοντας από το κοριτσάκι να κάνει το ίδιο. Εκείνο όμως την ξάφνιασε αγκαλιάζοντας τα ψιλόλιγνα πόδια της σφιχτά. Η Λίλη ξαφνιασμένη χάιδεψε απαλά τα κοκκινωπά μαλλιά της.

Η Λούνα ήταν 3 ετών όταν την υιοθέτησαν ο κύριος Μπέκαμ και η κυρία Μπλάκμπερν.