Nanghihina at patuloy na nawawalan na ako ng lakas habang lumilipas ang mga oras.
Nag-iiyakan na ang mga bakla kong kaibigan sa gilid ng stretcher ng hospital kung saan ako naka-admit.
"Freny ko! Wag kang excited ma-meet in greet si Satanas, please..." hagulgol si Bakla.
"Samu! Wake up, bitch! Hindi mo pa na-chu-chúpa si James Reid!" anang garalgal na boses ng isa pa.
Marami pa silang pinangsasabe, ngunit unti-unti nang humihina ang boses nila sa pandinig ko.
Kahit hindi ko na makita ang mga kaibigan ko dahil hindi ko na maidilat ang mga mata, alam kong basang basa na ang mga mata nila.
Alam ko namang malapit na akong kunin ni Satanas, kaya handa na rin akong salubungin ito ng chúpa. Ngunit may isa akong bagay na pinagsisisihan talaga.
Ang hindi pagluwas pabalik sa probinsya kung saan nakatira ang mga pamilya kong barako.
Mula noong nakaluwag na ako, binabalak ko na talaga ang bumalik, ngunit dahil sa pagiging busy sa schedules ko ay hindi ko man lang nagawa.
I regret not coming back. Nagawa ko sanang makitang muli ang mga barako kong pinsan, mga kuya ko, si papa, dalawang tito ko, si lolo ninong, at lolo.
Naiwan ko sila noong anim na taon palang ako nang maghiwalay si papa at ang malandin kong ina na lumuwas ng Maynila para sumama sa kabit niyang inabuso lang ako at pinahirapan hanggang lumaki. Sinama pa talaga akong malanding nanay ko. Hindi nalang kumirengkeng mag-isa.
If I can turn back time, I would go back to my granddad's house. Sisiguraduhin kong hindi ako aalis doon, aaraw-arawin kong magpatira sa kanila. Bawat búrat nila, isusubo ko. Matutulog ako sa kanilang mga dibdib, at gagawing barbie doll ang kanilang mga búrát at paglalaruan oras oras.
Hays. Nagawa ko na sana noon 'yon nang nasa malaking bahay pa ako nila lolo, pero that time, puro lang barbie ang nilalaro ko at chinese garter. Isama mo pa ang pagtikim ng tae ng manok, naku! My old self is stupid.
I regret all of that.
Nang maramdaman ko nang parang kinukuha na ako ng liwanag, malalagutan na nang hininga, nanalangin ako sa kung sino man ang nakakarinig sa akin.
Please...
Hindi ko alam ang mga pinanalangin ko, hindi ko matandaan, ngunit nang biglang para nawalan ako ng consciousness, dahan-dahan kong naramdaman ang pagiging weirdo ng aking katawan.
Huh? Parang lumiit.
Nang dahan-dahan kong imulat ang mga mata ko, namilog iyon agad-agad nang tumungo ang paningin ko sa mga palad kong maliliit.
Could it be...?
---
Hi! This is Cohen.
Ang istoryang ito ay hindi buo dito sa Wattpad, ito ay sa kadahilang palaging tinatanggal ni Wattpad ang akdang ito.
Pwede niyo itong mabasa sa Telegram nang libre, hanapin niyo lang ang account ko.
Telegram: TheDeprived
