Tugma (One Shot)

Tugma

Tugma

One Shot

"Alam mong tag-ulan, tapos hindi ka nag dadala ng payong?" sabi ng lalaking nasa likod ko habang hawak hawak ang dark blue foldable umbrella kung saan kami naka-silong dalawa.

He's a bit tall, around 5'10 ang height. At dahil hindi ako katangkaran, halos balikat niya lang ako. He's leaning a bit forward while looking at me, habang ako naman ay bahagyang nakatingala to meet his gaze,

There's a playful look on his face. The kind of expression na madalas niyang ipakita sa akin everytime na inaasar niya ako.

I rolled my eyes at him, "ang yabang mo, porket hindi mo nakalimutang mag dala ngayon?"

He chuckles as he scratches his nose.

"Deh, sa ate ko yung payong. Naiwan niya sa bag ko."

Napatawa ako at napailing, "o 'di ba? Pareho lang tayong tamad mag dala ng payong, eh!"

Ipinatong niya ang kamay niya sa ulo ko at ginulo ang buhok ko.

"Pero pasalamat ka pa rin meron akong dalang payong ngayon, kundi basang sisiw ka na. Ang haba pa naman ng pila dito sa sakayan ng UV."

Tinabing ko ang kamay niya at muli siyang tinignan. There's a wide smile plastered on his face. I look away immediately.

That smile is so warm, and I know I will melt in front of him if I don't look away.

"O edi thank you. Ba't ka nga pala nandito? 'Di ba may company dinner?"

"Sabi ko may emergency ako," he said with a shrug. "Eh ikaw? Ba't wala ka sa company dinner?"

Nag kibit-balikat din ako, "sabi ko may emergency ako."

Muli siyang napatawa ng malakas. "Korni naman nito, gaya gaya ng palusot. Mamaya ma chismis tayo na nag date tayo."

I rolled my eyes again, "ano 'to? Lasunan?"

He laughs again, as if agreeing from what I said.

Napahinga ako nang malalim at tinignan ko siya. I studied his face. I love how his eyes turned rainbow shape everytime he laughs. I also notice how he bends his back a little pag tawang tawa siya sa sinabi ko.

And I can't help but let out a proud smile everytime I make him laugh. Sabi kasi ng mga ka-officemate ko na ang hirap patawanin ng taong 'to. Pag nasa work kami, masyado siyang tahimik at seryoso. And I feel lucky to see this side of him---his carefree and light demeanor na sa piling tao niya lang pinapakita.

Kaya naman ang sarap din sa pakiramdam pag nakikipag tawanan siya sa akin.

Sometimes it made me wonder if he's aware what his laugh is doing to me? Alam ba niya na kahit gaano kasama ang araw ko, pag narinig ko na siyang tumawa, um-o-okay na agad ako?

Posible palang mabuo ang araw mo dahil napatawa mo ang isang tao.

"Pero totoo bang may emergency ka?" tanong niya sa akin.

"Secret, walang clue," sagot ko sa kanya.

"Uwing uwi ka lang kasi gusto mong manood ng anime, eh," pang-aasar niya.

"Eh ikaw? Anong emergency mo?"

He grinned, "One Piece."

This time, ako naman ang napatawa. "Inaasar mo 'ko, eh ikaw rin pala?!"

"Nasa Impel Down na ako. Maglalaban na si Luffy at Magellan, I think enough reason na 'yon para hindi sumama sa dinner."

"Wait 'til you reach Marineford."