போக மாட்டேன்: 42

50 9 16
                                    

ஆரவிற்கு தெரிந்த ஒரு மருத்துவரை சந்தித்துவிட்டு அவர் நம் நாயகனுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை என கூறியதும் இப்போது யாதேஷ் ஆரவ் காரின் பின் சீட்டில் அவன் ஆசை மனைவியின் மடியில் தலைவைத்து நிர்மலாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

ஷிவன்யா கடந்த அரை மணி நேரத்தில் எதுவும் பேசவுமில்லை. அவள் கடந்த நாட்களாக தொடர்ந்து செய்யும் ஒரே வேலையான அழுகையையும் தொடரவில்லை. தன் வெண்டைவிரலால் அவன் கேசத்தில் விளையாடியபடி குழந்தை போல் அவன் உறங்குவதை திகட்ட திகட்ட அவள் கண்களுக்குள் நிறப்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

எத்தனை தூங்கா இரவுகள் இந்த காட்சியை பார்க்க ஏங்கியிருப்பாள்? எத்தனை உயிரோடே மருகிய நாட்கள்? எத்தனை தனிமையிலே கழிந்த கொடிய நாட்கள்?

அப்பப்பா... அனைத்திற்கும் அவன் தன் மடியில் துயில் கொண்ட இந்த சில நொடிகள் சொர்க்கமாய் தோன்றியது பெண்ணவளுக்கு.

அவர்கள் இருவரையும் அவ்வப்போது பார்த்துக் கொண்டே வந்த ஆரவிற்கு நினைவுகள் அலைமோதிக் கொண்டே இருந்தது.

ஆரவ் " எதாவது சாப்டியா டா? "

ஷிவன்யா அவனை நிமிர்ந்து பார்த்துவிட்டு ஏதோ ஒரு நினைவில் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள். ஆரவ் சரி பின்னர் பேசிக் கொள்ளலாம் என நினைத்த நேரம் ஷிவன்யாவை பேச்சைத் தொடர்ந்தாள்.

" நான் தப்பு பண்றேன் தான அண்ணா? "

ஆரவ் முன் கன்னாடியின் வாயிலாக அவளைப் பார்க்க, யாதேஷின் மீதிருந்த பார்வையை அவள் அகற்றவில்லை.

" என்ன ஷிவா கேட்க வர? "

" இப்போ நான் ஓடி ஒழியிறது தப்பு தானே... என் சுயநலத்துக்காக ஷிவானியையும் இவரோட லைஃப்லேந்து நான் மறைக்க நினைக்கிறது தப்பு தானே... இப்போ மாமா என்னத் தேடித்தேடி வரப்போவும் நான்...நான் தள்ளி நிக்கிறது தப்பு தானே...? "

ஆரவ் அவளுக்கு பதில் கூறாமல் மௌனம் காக்க, மேலும் அவளே தொடர்ந்தாள்.

" என்னால இத்தன வர்ஷம் கடந்தும் எதையும் மறக்க முடியல அண்ணா... அவர சாகுற நிலைமைல ஒரு முறை பார்த்ததே என்ன சாகுற வரைக்கும் குத்திக்கிழிச்சிட்டே இருக்கும். திரும்ப என்னால அவர அப்டி-அப்டி பார்க்க முடியாது. என் கூட இல்லனாலும் எங்கையோ அவர் உயிரோட நல்லா இருப்பாருன்னு தான் தள்ளிப் போக நினைச்சேன்... ஆனா... "

விழியை மீற வழி இல்லை...Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin