FIELD TRIP 1: NOT A NIGHTMARE

CHAPTER NINE

|| Chapter Nine ||

Zayn POV*

I took a rest after the dinner. Hindi ko na hinintay ang iba na matapos dahil sa biglaang pagsakit nang ulo ko.  I position myself on the bed and close my eyes.

One hour passed but I'm still awake. Isang oras ko nang pinipilit ang sarili ko na matulog ngunit tila hindi nakikiayun ang mata at isip ko.

Isa-isa nang pumasok ang mga kasamahan ko sa kwarto.

“Akala ko ba sumakit ang ulo mo, bakit gising kapa?” tanong ni Joeber sa akin nang maupo and ito sa tabi ko.

“Ayaw makisama nang isip ko.” malamig kong turan. "Kanina ko pa pinipilit ang sarili Kong matulog kung alam mo lang.”

“Ano bang bumabagabag sa isip mo at di ka makatulog?” tanong naman ni Romielito.

“Wala naman I just can't sleep!”

“Dito ka lang hihingi ako nang gamot kay Mrs. Castro.” turan ni Joeber. Agad naman itong lumabas nang kwarto.

“Ok ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Romielito.

“Sa tingin mo?” may sarkasmo kong turan.

“Ikaw may sakit ka na’t lahat-lahat ang sungit mo parin, para kang babae.” may pang-aasar nitong wika.

“Babae mo mukha mo, umalis ka nga sa harap ko mas lalong sumasakit ulo ko sa'yo ehh!” pagtataboy ko sa kanya. Alam kong alam niyang nagbibiro lang ako kaya di na ako nagulat na hindi siya nakinig sa akin.

“Ba’t naman ako aalis? Sabi ni Joeber dito lang daw ako.”

“Ang kapal mo rin no, ako ang sinabihan.” wika ko. “Bakit ikaw ba iinom nang gamot?”

“Ito naman ikaw na nga itong binabantayan sungit-sungit pa, makapag half bath na nga lang!” kunwaring naiinis na turan ni Romielito. Napatawa nalamang ako sa ginawa niya, nag walk out talaga siya.

After a few minutes, Joeber arrived with the medicine. Agad naman siyang kumuha nang baso at nagsalin ng tubig.

“Drink this!” wika nito. Tinanggap ko na agad ang gamot at agad na ininom.

“Thank you!”

“It’s nothing, that's what friends are for to help each other.” wika niya. What a caring friend he is, sa dami nang mga naging kaibigan ko mula elementary at junior high  sa senior lang ako nagkaroon nang kaibigang katulad nila.

“Thank you pa rin, I didn't expect na magkakasakit ako.”

“Oo nga bakit ba bigla kang nagkasakit?” ani Romielito pagdating niya. “Kanina lang ang lakas lakas pa nang katawan mo!”

“Sa tingin mo ba alam ko rin?”

“Ang sama mo talaga sakin!” nagtatampo nitong wika at tumungo sa cabinet para magpalit nang damit.

“Sige na magpahinga kana!” wika ni Joeber at iniwan na ako. Umakyat siya sa ibabaw nang higaan ko.

After a few minutes staring the upper deck, dinalaw rin ako nang antok.

★†††★

Nakarinig ako nang isang boses ng lalaki mula sa isang sulok nang silid. Hindi ko batid kung nasaan na ako dahil nahiwalay ako sa mga kasama ko. Habang papalapit ako sa isang sulok ay para rin akong nabibingi dahil sa isang tunog na hindi ko mawari kung ano. Parang isang nakakarinding sigaw, hindi isang tunog na nagmumula sa kinikiskis na bakal, ngunit para din siyang flat line sound nang isang apparatus sa ospital.

“Sinong nariyan?” tanong ko sa kawalan dahil hindi ko batid kung may tao nga ba. “May tao ba diyan?”

Unti-unting akong nawawala sa aking sarili na tila ba may gustong bawiin ang sarili kong buhay mula sa akin.

Lumipas ang ilang sandali nang bumalik ako sa tamang huwisyo nang makadinig ako nang pagsabog mula sa isang gusali. Ang gusali kung nasaan ako at ang mga kaklase ko.

“All of you find a safe place!” sigaw ni Ms. Alves.

Kahit na narinig ko ang sigaw ni Ma'am Alves wala man lang naging reaction ang aking katawan.

“Zayn tayo na!” dinig kong sigaw ni Joeber.

Dinig ko ang sigawan sa aking paligid ngunit parang napako ang aking paa sa aking kinatatayuan dahil ayaw nitong humakbang.

I don't know what happen to me but when I wake up I'm already in a hidden room. Hidden nga ba?

★†††★

"Zayn gising na!” napabalikwas ako nang bangon ng alogin ni Romielito ang aking katawan.

“It’s already morning, kumain ka na tapos magpahinga ka ulit kung hindi mo kayang sumama ngayon kami na magpapaliwanag Kay Mrs. Castro.” wika ni Joeber.

“Ok na ako sasama ako ngayun!” nagmamadali kung turan at agad na tumakbo patungong cr para mag-ayus nang sarili.

Pag labas ko ng cr wala ng tao kaya agad na akong nagbihis at nagmamadaling sumunod sa kusina. Naupo na ako agad sa tabi ni Regine at nagsalin nang kanin sa aking pinggan.

“Anong nangyari sa'yo?” may pagtatakang tanong ni Regine.

“Wala naman, bakit mo natanong?” wika ko at nagsimula ng kumain.

“You’re so energetic today, nakakapanibago.” aniya. ‘Hindi ko rin alam ang sagot eh!’ wika ko sa aking isip.

“Wala lang, gusto ko lang simulan ang araw ko with a lot of energy.” tanging tugon ko nalang. Maniniwala naman siguro sila di’ba?

Hindi ko na ako sa aking pagkain habang ramdam ko ang nagtatakang titig ng mga kaibigan ko.

“I’m going to melt with that kind of stare.” saway ko sa kanila, habang patuloy pa rin sa pagkain.

After the breakfast, we immediately took our bags with some stuffs dahil maghapon na daw kaming mananatili sa Museum na pinanggalingan namin kahapon. Hindi kasi namin agad natapos ang pag-iikot dahil inabot kami nang tanghali sa unang palapag nang gusali.

“Bakit tingin kayo nang tingin sakin?” naguguluhang tanong ko. “May dumi ba sa mukha ko?”

“Wala naman, para kasing may mali sa'yo ehh!” wika ni Romielito.

“Anong Mali?” natatawang turan ko.

“I don't know!” wika naman ni Joeber.

“Kung anong iniisip niyo, I'm just trying to act like I'm not sick yesterday.” mahinahon kong turan.

“Ok sabi mo eh, buti naman umipekto ang gamot na ininom mo kagabi.” wika ni Romielito.

“Oo nga eh kadalasan kasi walang ipekto ang mga gamot sa akin.” wika ko. Wala ba rin namang nagsalita sa amin habang patuloy na naglalakad patungo sa Museum.

★★★★★

A/N:
Sorry if you see some Typo and Grammatical errors, I'm just a newbie in terms of writing story. Your support is highly appreciated. Thank You for choosing and reading this story. 😊😊🥰