ᴘᴏʟʏᴀᴍᴏʀʏ (ꜱꜱ) : ꜰᴏᴜʀ ᴡɪᴠᴇꜱ | ʀʜᴇᴀ ᴡʀᴇɴ ᴀᴍʙʀᴏꜱɪᴏ (ɪɴᴛᴇʀꜱᴇx)

CHAPTER 14

-

Kinagabihan umalis ang aking kaibigan, ilang oras din nanatili si Kris upang samahan ako dahil mag-isa lang ako sa kwarto. Kung hindi lang tumawag si Thalia marahil ay nandito pa rin yun hanggang ngayon. Nagdadalawang isip ako kung ipapaalam ko kina Azalea at Amour ang tungkol sa aksidente, kailangan ko ba ipaalam? Huwag na lang kaya— Nagulat ako biglang bumukas ang pintuan at sunod-sunod pumasok ang mga naka uniporme ng puti.

May mga podiatrists and orthopedists ang pumasok at ngayon nasa may bandang paanan sila kung saan ang aking sprained ankle. Parang kakaisip ko lang kung sasabihin ko ba sa kanya o hindi tapos ngayon nandito na siya kaagad, kahit hindi ko nga yata ipaalam mukhang malalaman naman nila ang katotohanan. Si Amour, hindi maipinta ang kanyang mukha habang papalapit sa akin—tila ba wala sa mood.

“Amour? Paano mo nalaman nandito ako?” Tanong ko kaagad. Huminto siya sa aking gilid at tinignan ako ng seryoso sa aking mukha bago bumaba ang mga mata sa aking paa.

She looked at me sternly, “How wouldn't I know if you were brought here to our hospital?” May bahid na inis ang kanyang pananalita, pero mas hindi ko inaasahan na sa Roe hospital pala ako dinala.

Bigla niya tinignan ng masama ang mga doktor na kasama sa loob, di niya naman kailangan maging ganyan at mukhang wala naman ginawang masama ang mga doktor para tignan niya ng ganyan.

“Why do you have to look at them like that? Just look, they're having trouble concentrating because of you.” Saway ko kay Amour, pero hindi man lang ako pinakinggan at sa halip ay tinawag ang mga doktor.

“If you're all done, go ahead and leave.” Sabi kaya dali-daling lumabas ang mga doktor, feeling ko intern doctors pa mga yun kasi mababata pa at mukhang kasing edad ko lang sila. She waited for everyone to leave before her expression softened saka ako nilapitan at inalikan. Bayhana uy, susugod lang para lumandi sa akin.

“Why did you become like this? Do you have any idea how worried I was when I found out about you? You could've been seriously hurt.” Kung nandito lang siya upang pagalitan ako ay mas mabuting umalis nalang.

“You're lucky there aren't any cuts on your face.” Dagdag pa niya kaya mas lalong namuo ang inis sa kalooban ko. Kunot noo ko siyang tinitigan at bahagyang itinulak.

“Mukha ko lang mahalaga sayo? Kung nag punta ka lang dito para pagalitan ako ay makakaalis ka na—” Nasa kalagitnaan ako ng pakikipag-usap kay Amour nang muli bumukas ang pinto at pumasok si Azalea kasama ang kanyang sekretarya na may dalang malaking bulaklak at mga prutas.

“Aza.” Sambit ko sa pangalan nito. The room was silent, and she slowly approached me. She shot a death glare at Amour and smiled as she faced me before kissing my cheek.

“I'm sorry it took me so long to get here. I did my best to come as soon as Kris called me and told me you were here. How are you feeling? Is there any part of you that's still in pain?” Umiling ako at sinabing e adjust sa high-fowler ang kama para mas maging comfortable posisyon ko habang nakikipag-usap.

“Yung paa ko lang, di ako makalakad.” Sagot ko.

I was puzzled when they suddenly fell silent and looked at each other. I kept switching my gaze between them, feeling like they were having a silent fight with their eyes. I closed my eyes for a moment, mentally slapping myself as I remembered that they were actually my wives.

“Ang awkward naman nito.” Sabi ko at binuksan ang TV bago muling nagsalita, “Kilala nyo na isa't-isa? Sa yaman at pagiging stalker nyo malamang kilala nyo na kaya hindi ko na kayo ipapakilala.” Dagdag ko at kinuha ang orange fruit saka sinimulan balatan.

“Are you the first wife?” I was surprised and looked at Amour, wanting to say something but unable to speak as no voice came out of my mouth. Azalea easily noticed Amour's intimidation, especially the way kung paano siya titigan nito.