အပိုင်း (၁၀၈)
ငါးမှာ သေလုနီးနီးပင် ဖြစ်နေပြီးဖြစ်ကာ အစ်ကိုဖြစ်သူ အလွန် ပျော်ရွှင်နေပုံကြည့်ပြီး ရောင့်သုန်းမှာ မနေသာတော့ဘဲ အမြန် သတိပေးလိုက်သည်။
"ငါးက ရှင်နေသေးတဲ့ပုံပဲ၊ ပင်လယ်ရေ တစ်ပုံးလောက်ခပ်ပြီး ပုံးထဲ ထည့်ထားပါလား။ ရှင်နေတော့ ဈေးပိုရတာပေါ့"
ရီရောင့်ဖုန် တစ်ယောက် ရုတ်တရက် နားလည်သွားပြီး စိတ်လှုပ်ရှားမှုမှ ပြန်လည် အသိဝင်လာကာ ;
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။ မင်း ပြောတာ မှန်တယ်၊ ငါ အပျော်လွန်ပြီး မေ့တောင် မေ့သွားတော့မလို့"
ငါးကို သူ မိထားသည်မှာ ကြာနှင့်ပြီး ဖြစ်ပြီး ၎င်းက သေလုနီးပါးပင် ဖြစ်လာသဖြင့် ကျောက်ဆောင်များ ကြားရှိ ရေတိမ်တိမ်လေးထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပုံးထဲမှ ပစ္စည်းများကို သူ့ခြေထောက်အောက် သွန်ချကာ ရီရောင့်သုန်းအား သူ့အတွက် ရေတစ်ပုံးခပ်ပေးရန် တောင်းဆိုလိုက်သည်။
"မြန်မြန် လုပ်၊ ငါ ဒီမှာ စောင့်နေမယ်"
"အမ်း"
သူ့ မိန်းမဆီ အိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်ပြီး ဖိနပ်ချွတ်ကာ ပုံးကို ဆွဲပြီး သိပ်မဝေးလှသည့်နေရာမှ ဒီရေဆီ အပြေးသွားလိုက်သည်။ သူ ပင်လယ်ရေခပ်လိုက်သည့်အချိန် အုန်းခရု တစ်လုံး ပင်လယ်ရေနှင့် လိမ့်လာသည်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ရီရောင့်သုန်းတစ်ယောက် အပျော်လွန်သွားကာ ရေပုံးကို ဘေးဘက်ပစ်ထုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ခေါက်တင်ကာ ရေထဲ ပြေးဆင်းလိုက်သည်။
ပင်လယ်ရေ သူ့ခြေသလုံးနားထိ ရောက်ပြီးနောက်တွင် အုန်းခရုကို ကောက်လိုက်သည်။ အိမ်တွင် ရှိနေသည့် အုန်းခရုနှင့် ယှဉ်လျှင် ဒီဟာက အနည်းငယ် ပို၍ သေးပြီး Meile ပုတီးစေ့ ရှိ၊ မရှိက မသေချာသေးချေ။
သူက ကမ်းစပ်သို့ ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်ယူသွားလိုက်သည်။ စစ်ရှင်ပန်း တစ်ကောင်နှင် လွဲချော်သွားပြီးနောက် မမျှော်လင့်ထားစွာဖြင့် နောက်ထပ် အုန်းခရု တစ်လုံး ရလိမ့်မည်လို့ သူ တကယ် မထင်မှတ်ထားခဲ့ပေ။
အကိုကြီးထံ ရေပုံးကိုကမ်းပေးလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို လူအုပ်ထဲမှ ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။ အချိန်တိုလေးအတွင်း ကမ်းခြေပေါ်မှလူတိုင်း စစ်ရှင်ပန်းကို ကြည့်ဖို့ရောက်လာနေကြသလိုပင်။
"ရှင် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။ ဘာလို့ အလျင်လိုနေတာတုန်း။ ကျွန်မ ကြည့်လို့ မပြီးသေးဘူးလေ၊ ခဲအိုတောင် ငါးကို ရေပုံးထဲ မထည့်ရသေးဘူး"
"ငါ ဘာရလာလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်"
ရီရောင့်သုန်းက သူ့ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ ဖွက်ထားသည့် အုန်းခရုကို သူ(မ)အား ပြလိုက်သည်။ လင်းရှို့ချင်းက အံ့သြဝမ်းသာစွာဖြင့် ;
"အား၊ အုန်းခရု"
"အင်း၊ အိတ်ထဲ ထည့်ထားရအောင်။ နောက်မှ ချိတ်ငှားပြီး ဖွင့်ကြည့်ကြမယ်"
လင်းရှို့ချင်းက ကြက်ကလေး ဆန်ကောက်သလို ပျော်ရွှင်စွာ ခေါင်းညိတ်ပြလာပြီး လက်ကမချနိုင်ဖြစ်နေကာ မခွဲချင် မခွာချင်ဖြင့် အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်တော့သည်။
"အခု ပြန်သွားကြရအောင်လေ။ ကျွန်မ ကြည့်တာ ဒီမှာ လူတွေ တအားများလာပြီး ဘာမှလည်း ကောက်စရာ မရှိတော့ဘူး"
"အင်း"
စစ်ရှင်ပန်း တစ်ကောင် လက်လွှတ်လိုက်ရ၍ သူလည်း စိတ်မပါတော့ပြီး စောစောပြန်ကာ ထိပ်တန်းအဆင့် အရည်အသွေးမှီ ခရု တစ်ချို့ကို ဖွင့်ကြည့်ရပေမည်။
"အရင်ဆုံး ကဏန်းပြာကို သွားရောင်းရအောင်၊ မဟုတ်ရင် သေသွားပြီး တန်ဖိုး မရှိတော့ဘဲ နေဦးမယ်"
ဆိပ်ခံဆီသို့ ဖြတ်လမ်းက သွားရင်း ကမ်းခြေကို တိုက်ရိုက် ဖြတ်သွားရကာ ရလဒ်အနေဖြင့် အပြန်လမ်းတွင် အတော်လေး ကြီးလှသည့် တောက်ပခုံးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဒီရေကျပိုင်း နုန်းနုမြေပေါ် လမ်းလျှောက်ပြီး ပင်လယ် ယောက်သွားများစွာလည်း ရလိုက်သေးသည်။ ယောက်သွားများက အမျိုးသမီး တစ်ဦး၏ လက်သီးဆုပ် နီးပါး ကြီးကြသည်။
သူတို့က ၎င်းတို့ကို မွေးရန် ပင်လယ်ရေ တစ်ပုံးကို ခပ်လိုက်သည်။ ယခုလေးတင် ဒုတိယ ခယ်မလည်း ခုံး အများအပြား ကောက်ထားသည်ကို တွေ့ထားရာ သေချာပေါက် တခြားသူများလည်း အတော်လေး ကောက်လို့ရကြမည်ပင်။ နှစ်ရက်လောက် ဟင်းစားရနိုင်သဖြင့် ၎င်းတို့ကို မွေးထားရပေအုံးမည်။
မမျှော်လင့်ထားစွာဖြင့် ကမ်းခြေပေါ် လျှောက်နေရင်း သူတို့ခပ်ထားသည့် ပင်လယ်ရေ တစ်ပုံးစာက ခုံးကြီးများ၊ ပင်လယ်ယောက်သွားများဖြင့် ပြည့်လာပြီး၊ အိတ်ထဲတွင် ကျောက်ကဏန်းများစွာ ရလာခဲ့သည်။
"ပုံးထဲမှာ ခုံးတွေက ပြည့်နေပြီ ပင်လယ်ရေတွေလည်း လျှံထွက်တော့မယ်။ သွားလိုက် ပြန်လိုက်နဲ့သယ်မနေနဲ့တော့။ မင်းက ဒီမှာပဲ ထိုင်ပြီး ကြည့်နေလိုက်၊ ငါ အားချိုင်ဆီ ကဏန်းပြာကို ယူသွားလိုက်မယ်"
"ကောင်းပြီလေ"
အလွန်တရာကြီးသည့် ခရုကြီး တစ်ချို့နှင့် ထန်ကွမ်းလော့ ခရု နှစ်လုံး၊ အုန်းခရု တစ်လုံးအပြင် ယနေ့အတွက်က ဈေးကောင်းရလောက်မည့် ကဏန်းပြာ တစ်ကောင်တည်းသာ သူတို့ ရလာခဲ့သည်။
ရီရောင့်သုန်းက ခရုကြီးများနှင့် ကဏန်းပြာကိုထုတ်ယူကာ အားချိုင်ဆီ သွားလိုက်သည်။ ထန်ကွမ်းလော့ ခရုနှင့် အုန်းခရုက ပုလဲ ထုတ်နိုင်သည့် အခွင့်အရေး ရှိသော်လည်း ရိုးရိုး ခရုမှာမူ မည်မျှပင်ကြီးပါစေ၊ ပုလဲ မထုတ်နိုင်ပေ။
၎င်း၏ ကောင်းစွာ ဖွံ့ဖြိုးနေသည့် တံတွေးဂလင်းများကြောင့် ပရိုတီယိုလစ်တစ်အင်ဇိုင်းများကိုသာ လျှို့ဝှက် ထုတ်လုပ်ခြင်းပေ။
ဤခရုက အတော်လေး ကြီးလှပြီး အားချိုင်က သဘောထားကြီးစွားဖြင့် တစ်ကျင်းကို တစ်ယွမ်နှင့်ပေးလေ၏။ စုစုပေါင်း ၃.၄ ယွမ် ရပြီး ကဏန်းပြာပါ ထည့်ပေါင်းလျှင် ယနေ့ သူရှာလာသည့်ငွေက ၅ ယွမ် ဖြစ်ကာ အတော်လေး ကောင်းလှသည်။
ပိုက်ဆံများ ဝင်လာသဖြင့် ရီရောင့်သုန်း၏ စိတ်အခြေအနေတို့မှာ တစ်ဖန် တောက်ပလာတော့သည်။ သူ့မိန်းမကို စာရင်းအား ပေးသိမ်းစေလိုက်ပြီး အိတ်ကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ရေပုံးကို ဆွဲလိုက်သည်။
လင်းရှို့ချင်းက သူ့အနောက်မှ လိုက်ပြီး သူ့အား ပုံးကူဆွဲပေးချင်သော်လည်း သူက ငြင်းဆန်လေ၏။
"အရမ်း လေးတယ်။ မင်း မ,နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
"ရှင်ပဲ အရမ်းလေးတယ် ပြောပြီးတော့ ကျွန်မလည်း အတူတူ ကူသယ်ပါ့မယ်ဆို၊ ဒီကနေ အိမ်အထိ လမ်းပြန်လျှောက်ရမှာ ဝေးကဝေးနဲ့"
သူ(မ)ကလည်း ရေပုံး လက်ကိုင်ကို ဝိုင်းဆွဲလေ၏။
ရီရောင့်သုန်း၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်က မြင့်တက်လာပြီး မျက်လုံးထဲတွင် နူးညံ့ပြီးလေးနက်သည့် အပြုံးဖြင့် သူလက်ကို ဘေးနည်းနည်း ရွှေ့ပေးလိုက်ပြီး သူ(မ)နှင့် အတူ မ,လိုက်၏။
ဒါက တကယ်ကို လေးတာ....
သူတို့ ပြန်ရောက်လာသည့်အချိန်တွင် အဖွားအိုနှင့် သူ့သားလေး နှစ်ယောက်သာ အိမ်တွင် ရှိနေကြသည်။ တခြားသူများ အားလုံးက ကမ်းခြေကို ထွက်သွားကြပြီး ကလေးများကတော့ ကျောင်းသွားကြသည်။
သား နှစ်ယောက်က သူတို့ကို မြင်သည့်အချိန်တွင် ပျော်ရွှင်စွာ ခုန်ပေါက်လာကြပြီး တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သူတို့ ခြေထောက်ကို လာဖက်ကြကာ ပုံးထဲရှိ ရေများပင် အပြင်သို့ ဖိတ်စင်ကုန်၏။
"ဖယ်စမ်းပါဦးကွာ။ ဒီမှာ လာပိတ်မနေနဲ့"
"မရဘူး၊ ဖက်ချင်တယ်။ မေမေ၊ ဖက် ဖက်"
"မေမေ၊ ပြန်ဖက်ပေးပါဦးဆို"
ထိုအရာကို မြင်ပြီး ရီချန်ယန်က သူ့အဖေကို မဖက်တော့ဘဲ သူ့အမေ အရှေ့တွင် သွားတိုးကာ မျက်နှာသာ ဝင်ယူလေတော့သည်။
ရီရောင့်သုန်းမှာ ထိုအခါမှပင် ပင့်သက်ချနိုင်ပြီး ပုံးကို သယ်ကာ အိမ်ထဲ မြန်မြန်ဝင်သွားလိုက်သည်။
လင်းရှို့ချင်းက သား နှစ်ယောက်အား ပွေ့ဖက်ပေးပြီး အိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်ကာ ;
"အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတုန်း ခရုတွေကို ဖွင့်ကြရအောင်လေ"
သူလည်း မစောင့်နိုင်တော့ပေ။
"အင်း၊ အုန်းခရုကို အရင်ဖွင့်ရအောင်"
အရင်နည်းလမ်းဟောင်းအတိုင်း အသုံးပြုရန် အပြန်လမ်းတွင် ကတ္တားချိန်ခွင် တစ်ခုနှင့် အုန်းခရုခေါင်းမှ အသားကို ချိတ်ရန် ချိတ်တစ်ခုကို တစ်ခါတည်း ငှားလာခဲ့လိုက်သည်။
အဖွားအိုက သိစွာဖြင့် ရောက်လာပြီး;
"မင်းတို့ ဒီနေ့ အုန်းခရု ရလာခဲ့တာလား။ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်စုနှစ်လောက်တုန်းက တို့ရွာက တစ်ယောက်ကလည်း Meile ပုတီးစေ့ ရလာခဲ့ဖူးတယ်။ မြေရှင်က ဈေးနှိမ်ပြီး ဝယ်လိုက်တယ်လေ"
"ဟမ်၊ နောက်ဆုံးတော့ နိုင်ငံ့ ဘဏ္ဍအဖြစ် အသိမ်းခံလိုက်ရတယ်ပေါ့"
"အင်း၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်၊ အနှစ် နှစ်ဆယ်လောက်ကဆိုတော့ အဲ့ဒါ ဘယ်ဆီ ရောက်သွားမှန်း မသိပါဘူးကွယ်"
"နှမြောစရာပဲ၊ ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို...."
အဖွားအိုနှင့် လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်ကျော်ကအကြောင်းအား ပြောပြီးနောက် အုန်းခရုအခွံကလည်း အပြည့်ပေါ်လာပြီး မြေပေါ်ပြုတ်ကျလေသည်။
သူ(မ)က မျှော်လင့်တကြီး ကောက်ယူလိုက်ပြီး အခွံထဲကို ကြည့်လိုက်သော်လည်း မျက်နှာထက်မှအပြုံးက ချက်ချင်း ပြိုပျက်သွားတော့သည်။
"မရှိဘူးလား"
"အင်း၊ ဘာမှ ရှိမနေဘူး"
အဖွားအိုက ပြုံးရင်းဖြင့်လည်း ;
"စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့ကွယ်။ မရှိဘူးဆိုတာ ပုံမှန်ပါပဲ။ အရင်နှစ်တွေတုန်းက ရွာသားတွေလည်း တစိချို့တလေ ကောက်ရကြတာရှိတယ်။ ဘယ်သူမှ Meile ပုတီးစေ့ မရကြဘူး။ ဒီဟာတွေက အရမ်းရှားတာလေ။ အခွင့်အရေးက အကြိမ် တစ်သောင်းမှ တစ်ကြိမ်ဆိုတော့ တစ်လုံးရဖို့ မလွယ်ဘူး"
"အင်း၊ ပုလဲ ထုတ်နိုင်ခြေကလည်း အရမ်းနည်းတာ။ ကျွန်မ အများကြီး မမျှော်လင့်ထားသင့်ဘူး"
ရီရောင့်သုန်း ပြုံးလိုက်တော့သည်။ သူတို့လက်ထဲ တစ်လုံး ရှိနေပြီး ဖြစ်ရာ ဒီတစ်ခု မရတော့ရော ဘာအရေးမှတ်လို့။
သူ အစက ဖွင့်ဖို့ မရည်ရွယ်ထားသော်လည်း ကောက်လာပြီးမှဖြင့် မဖွင့်ကြည့်ဘဲ မနေနိုင်ပြန်ချေ။
တကယ်လို့များ။
ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ခေါက်တုန်းကလည်း 'တကယ်လို့များ' နဲ့ ရသွားခဲ့တာလေ။
ဘာမှမရမှဖြင့် နုပ်စဉ်းပြီး ကြော်စားလိုက်ရုံပင်၊ ထန်ကွမ်းလော့ကိုလည်း တစ်ပန်းကန်လောက် ကြော်စားလို့ရတာပဲ။
သူ့မျက်လုံးများက ထိုထန်ကွမ်းလော့ နှစ်ခုဆီ အတွေးများဖြင့် ရောက်သွား၏။ သူ ဒီဟာတွေကို မြင်ပဲ မြင်ဖူးခဲ့တာ၊ တစ်ခါမှမစားဖူးဘူး။ တွေးရင်ဖြင့် သွားရည်တောင်ကျတယ်။
"ဒီနှစ်ခုကို ယူသွားပြီး ရေထဲ ထည့်ပြုတ်ထားလိုက်၊ ကျက်သွားလောက်ပြီဆိုရင် အသားကို ထုတ်လိုက်။ မဟုတ်ရင် အခွံပါ ကွဲသွားပြီး အကုန်လုံး အလကားဖြစ်သွားမယ်"
"အင်း၊ ကျွန်မ အဲ့အခွံ နှစ်ခုကို ကြိုက်တယ်။ မပူနဲ့။ အချိန်မီ ဆယ်ထားလိုက်မယ်"
သူ(မ) ရေနွေးအိုးတည်ပြီး ခရုပြုတ်နေချိန် ရီရောင့်သုန်းက ချိန်ခွင်ကို ယူပြီး အရင်သွားပြန်ပေးလိုက်သည်။
အိမ်ပြန်လမ်းတွင် အစ်ကိုကြီးနှင့် အစ်ကိုလတ်အား တွေ့လေရာ သူက စူးစမ်းစွာဖြင့် ...
"အဲ့စစ်ရှင်ပန်းက အလေးချိန် တော်တော်စီးတယ်နော် အစ်ကို။ ဘယ်လောက်နဲ့ ရောင်းခဲ့လဲ"
ရီရောင့်ဖုန်က ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ;
"တစ်ကျင်းကို ခြောက်ယွမ်၊ စုစုပေါင်း ရှစ်ယွမ် ရလာခဲ့တယ်။ သူပြောတာ အဲ့ဒါက ရေဘဝဲလောက် မရှားဘူးတဲ့"
ရီရောင့်သုန်း နှုတ်ခမ်းများကို စေ့လိုက်သည်။ အဲ့သူဌေးက အရမ်း သူခိုးကျင့် သူခိုးကြံ ကြံတာပဲ။ သူ့အစ်ကိုကလည်း အရမ်း ရိုးသားလွန်းတယ်။
"သွားစို့လေ။ ပြန်ပြီး ထန်ကွမ်းလော့ ဖွင့်ရအောင်။ ခယ်မလည်း နှစ်ခု ကောက်လာခဲ့တယ်မလား။ အားချင်းတောင် ရေနွေးအိုး တည်နေပြီ။ အတူတူဖွင့်ရအောင်လေ"
"ဟမ်..အေးအေး....."
ဒုတိယ ခယ်မ ရီ တစ်ယောက် အိမ်ကို သုတ်ချေတင်တော့သည်။
