Lalin Evans Akademia Absolutu - Dziedzictwo

Rozdział XIX

Po posiłku mimo opuszczenia jadalni, moji znajomi od razu przylepili się do mojego kociego przewodnika jak muchy do miodu. Nie tylko co chwilę go głaskali, ale również rozpływali nad jego urodą i wyjątkową, fiołkową barwą oczu. Kot wydawał się zadowolony z otrzymywanej atencji i co chwile łypał na mnie jakby chciał sprawdzić czy jestem zazdrosna. Nie, nie byłam. Byłam wściekła, że już pierwszego dnia spotkało mnie kolejne "urocze" wyróżnienie, którego wolałabym nie dostąpić. 

– Nowa uważaj, bo ten grymas zostanie Ci już na zawsze na twarzy.- zarechotał Nathaniel widząc wyraz mojej twarzy. 

Spojrzałam na niego czując jak moja wściekłość narasta, już chciałam coś mu odpyskować, a najlepiej przyłożyć za nazywaniem mnie "nową" gdy ktoś wywołał chłopaka po imieniu. 

– Profesorze Malgrave! - Nath automatycznie spoważniał i zmienił ton głosu odskakując od kota, który prychnął urażony. 

Obróciłam się za siebie, gdzie powędrowało jego spojrzenie. Dostrzegłam postawnego mężczyznę, o czarnych falowanych włosach o granatowym blasku, które były schludnie spięte w kucyk tuż przy karku oraz miał na sobie czarną szatę z granatowymi i złotymi zdobieniami. Dostrzegłam jeszcze znaczek herbu, który musiał być symbolem szkoły. Jego oczy o żółtym odcieniu skrzyżowały się na drodze z moimi. Dostrzegłam w nich przebłysk zdumienia i niemego pytania, które zawisło w powietrzu. Gdy mężczyzna zbliżył się o krok otrząsnęłam się z niespodziewanego letargu i zamrugałam kilka razy wytrącona z równowagi. Nabrałam powietrze w płuca, naprawdę przez ten cały czas nie oddychałam? Penelopa trąciła mnie w ramię i ukłoniła się profesorowi z szacunkiem, bez trudu załapałam jej aluzję i postąpiłam natychmiast tak samo jak ona choć z mniejszą gracją, a większym zdenerwowaniem. Spojrzenie mężczyzny zatrzymało się na mnie na pare sekund, a lewy kącik ust poszedł nieznacznie w górę po czym całą swoją uwagę przeniósł na chłopaka. 

– Miło by było Nathanielu gdybyś przyszedł po lekcjach pomóc mi posegregować księgi na kolejne zajęcia, pamiętam, że zgłosiłeś się na ochotnika dwa tygodnie temu. 

– Oczywiście, Panie profesorze. - Nathaniel skłonił się lekko. 

– W takim razie do zobaczenia po lekcjach, tylko się nie spóźnij. - odparł i odszedł niczym cień pozostawiając po sobie jedynie dziwną złowrogą energię... 

Przez chwilę wszyscy staliśmy w kompletnej ciszy odprowadzając go wzrokiem. 

– Wow, ten facet to ma dopiero aurę... - palnęłam od razu poprawiając nerwowo włosy.

Wszyscy spojrzeli na mnie zaszokowani. 

– Nie jakiś tam facet, a profesor Vesper Malgrave od run - wyszeptała głośno Penelopa. 

– Lepiej, żeby tego nie usłyszał miałabyś przekichanie. - mruknęła Rose patrząc nerwowo na koniec korytarza. 

Kot przerwał mycie i miauknął jakby zgadzał się z opinią rudowłosej Rose. 

– Jego przewodnik zawsze gdzieś się kręci w pobliżu, dlatego uważaj na słowa jego bardzo łatwo wkurzyć i praktycznie wszystko traktuje jak obelgę. Trochę taka napuszona primadonna jakby spojrzeć na to z innej perspektywy. - rzucił lekko Nathaniel. 

– To czemu zgłosiłeś się na ochotnika skoro z niego taki Pan Napuszony. 

– Potrzebuję zapunktować i dostać dodatkową ocenę, dobra średnia sama się nie pojawi znikąd czyż nie? 

Wszyscy zgodnie przytaknęli. Skye zerknęła na swój brązowy zegarek na ręce i się skrzywiła. 

– Chyba pora się zbierać, zajęcia zaczną się za jakieś 15 minut, a ja muszę zgarnąć jeszcze książki z pokoju na alchemie i runy. - zakręciła pasmo kasztanowych włosów na palec.