KIYIYA VURMUŞ BALIK MİSALİ

Bu ben miyim?

Bir kabus görerek aniden uyanıp bu hikayeye başlayacağımı sanmış olamazsınız değil mi? Bu hikaye yani '' Benim hikayem'' böyle başlamadı tabi ki sonuçta kısa metraj film çekmiyoruz. Bence soracağınız soru şu olmalı 'uyuyabiliyor musun?'. Cevap vermem gerekirse hayır. Yine her zamanki gibi boş kuruntularım, kafamda dönüp dolaşan cevapsız sorularım artık öyle kalıcı bir hal almıştı ki beynimde, uyuyamaz hale geldim . Uyuyamıyor oluşumun sebebi benim, tam olarak böyle. İnsanlar hep konuşur ve zaaflarınızı buldukları anda bunları sizi ölüme sürükleyene kadar kullanmaktan çekinmezler. Peki ben ne kadar daha dayanabileceğim buna? Kaç yıl, kaç gün, kaç saat daha. İşte bu düşünceler devam ederse intihar fikri kaçınılmaz hale gelecekti ama kime varana kadar? kiminle karşılaşana kadar böyle olacaktı? Ben daha 14 yaşındayken böyle düşüncelere kapılmam çok doğruymuş gibi bu düşüncelerin hayatımı etkilemesine daha ne kadar izin verecektim? İşte her zamanki gibi beni bu fikirlerden uzaklaştıran (anlık da olsa) kurtarıcım eda mesaj atmıştı. Bu mesajları okurken yaşama isteğim geldi ama bu isteğin yerini ölüm arzusunun kaplaması an meselesi. Ben kendimle bu kadar barışık değilken yani kendimden bu kadar nefret ederken nasıl liseye başlayabilirdim ki? Bu hem benim için hem de lisede tanışacağım arkadaşlarım için (ki arkadaşım olursa) tehlikeli bir durum. Kendine bile zarar vermek isteyen biri başkalarına zarar vermekten de çekinmezdi değil mi? Her öğrencinin iple çektiği ama kavuşunca sıkıntıdan patlayıp tekrar okula dönmek istediği yaz tatilinin bitmesine son 1 hafta kaldı. Ne acı değil mi? Katillerimle tanışmama son 1 hafta! Peki ilk nasıl öldüreceklerdi beni? Duygusal olarak mı? yoksa uçurumun kenarından iterek mi? Deneyip göreceksin yaşayıp bileceksin herşeyi Zeynep, sadece biraz daha sabır. İple çektiğin ölümüne biraz daha sabretmelisin...