Poorten [Netties2016]

『3』 Moederlijke zorgen en Bijnamen.

『3』 Moederlijke zorgen en Bijnamen.

Ik kwam thuis aan en zag m'n moeder onrustig heen en weer lopen. Toen ze mij de woonkamer zag binnen komen keek ze me aan. 'Ik wil niet dat je dit doet' ze liep vervolgens op mij af en knuffelde mij.

'Je weet dat ik dit moet doen mam' en ik liet haar weer los. 'Bovendien, hoe eerder we van die wezens af komen hoe eerder we weer veilig zijn. Iedereen die we kennen inclusief ons zelf. Oh en hoe eerder we van die elfen af zijn' en ik dacht terug aan die eikel.

Ik weet eigenlijk niet eens hoe hij heet en bij die gedachte haalde ik mijn schouders op. Wie kan het schelen ook? 'Ik moet m'n spullen pakken' ik zag haar nog een bezorgde blik geven voordat ik naar boven vertrok.

Ik pakte een weekend tas. Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee wat ik moest meenemen. Het gebruikelijke sowieso, broeken, t-shirts met korte en lange mouwen. Handdoeken en ondergoed en.... Na een tijdje had ik m'n tas aardig ingepakt.

Ik nam de gigantische tas mee naar beneden. Ik was de woorden van die ene elf in de tent met de wapens niet vergeten dus had ook wat dikkere kleding erbij in gepropt. 'Volgens mij kunnen we elk weekend terug komen, moet denk ik ook wel anders hebben we geen kleren meer' zei ik met een lachje.

Mam keek nog steeds bezorgd, ze was dan ook totaal niet blij met deze situatie. Ik snap het, na wat er is gebeurd maakte ze zich alleen maar meer zorgen om mij en Dorien. 'Het komt goed, we hebben een hoop elfen hier rond lopen. Ken je Roy nog?' en ik keek haar vragend aan.

'Van de basisschool?' vroeg ze verwarrend. 'Die ja, ik zit bij hem in het groepje. Je weet hoe hij was, aardig en kwam voor anderen op. Als ik echt in een bepaalde situatie zit zal hij er zijn' denk ik, hoop ik, dacht ik. Ze knikte 'dan zal het wel goed komen denk ik' mompelde ze.

'Waar is Dorien?' vroeg ik vervolgens. 'Aan het sporten' antwoordde ze, ik trok een gezicht. Ik denk niet dat ik zo snel weer terug kan komen om soort van afscheid te nemen. We mogen dan nog wel gewoon in hetzelfde dorp zitten maar ik vrees dat als we getraind worden ik niet veel vrije tijd heb.

'Ze weet me te vinden' en of het was toegestaan om anderen te zien buiten dit hele gebeuren als ze bezig zijn met ons weet ik ook niet. Willen ze dat niet hebben dan moeten ze ons hier ook niet trainen vlak naast het centrum van het dorp. Dan vraag je er als het ware om, mensen die kijken of langs komen.

Maar aan de andere kant, iedereen was het gewend. Overal had je dit soort kampen. Kampen om getraind te worden tegen die wezens. De kampen die ervoor zorgen dat de dorpen en steden overeind blijven en niet overspoeld worden door die wezens.

'Mag dat?' vroeg ze, alsof ze m'n gedachten kon lezen. Ik gaf haar een glimlach. 'Geen flauw idee, eerlijk gezegd kan het me niet schelen ook of het wel of niet mag'. 'Praat niet zo Lily' en ze keek mij een beetje streng aan.

'Wat? Als je hem tegen was gekomen dan praat jij ook zo geloof me maar' en ik wees naar haar. 'Hem?' ik zuchtte. 'Lang verhaal, maar om het kort te houden, onze leider is een enorme eikel' en daar hield ik het bij. 'Nou dat klinkt.... leuk' zei ze aarzelend.

'Precies, maar goed ik ben klaar, ik heb mijn spullen. Ik heb m'n mobiel bij me dus kan bellen wanneer ik wil, wanneer ik kan weet ik niet. Berichtje sturen lukt me wel dus die krijg je sowieso van me' ze knikte, zij het met tegenzin.

'Ik hoop dat ik binnenkort Dorien nog even kan zien, zou wel fijn zijn' ze keek me bedroefd aan en liep naar me toe. Ze omhelsde me en drukte me bijna plat. 'Kijk alsjeblieft uit lieverd, ik wil je niet verliezen, ik denk niet dat mijn hart dat nog een keer aan kan'. Ik knikte alleen maar al ging dat met moeite want ze hield me nog steviger vast.