Unveiling Her Heart

Ang lihim sa likod ng Masungit na muka

Pagsapit ng hapon, malakas na bumuhos ang ulan sa labas ng eskuwelahan. Nasa labas ng waiting shed sina Maloi at Colet, parehong tahimik, habang ang iba ay nagtatakbuhan papalayo upang hindi mabasa. Si Maloi, kahit basang-basa na ang sapatos, ay hindi makaramdam ng lamig—hindi dahil sa init ng panahon, kundi dahil sa tensyon na namamagitan sa kanila ni Colet. Kanina pa niya gustong magsalita, pero hindi niya alam kung saan magsisimula. Laging ganoon—laging mailap ang pagkakataon kapag kasama niya si Colet.

Si Colet, naka-cross ang mga braso at walang imik, tulad ng dati. Hindi siya nagsasalita nang hindi kailangan, at kapag nagsalita man siya, laging malamig at tila palaging may pader na nakaharang. Maraming beses na niyang tinanong ang sarili: "Bakit si Colet? Bakit siya pa ang napili kong magustuhan?" Pero kahit ilang beses niyang subukang umiwas, lagi pa rin siyang bumabalik sa parehong tanong, at sa parehong sagot—kasi si Colet ang tumutokso sa puso niya sa paraang hindi niya maintindihan.

Hindi na nakatiis si Maloi. Huminga siya nang malalim at nagsalita, bagamat mababa at puno ng pag-aalinlangan ang boses. “Colet, pwede ba kitang tanungin?”

Tumingin si Colet sa kanya, nakakunot ang noo. "Ano?" Maikli at diretso, tulad ng inaasahan ni Maloi.

Napalunok si Maloi bago muling nagsalita. “Bakit parang lagi kang may tinatagong malalim? Hindi kita maintindihan… pero gusto ko sanang subukan.”

Nagkibit-balikat si Colet, na parang walang pakialam. "Ganito lang talaga ako. Kung ayaw mo, wala akong magagawa."

Natawa si Maloi, bagamat medyo pilit. “Hindi naman sa ayaw ko. Gusto nga kitang makilala pa nang mas mabuti, pero parang… ang hirap lapitan.”

Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Colet, ngunit agad itong nawala. Bumuntong-hininga siya at humarap sa ulan. “Maloi, minsan kasi mas madali kapag hindi ka nagpapalapit ng ibang tao. Mas tahimik, mas walang komplikasyon.”

Sumimangot si Maloi. Hindi niya alam kung paano makakapasok sa puso ni Colet, pero hindi siya papayag na matapos ang gabing ito nang walang mas malinaw na sagot. “Pero bakit ka laging may pader? Lahat naman tayo nasasaktan. Hindi mo kailangang itago ang sarili mo palagi.”

Napailing si Colet. "Hindi mo kasi naiintindihan."

Humakbang si Maloi papalapit, hinawakan ang braso ni Colet at pilit na ngumiti, kahit puno ng kaba. “Sabihin mo, para maintindihan ko. Kasi kahit gano'n ka kasungit, gusto pa rin kita.”

Natigilan si Colet. Napatingin siya kay Maloi, kita sa mga mata niya ang gulat. Hindi siya agad nakapagsalita, tila hindi makapaniwala sa narinig. “Ano bang sinasabi mo?” tanong ni Colet, halos pabulong.

Huminga nang malalim si Maloi, nag-iipon ng lakas ng loob. "Gusto kita, Colet. Kahit ganyan ka. Kahit laging masungit at malamig. Hindi mo kailangan magbago para lang magustuhan kita."

Tahimik lang si Colet, tila naguguluhan. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya muling nagsalita, mahina at tila may bigat. “Hindi mo ako dapat gusto, Maloi. Hindi mo alam kung gaano kahirap.”

Ngunit ngumiti si Maloi, puno ng determinasyon. “Hindi mo kailangan maging madali. Ang gusto ko lang, hayaan mo akong manatili. Hindi kita pipilitin na mahalin ako agad, pero sana, huwag mo akong itulak palayo.”

Muling nagtagpo ang kanilang mga mata, at sa unang pagkakataon, tila may bahagyang pagbitak sa pader ni Colet. Hindi siya sumagot, pero hindi rin siya umalis. Nanatili siya roon, kasama si Maloi, sa ilalim ng ulan—parehong basang-basa, parehong tahimik, ngunit tila may unti-unting nabubuong koneksyon sa pagitan ng kanilang mga puso.