De 2 dagen erna ging ik terug naar mij oude school. Iedereen had me gemist. 4 weken later ging ik met Lucas, Robin en Andrea naar het park tot we ineens Vince en Amelie (kinderen van onze eerste school) tegenkwamen. We hebben veel gebabbeld toen en toen begon Amelie over een heel serieus maar stom onderwerp. Ze vroeg waarom we hun in de steek hadden gelaten. Ik en Lucas antwoorden dat het moest van onze ouders. En toen wat Vince daarop zei vond ik zo erg. Hij zei tegen me 'Waarom zeg je dat het je ouders zijn, die hebben je toch in de steek gelaten.' Ik rende toen zo hard weg dat Lucas me niet kon in halen dat Robin het moest doen.
Ik weende zo hard dat ik nog nooit had gedaan. Robin probeerde alles om me te kalmeren, maar het werkt niet. Toen kuste hij op mijn mond. Toen werd ik direct stil. Hij zei rustig tegen mij, adem rusting in en uit. Nu gaan we terug naar Lucas en Andrea. Toen we terugkwamen was Lucas superhard aan het schreeuwen en boos tegen Vince en Amelie. Toen we aan kwamen zei ik tegen ze 'Mijn ouders hebben me misschien achtergelaten, maar als ze dat niet hadden gedaan had ik nu niet de beste vrienden en vriendinnen en was niet slim en had ik niet zoveel kansen gekregen. Toen ik uitgepraat was liepen Vince en Amelie zo boos weg, dat ze nooit meer hebben gepraat met me.
De volgende weken heb ik nog veel kinderen van mijn eerste school gezien. Maar zei praatte niet zo arrogant als de andere twee. Voor de rest heb ik op school nu ook meer vrienden en er zijn een hoop dingen verandert van 4 klassen naar 2 klassen en nu nog maar 1 klas maar wel met 2 delen de slimmere kinderen en de iets minder slimmere kinderen. De lessen van wiskunde, en de talen vakken doen we apart. De andere doen we samen. Met apart bedoel ik de groepen.
JE LEEST
Het verhaal Van een gewoon meisje.
Художественная прозаWord mijn leven nog normaal die vraag stelt Feje een hele tijd. het verhaal gaat over een meisje waarmee haar leven door 1 ding helemaal verandert.
