Binbaşı Imp Yb

5.

    Albayın övgüleri ardıdan odadan çıkışımızda Igor koluyla tuttuğu gibi beni bi yere götürdü yaralı omzumu tuttuğu için sinirlenip elini ittim bir gram kıpırdanmıyordu ne olmuştu yine bu manyağa anlamıyordum bipolar oe beni hızla götürdüğü yerde sağlık işaretini gördüm içerde yaşlı kır saçlı bir doktor ile bi şeyler konuştu sonra "çıkar üstünü" dediğinde kısa bi bakıp çıkardım doktor Igorun yaptığı ilkel sargıyı açıp oraya bi şeyler sürdü ardından ikili bi şeyler konuştu ben bu sırada ankaraya ne diyeceğimi düşünüyordum

Çok endişelenirlerdi ama raporumda bizzat ukraynalıların yaptıklarını yazıcaktım "barca" dediğinde ona döndüm ilk kez ismimle daha doğrusu soy ismimle sesleniyordu sanırım "dikişlikmiş dayanabilir dedim yoksa" dediğinde "dayanırım" dedim o sırada doktora komutu veren Igor bi saniye bile gözünü kırpmadan dikişi izledi yüzünde mutlu bir ifade vardı kısa bir an fazla acıdığı için gözlerimi yummuştum sonra yüzümü Igora çıkardım yüzündeki mutlu ifade silinmiş yüzünde başka bir şey vardı çok salak bi adamdı canımın yanmasından zevk alıyordu alsındı ne diyeyim

Dikiş bittiğinde üzerimi elime alıp doktora eyvallah yapıp odadan çıktım çıplak bedenimle kendi binama yürürken arkamdan göğüsüme konan dev beyaz elle durdum "bana yok mu eyvallah" dediğinde yüzünde bariz bi cevap arayışı vardı önüme geçmiş hala elini indirmemişti elini ittim üzerimi giydim belimden indirirken "eyvallah rus" dedim soğukluğum 90 metreden belli olur cinstendi bana karşı davranışı canımı sıkıyordu bi şey demeden yürüdüm o naptı bilmiyorum binadan içeri girdiğime kenan yanıma geldi konuştum biraz ona anlattım sonra odama çıkmıştım duş alamazdım ama pis hissediyordum bi şey olmaz diye duşa adımladım üzerimi çıkartırken hafif zorlansamda iyiydim

Duştan çıktığımda odamda bulunan sargıyı yaptım be üzerime rahat şeyler geçirdim Rusya ya gelişimiz 1 ay olmuştu kaldı 5 ay Barca dayan diye kendime söylendim alışamamıştım buraya alışmak gibi de niyetim yoktu 5 ay sonra sadece ismini arada duyardım o kadar insan bi yere aitken oranın her şeyini kabul eder savunur derler öyle de oldu bugün 8 tane ukrayna askerini öldürmüştüm bu benim elimde olan bi şey değildi üzerine bi de kurşun sıyırmıştı kolumu ömür boyu bu izi taşıyacaktım ve aklıma hep bugün gelecekti sanırım

Işığı kapattım kendimi dinlemek her zaman zor gelmişti kendimi bile bazen anlayamazdım acaba dedim o öldürdüğüm ukraynalılar mı haklıydı ya da neydi dertleri düşünmek düşünmek oldukça tüketen bir eylemdi buralara hiç kolay gelmemiştim vatanımı milletimi delicesine savunurken önüme geçen torpiller aldığım fazlaca eğitimler beni ben yapmıştı her duyguyu tatmıştım biliyordum yani öyle düşünüyordum

Kafamı yastığıma koyduğum an aklıma gelen ilk şey Igor oldu adam benden iğreniyor ya da tiksiniyordu zaten bunu dilinden düşürmüyordu ama beden hareketler de belli ediyordu yani sevmesini el açmasını beklemiyordum kendi halimde 5 ay sonra gitmek istiyordum burayı sevmemiştim hemde hiç

Sabah saat 4
Igor Maxim

Gün ağarması diye bi şey yokken kalkmak bedenimin sıklıkla alışkın olduğu şeydi buranın ayazı başka yere benzemezdi donardın tam anlamıyla donar

Odamın balkonuna çıktığımda gözüm istemsiz sağa ek binaya kaymıştı o uyuyordu muhtemelen dünkü olaydan sonra aslında albay olayının öncesi beni oldukça etkilemişti kendisinin görevi olmamasına rağmen arabada durmamış üniformamı giymişti üstüne ukraynalı piçleri öldürmüştü gerçekten olağan üstü bi şaşkınlığım vardı ona karşı beklediğimin aksine Türkler sandığım kadar aptal sığ değillermiş arabada formamın yenisini almak için defalarca soruşu bunlar küçük şeylerdi ama onlar diğer kınadığım ülkeler gibi birisine yaranmıyordu yanılmıştım hayatımda ilk defa yanıldığımı kabul ediyordum albay olayı ise babamdan hayatımda görmediğim endişeyi o adama gösterişi benim canımı çok sıkmıştı